Εχει δίκιο ο Νιόπλιας

Ακουγα τον Νιόπλια μετά το ματς του Παναθηναϊκού με την Ντιναμό. Ζητούσε μπροστά στις κάμερες να εμπιστευθούμε τους Ελληνες προπονητές. Περισσότερο με έκκληση έμοιαζε, παρά με δήλωση. Πριν από μερικά χρόνια οι «χαβαλέρος» των γηπέδων, που δυστυχώς στις μέρες μας σπανίζουν, παρακαλούσαν πώς και πώς η ομάδα τους να προσλάβει τεχνικό από τα μέρη μας. Οι «καγκελάριοι» έπιαναν θέση πίσω από τον πάγκο και καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ζητούσαν τα πιο απίθανα πράματα από τον κόουτς. Μέχρι να βάλει παίκτη που τον είχε συμπεριλάβει ήδη στην αρχική ενδεκάδα απαιτούσαν, μόνο και μόνο για να τους σπάσουν τα νεύρα. Ελληνας προπονητής τα χρόνια εκείνα σήμαινε ότι η ομάδα δεν πήγαινε για τα πολλά και πως οι φίρμες, ντόπιες και αλλοδαπές, έκαναν κουμάντο στον σύλλογο.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος αποστράτευσε τη φουρνιά εκείνη των προπονητών που πίστευε χωρίς αμφιβολία ότι βρίσκεται εκατό χρόνια μπροστά από την εποχή της, που διατυμπάνιζε με την πρώτη ευκαιρία τη σεμιναριακή θητεία της δίπλα σε μεγάλα ονόματα της εποχής και η οποία στα δύσκολα εκλιπαρούσε τους ποδοσφαιριστές να βρουν έναν τρόπο να σκοράρουν ή ακόμα απαιτούσε να σπάσουν τα πόδια των αντιπάλων, να τους φάνε ζωντανούς επειδή έχουν έρθει να τους πάρουν τα σπίτια και τις γυναίκες τους! Αν αποφασίσει ή τολμήσει κάποτε μία από τις ποδοσφαιρικές φίρμες της εποχής να γράψει ένα βιβλίο με το τι γινόταν τότε στα αποδυτήρια ή στις προπονήσεις, θα μιλάμε για τη μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία όλων των εποχών.

Τώρα, όμως, δεν είναι έτσι. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί που κατοικούν στα ρετιρέ της γραφικότητας, αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι οι ίδιοι που μονοπωλούν τις λιγοστές ευκαιρίες. Βλέπετε, είναι και η ποιότητα των παραγόντων που τους το επιτρέπει. Ο Νιόπλιας, όμως, έχει δίκιο να ζητεί στήριξη και ψήφο εμπιστοσύνης από όλους μας. Και δεν τη ζητεί μόνο γι' αυτόν προσωπικά, αλλά γενικότερα γι' αυτό που αντιπροσωπεύει: τη φουρνιά των νέων Ελλήνων προπονητών. Η αλήθεια είναι πως οι πιο αδικημένοι στον χώρο είναι οι Ελληνες, προπονητές και ποδοσφαιριστές.

Οι πρώτοι κυκλοφορούν στον δακτύλιο με την ταμπέλα «των ασχέτων» μπρος πίσω, οι δεύτεροι με αυτή των υπερεκτιμημένων. Αυτή, λοιπόν, την προκατάληψη έρχεται να διαλύσει ο Νιόπλιας. Τουλάχιστον όσον αφορά τον κλάδο του. Γιατί τα νέα παιδιά αγαπούν τη δουλειά τους, τρέχουν, ενημερώνονται, παρακολουθούν σεμινάρια βάζοντας χρήματα από την τσέπη τους, ξοδεύουν ώρες στο Ιντερνετ αναλύοντας τακτικές και συστήματα. Δεν είναι απαραίτητο στην ποδοσφαιρική καριέρα τους να έχουν παίξει σε μεγάλες ομάδες. Δείτε τι γίνεται στην Ιταλία, μια χώρα ποδοσφαιρικά προηγμένη.

Στη μετα-Τραπατόνι, Λίπι και Καπέλο εποχή, αν εξαιρέσεις τους Αντσελότι, Μαντσίνι και Φεράρα (που η καρέκλα του τρίζει επικίνδυνα στη Γιούβε), όλοι οι υπόλοιποι που κάθονται στους πάγκους πέρασαν απαρατήρητοι ως παίκτες. Ούτε ο Πραντέλι, ούτε ο Σπαλέτι, ούτε ο Κόσμι, ούτε ο Γκασπερίνι, ούτε ο Ντελ Νέρι, αλλά ούτε και ο Μπερέτα που τον συζητούσαν κάποτε και για τον Ολυμπιακό, έκαναν μεγάλη καριέρα με την μπάλα στα πόδια. Τα καταφέρνουν, όμως, μια χαρά στο Καμπιονάτο.

Γιατί, λοιπόν, να μην μπορούν και οι δικοί μας; Την εμπιστοσύνη μας ζητεί ο άνθρωπος και έχει κάθε λόγο να την αξιώνει όταν κατά καιρούς την έχουμε παραχωρήσει σε ένα τσούρμο απίθανους με περγαμηνές! Κι όταν σχεδόν πάντα ύστερα από αυτούς ακολουθεί ένας Ελληνας κόουτς για να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ή μήπως δεν συμβαίνει και τώρα στον Παναθηναϊκό;

ΥΓ.: Για την κλήρωση των ομάδων μας στην Ευρώπη καλό είναι να μη βιαστεί κανείς να διακινδυνεύσει προβλέψεις. Γιατί η κλήρωση είναι σαν τον γάμο: αύριο μεθαύριο, σε ένα μήνα ή σε δύο, δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Οπότε... φέεεετα!