Κάθε πέρσι και καλύτερα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε με τη συνολική εικόνα που έχουμε από την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος, μάλλον δεν πάμε και πολύ καλά ποιοτικώς. Ακόμα και το ντέρμπι, ματς-βιτρίνα -για διαφήμιση δεν μιλάμε- για το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν ως θέαμα κακό. Πολύ κακό και άτεχνο. Είχε πάθος, είχε δύναμη, όπως εξάλλου όλα τα παιχνίδια μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αλλά δεν είχε ούτε μια αξιόλογη φάση ούτε μια ενέργεια άξια να συζητηθεί, ούτε, τέλος, κάποια αξιόλογα διαστήματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «αλκυονίδες» στην ποιοτική βαρυχειμωνιά του αγώνα. Δικαιολογίες ασφαλώς για το συγκεκριμένο ματς θα υπάρξουν πολλές. Οτι π.χ. είναι ακόμα νωρίς, ότι είμαστε στην αρχή μιας μεγάλης πορείας, πως τα πόδια των παικτών είναι ακόμα βαριά από την προετοιμασία και άλλα γνωστά και τετριμμένα επιχειρήματα από αυτά που επιστρατεύονται κάθε φορά που θέλουμε να καλύψουμε αδυναμίες. Την περίπτωση να μην είναι γενικότερα νωρίς, αλλά να είναι ήδη αργά, τη σκέφτηκε κανείς; Δηλαδή το ποδόσφαιρο να έχει προοδεύσει και εμείς να τρέχουμε ξοπίσω του να το προλάβουμε, ως πιθανότητα την έχουμε σκεφτεί;
Το λέω αυτό γιατί, παρατηρώντας τα υπόλοιπα πρωταθλήματα στην Ευρώπη, μπορεί και εκεί το θέαμα να μην κάνει την παρουσία του αισθητή σε κάθε παιχνίδι, αλλά τουλάχιστον από απόψεως ρυθμού και ταχύτητας το παιχνίδι είναι σίγουρα δύο με τρία τέμπο πιο γρήγορο. Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος που πίστευα ότι ο βαρύς για την Αγγλία Μπίσκαν στο δικό μας αργό σε επίπεδο κινεζικού μαρτυρίου πρωτάθλημα θα μπορούσε να διακριθεί.

Δεν είναι η πρώτη τραγική αγωνιστική που με βάζει σε σκέψεις. Κοινή η διαπίστωση πολλών ποδοσφαιρόφιλων ότι το εθνικό μας πρωτάθλημα ακολουθεί τα αχνάρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κάθε πέρυσι και καλύτερα όσον αφορά στην ποιότητά τους. Αυτό που ισχυρίζομαι δεν έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα των ομάδων, ούτε αποκλείει το ενδεχόμενο το πρωτάθλημα να είναι συναρπαστικό. Μπορεί να συμβούν και τα δύο, αλλά η ποιότητα να συνεχίζει να λάμπει διά της απουσίας της. Συναρπαστικό συν τοις άλλοις μπορεί να είναι και ένα πρωτάθλημα στο οποίο… κόντυναν οι ψηλοί, αντί να γίνει το αντίθετο.

Εβλεπα το Σάββατο στην τηλεόραση το ματς μεταξύ Καλλιθέας και Αιγάλεω. Σε τέτοια παιχνίδια διαπιστώνεις αν βγαίνουν νέα φιντάνια. Ο μόνος παίκτης που μου έκανε εντύπωση και ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα για τις ποδοσφαιρικές του αρετές ήταν ένας Κροάτης. Ο Μάριτς. Αντε και ο Τσίγκας. Αν σε αυτές τις ομάδες, τις απαλλαγμένες από τον πρωταθλητισμό, δεν βλέπεις φως, δεν ξεχωρίζεις εκκολαπτόμενες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες και ταλέντα, τότε καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί. Από αυτήν εδώ τη στήλη είχα γράψει ότι το καλύτερο ελληνικό δυναμικό σε ομάδα Α' Εθνικής ανήκει στο Αιγάλεω. Οτι διόλου απίθανο ο κορμός της αυριανής Εθνικής ομάδας να αποτελείται από αυτούς τους παίκτες. Τους παρατηρούσα το Σάββατο και μου φαίνονταν γερασμένοι πριν της ώρας τους. Πολύ απλά γατί δεν αξιοποιήθηκαν σωστά από κανέναν. Γιατί βαρέθηκαν να παίζουν χωρίς κίνητρο, γιατί ωρίμασαν και ξέμειναν στο δέντρο. Οπως και τόσα άλλα παιδιά που χάθηκαν. Αναρωτήθηκα, περιμένοντας τη λήξη του μαρτυρίου, πόσο καιρό έχουμε να δούμε έναν Ελληνα ποδοσφαιριστή που θα μας γεμίζει, που θα μας εντυπωσιάζει, που θα μας κάνει να τον θαυμάζουμε. Ακόμα μιλάμε, και δικαιολογημένα, για τον Σαραβάκο, τον Ντέμη, τον Μανωλά και τον Καραπιάλη. Μόνο ο Γιανακόπουλος έμεινε για να καμαρώνουμε. Είναι, λοιπόν, να μην ανησυχώ;