Ο Μασκεράνο, ο Τόρες και ο Γεωργάτος!

«Τα πάντα είναι διαφορετικά σε σχέση με την Αργεντινή. Οι μέρες είναι πιο μικρές, το κρύο ανυπόφορο, η γλώσσα ακαταλαβίστικη». Διαβάζω τις δηλώσεις του Χαβιέ Μασκεράνο στην εφημερίδα της χώρας του «Clarin» και σκέφτομαι ότι και η Λίβερπουλ απέκτησε τον δικό της Γεωργάτο! Γιατί προφανώς οι μέρες στην Αγγλία δεν μίκρυναν για να τη σπάσουν στον Αργεντινό από τότε που πάτησε το πόδι του στην ξένη χώρα, ούτε το κλίμα ξαφνικά από τροπικό μεταβλήθηκε σε ψυχρό ώστε να δοκιμάσει τις αντοχές του. Τα λεγόμενά του, όμως, όπως και οι κρυφές σκέψεις κάποιων άλλων συμπαικτών του που από διστακτικότητα δεν εξωτερικεύονται, έχουν να κάνουν με την κατάντια της φετινής Λίβερπουλ.

Μιας Λίβερπουλ πραγματικά αγνώριστης. Ατολμη, χωρίς πάθος και δυναμικότητα, χωρίς προσωπικότητα και στυλ, έμεινε να παρηγορείται με την εκπροσώπησή της στο νεοσύστατο Γιουρόπα Λιγκ. Δεν γινόταν όμως και διαφορετικά. Τα κακά σημάδια φαίνονταν από την περσινή χρονιά. Η Λίβερπουλ είναι η πιο κλασική περίπτωση ομάδας στον πλανήτη που τα τελευταία χρόνια γέμισε το ρόστερ της με ποδοσφαιριστές που δεν εκτίμησαν ποτέ το βάρος της φανέλας που φορούσαν. Η μόνη εκτίμηση ήταν σε λίρες!

Δεν πήραν ποτέ τους χαμπάρι τι σημαίνει «Ανφιλντ», δεν αντιλήφθηκαν σε βάθος ότι αυτοί οι ίδιοι είναι οι συνεχιστές μιας ένδοξης ιστορίας. Γιατί άλλο είναι να μεταγράφεσαι σε μια μεγάλη ομάδα, υπάρχουν στην Ευρώπη πολλές, και άλλο είναι να αποτελείς το ζωντανό κύτταρο ενός ποδοσφαιρικού οργανισμού σαν τη Λίβερπουλ, τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα, στην οποία ονειρεύεται να αγωνιστεί προσεχώς ο Μασκεράνο.

Αδυνατώ να ανακαλύψω, όσο καλές προθέσεις κι αν έχω, ποιον θα αντικαταστήσει στη μεσαία γραμμή των «μπλαουγκράνα», αλλά εύκολα διαπιστώνω ότι ο Μασκεράνο και ο κάθε Μασκεράνο αποδείχθηκαν τελικά πολύ λίγοι για να διατηρήσουν τη Λίβερπουλ ψηλά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την ποδοσφαιρική τους αξία όσο με τη νοοτροπία που τους διακρίνει. Ανάλογη περίπτωση είναι ο Ακουιλάνι, τον οποίο παρακολουθώ από τότε που αγωνιζόταν στις μικρότερες ομάδες της Ρόμα. Δεν έχει ιδέα τι είναι η Λίβερπουλ, όπως και οι περισσότεροι Ιταλοί ποδοσφαιριστές αλλά και φίλαθλοι, που έχουν την αίσθηση ότι το Καμπιονάτο είναι ο ομφαλός της γης. Ούτε τις ομάδες δεν ξέρουν καλά καλά να προφέρουν. Η έπαρσή τους ως ένα βαθμό δικαιολογείται.

Το ιταλικό πρωτάθλημα θεωρείται από τα σημαντικότερα στον κόσμο, αλλά, αν έχεις απλώς μια ιδέα και δεν γνωρίζεις απόλυτα την ιστορία της ομάδας στην οποία μεταγράφεσαι, δύσκολα μακροημερεύεις στα ξένα, και ιδιαίτερα σε γήπεδα όπως το «Ανφιλντ». Το μόνο λοιπόν που τους ενδιέφερε ήταν να μεταγραφούν σε ένα μεγάλο κλαμπ. Η περίπτωση το κλαμπ να αποδειχθεί βαρύτερο από τον όγκο που οι ατροφικοί τους ώμοι μπορούσαν να σηκώσουν καθόλου δεν τους ενδιέφερε. Αλλά ούτε είχε περάσει από το μυαλό τους αυτή η πιθανότητα, γιατί δεν γνώριζαν βαθιά τι σημαίνει Λίβερπουλ. Ο μόνος που έδειξε κάτι να καταλαβαίνει είναι ο Φερνάντο Τόρες, ο οποίος δήλωσε ότι «μόνο με τη φανέλα της Λίβερπουλ θα γίνω παίκτης παγκόσμιας κλάσης και φήμης». Με έναν όμως Τόρες, με Τζέραρντ και Κάραγκερ που τους λυπάται η ψυχή σου, ακόμη και το Γιουρόπα Λιγκ φαντάζει ταξίδι μακρινό.

Με τους Αμερικανούς επενδυτές στη διοίκηση να νοιάζονται μόνο για την προσωπική τους προβολή και στον πάγκο τον Μπενίτεθ έτοιμο να φέρει στο λιμάνι την Πενέλοπε Κρουζ και τον Αλμοδόβαρ κλείνοντας θριαμβευτικά τον κύκλο των μεγάλων ισπανικών ονομάτων, όχι μόνο χάνει από τη Φιορεντίνα, αλλά μέχρι και ο Ολυμπιακός καταριέται την ώρα και τη στιγμή που δεν προκρίθηκε, μήπως και τη συναντούσε για να βγάλει τα σπασμένα περασμένων ετών!