Στου μυαλού μου τον βυθό (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Είναι το τελευταίο κείμενο πριν φύγω για τις διακοπές μου. Το παιδεύω από το πρωί και όλο το βρίσκω μισό. Σταματάω και αρχίζω. Οι σκέψεις σκαρφαλώνουν στο μυαλό μου, γλιστράνε στο κενό, καταγκρεμνίζονται, μα άλλες σώζονται και επιστρέφουν σαν εφηβικές αναμνήσεις. Είναι επειδή έχω ήδη φύγει, μα ένα κομμάτι μου βρίσκεται ακόμα στο γραφείο προσπαθώντας να δείξει συνέπεια. Ηθελα να γράψω για την επιστροφή του Λυμπερόπουλου στην Εθνική, γεγονός σημαντικό, αλλά πάλι δεν μου έβγαινε. Μετά σκάλιζα τη μεταγραφή του Ντάνι, την άφιξή του στον Ολυμπιακό και τις δυνατότητες που αποκτά με την προσθήκη του Ισπανού η «ερυθρόλευκη» επίθεση. Το έβρισκα όμως λίγο τετριμμένο, κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, μια μεταγραφολογία που πάει κι έρχεται σαν τον δημόσιο υπάλληλο στη δουλειά του. Τι να γράψω πριν κλείσω μάτια και μυαλό για να εξαφανιστώ; Για τον Νταμπίζα, που επιστρέφει στα πάτρια εδάφη με πολλές πιθανότητες να φορέσει τη βυσσινί φανέλα της Λάρισας; Γιατί όχι; Ή μήπως θα ήταν καλύτερο να αναπτύξω σε μερικές αράδες την πιθανότητα μεταγραφής του Λουιντουλά από τη Μαρσέιγ στον Ολυμπιακό; Μέχρι να αποφασίσω έχασα τη μισή μέρα. Ξεφύλλιζα τις εφημερίδες και όταν τις τελείωνα δεν θυμόμουν πού είχαν περπατήσει τα μάτια μου. Γιατί να μη γράψω, σκέφτηκα, για το τελευταίο βιντεοκλίπ της Αλ Κάιντα, μονταρισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, το οποίο μετέδωσε το Αλ Τζαζίρα; Ενα βιντεοκλίπ συγκλονιστικό, επιθετικό, λεπτομερές και συγχρόνως ανατριχιαστικό όσον αφορά στη δράση «των πιο κακών ανθρώπων στον κόσμο». Αυτό που επαναλαμβάνεται στο βίντεο των παρανόμων, που όλη η Δύση τους κυνηγά κι αυτοί μοντάρουν κάπου ήσυχοι το υλικό τους, είναι η υπενθύμιση ότι έχουμε πόλεμο. Κι έχουν δίκιο. Ισως είναι το μόνο πράγμα στο οποίο μπορώ να συμφωνήσω μαζί τους. Εχουμε μπει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, με νέα χαρακτηριστικά, καινούργια φιλοσοφία και πρωτότυπη αισθητική. Και, όπως συμβαίνει σε όλους τους πολέμους, έχουμε αθώα θύματα, παράπλευρες απώλειες, την ώρα που η καπιταλιστική παραγωγή δεν παύει να λειτουργεί για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες που η ίδια δημιούργησε. Αυτή είναι η αλήθεια. Αύριο θα έχουμε νεκρούς κάπου στην Ευρώπη, κάπου στο δοκιμαζόμενο πειραματοκρατίδιο του Ιράκ και οι ειδικοί λένε ότι συνέχεια έχουν το Ιράν και η Συρία. Αυτό ήθελα να γράψω, αφού με απασχολεί, δηλαδή κάτι έξω από το καθημερινό αθλητικό καλεντάρι, αλλά πάλι φοβήθηκα μη χαλαστώ και χαλάσω κι εσάς. Επεσε τότε το μάτι μου στο ένθετο της «Ελευθεροτυπίας», τα «Ιστορικά», που είναι αφιερωμένο στην ΕΔΑ (1951-1967) και είπα «να ένα ωραίο θέμα», επηρεασμένος ίσως από τη δεύτερη ανάγνωση που κάνω αυτές τις μέρες στη «Χαμένη άνοιξη», του Στρατή Τσίρκα. Ηθελα να γράψω για τη χαμένη ευκαιρία της Δημοκρατικής Αριστεράς, για όλα αυτά τα πρόσωπα που έχουν φτερουγίσει μακριά μας, ελπίζοντας σε όλους εμάς που μείναμε για να κάνουμε τις ιδέες τους πράξεις. Για τη γενιά των Λαμπράκηδων, τα Ιουλιανά, την αποστασία, τον αγώνα για τον 1-1-4. Εκεί, στα «Ιστορικά», βρήκα και το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958 στον Δήμο Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής τον Γιάννη Πασαλίδη, ο οποίος είχε το ιατρείο του στο νούμερο 73 της Ερμού, δίπλα σε αυτό του πατέρα μου. Θυμήθηκα τις ιστορίες που μου διηγείτο ο μπαρμπα-Τάκης, ο πρεσβύτερος Λεάνης, για τον σύντροφο και συνάδελφο Πασαλίδη, για τους ασφαλίτες που τους παρακολουθούσαν στην Ερμού, αλλά και για τον τελευταίο αλφαβητικά του ψηφοδελτίου, τον Μιχάλη Σεπετίδη, που ζει ακόμα και παρέα με τον πατέρα μου, σε ένα σαμποτάζ στην Κατοχή, μία σφαίρα διαπέρασε το πόδι του και έτρεχαν από τη μία να τον κρύψουν και από την άλλη να τον σώσουν. Ιστορίες από την ιστορία μας, τις οποίες δεν διδαχθήκαμε ποτέ, τις οποίες ντρέπονταν οι καθηγητές μας να τις εξηγήσουν στο σχολείο και τις οποίες τα βιβλία, όταν έφταναν σε εκείνη την περίοδο, «άσπριζαν» με έναν μαγικό τρόπο τις σελίδες τους. Δεν αποφάσισα τελικά τι ήθελα να γράψω, αλλά τα μάζεψα όλα, τα έβαλα προσεκτικά στα μπαγκάζια της μηχανής και είπα να ξεκινήσω…