Ο,τι έγινε, έγινε… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Για τον Παναθηναϊκό η ήττα στην Κρακοβία δεν είναι τραγωδία. Μπορεί να εξελιχθεί όμως σε τέτοια αν δεν προετοιμαστεί κατάλληλα για τη ρεβάνς. Μεσολαβούν 15 πολύτιμες μέρες, που επιβάλλουν ψυχραιμία, ανασυγκρότηση και εξεύρεση λύσεων, κυρίως στον αμυντικό τομέα. Ο Παναθηναϊκός προχθές απογοήτευσε. Κανείς δεν τον περίμενε τόσο κακό, σε ένα παιχνίδι μάλιστα στo οποίο ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Γκολ από… το αεροδρόμιο και μια Βίσλα πεσμένη στο έδαφος, ζαλισμένη από το κροσέ του «Μανωλάκη». Αν εκείνη τη στιγμή αποφάσιζες πως ούζα στο φεγγαρόφως με μεζέδες αξίζουν περισσότερο από το να σκλαβώσεις την καλοκαιρινή βραδιά σου μπροστά στην τηλεόραση, πολύ δύσκολα θα πίστευες στην επιστροφή ότι οι «πράσινοι» βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο χάνοντας 3-1. Θα το απέδιδες μάλλον στην ποσότητα του ούζου που κατανάλωσες βραδιάτικα. Ο Παναθηναϊκός αποκλείεται να επαναλάβει την κακή προχθεσινή εμφάνιση. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν παρηγοριά, αλλά εμπεριέχει μεγάλη δόση αληθείας. Όπως επίσης αποκλείεται οι Πολωνοί να έχουν την τύχη του πρωτάρη στο καζίνο, όπως στο πρώτο παιχνίδι, με ποσοστό 3 στα 3. Τρεις επιθέσεις, τρία γκολ. Οχι ότι οι «πράσινοι» δεν έχουν αδυναμίες. Πολλές. Και ιδιαίτερα στα μετόπισθεν. Σοβαρή δικαιολογία είναι η απουσία του Γκούμα. Θα τη δεχθώ. Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η ποιότητα των παικτών στην αμυντική διάταξη του Παναθηναϊκού, εν συγκρίσει μάλιστα με περασμένες χρονιές, απουσιάζει αισθητά. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα, την οποία προσπαθεί να προστατεύσει ο Μαλεζάνι. Διότι ξέρει ότι το «τριφύλλι» στην άμυνα δεν έχει ισχυρές μονάδες και παίκτες-προσωπικότητες.

Η μόνη λύση που του μένει είναι να τους μάθει να λειτουργούν ως σύνολο και αυτό θέλει χρόνο, που σημαίνει παιχνίδια και εμπειρίες. Δεν θα συμφωνήσω με όλους αυτούς, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου συναδέλφων στη «SportDay», που υποστηρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός έχασε επειδή δεν τράβηξαν τα ονόματα. Σίγουρα Μπίσκαν και Κονσεϊσάο δεν ήταν στα καλύτερά τους, αλλά εδώ θέλω να πω κάτι που θα προτιμούσα να προβληματίσει μερικούς παρά να τους στενοχωρήσει. Οι φετινές μεταγραφές του Παναθηναϊκού και ιδιαίτερα οι δύο πρωτοκλασάτοι ξένοι, ο Κροάτης και ο Βραζιλιάνος, επιμένω ότι είναι αξιόλογες. Δυστυχώς, όμως, η ομάδα πληρώνει αφενός τις όχι και τόσο καλές μεταγραφικές επιλογές περασμένων περιόδων και αφετέρου τη γενικότερη μεταγραφική πολιτική της διοίκησης. Ετσι, αποδεικνύεται με τον καλύτερο τρόπο ότι όταν κάτι γκρινιάρηδες σαν κι εμένα επέμεναν πως ο Βύντρα δεν είναι ισάξιος του Σεϊταρίδη και πως ο Κώτσιος δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Τάκη Φύσσα και, τέλος, ότι ο αντι-Χένρικσεν δεν βρέθηκε ακόμα, είχαν δίκιο. Δεν μπορεί μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό να μπαίνει σε τέτοια λογική. Τι θα πει «δίνω τον Σεϊταρίδη και παίρνω τον Βύντρα, που θα γίνει καλύτερος;». Οχι, και τον Σεϊταρίδη και τον Βύντρα. Γιατί είμαι Παναθηναϊκός. Για να μην αναφερθώ στην περίπτωση Κυργιάκου, μετά αφήσω την άμυνα και προχωρήσω και σε άλλες γραμμές. Ο Παναθηναϊκός, είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει, χτίζει πάλι από την αρχή. Και καλά κάνει. Τουλάχιστον να μην επαναλάβει τις λάθος επιλογές του παρελθόντος. Εκτός από τον Μπίσκαν και τον Κονσεϊσάο, αλλά και τον Γκονζάλες, που δυστυχώς στη ρεβάνς θα απουσιάζει πάλι, ο Παναθηναϊκός περιμένει από τον Τζιόλη, από τον Θεοδωρίδη, από τον Μάντζιο, τον Δάρλα και από τον Γκέκα, που κι αυτός έχει πολλά να αποδείξει. Κι έτσι θα πορευτεί, μέχρι όλοι αυτοί να εμπεδώσουν κάτι από την προπονητική του Μαλεζάνι. Ελπίζω κάτι να καταφέρουν μέχρι τις επόμενες 15 μέρες.