Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Νίκο Γκάλη!

Σήμερα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τριάντα χρόνων από την άφιξή του στην Ελλάδα, η εφημερίδα δημοσιεύει ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον Νίκο Γκάλη. Τον σπουδαιότερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών και έναν από τους μεγαλύτερους, αν όχι τον μεγαλύτερο αθλητή στη χώρα μας.

Στις σελίδες του αφιερώματος θα διαβάσετε για τις επιδόσεις του στην Αμερική, για την πρώτη του εμφάνιση στο Παλαί ντε Σπορ, όπου όμως δεν αγωνίστηκε, για τα ακατάρριπτα ρεκόρ του με τη φανέλα του Αρη και της Εθνικής, που αντέχουν ακόμη στον χρόνο σαν τον γεροπλάτανο, τι έχουν δηλώσει συμπαίκτες και αντίπαλοι για το «φαινόμενο» και, τέλος, μια συνέντευξη -ή καλύτερα μια εξομολόγηση ψυχής- του «πατριάρχη» Ανέστη Πεταλίδη. Του ανθρώπου που τον έζησε από κοντά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη και καθ’ όλη τη διάρκεια της «κίτρινης» αυτοκρατορίας!

Για τον Νίκο Γκάλη ποτέ δεν θα είναι αρκετό ένα κείμενο. Πάντα κάτι θα περισσεύει. Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» ίσως να τα καλύπτει όλα. Προσωπικά τον ευχαριστώ για τις στιγμές που μου χάρισε. Στιγμές που στη μνήμη μου φαντάζουν σαν όνειρο αλλά ήταν η πραγματικότητα, έτσι όπως δεν θα τη ζήσω ποτέ ξανά, γιατί Γκάλης εμφανίζεται μία στα εκατό χρόνια, και αν!

Τον ευχαριστώ για τα 8 πρωταθλήματα που χάρισε στην κίτρινη φανέλα με τον θεό του πολέμου, για τα 6 Κύπελλα και τα 5 νταμπλ, για τις ανεπανάληπτες στιγμές που μου χάρισε. Σαν αυτή κάποτε στον «Τάφο του Ινδού», όταν με το που μπήκε η ομάδα στο γήπεδο, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο, σηκώθηκαν όλοι μα όλοι οι φίλαθλοι από τις κερκίδες και χειροκροτούσαν όρθιοι επί ώρα. Σαν να ήταν η δική τους ομάδα, ο δικός τους παίκτης. Ή μήπως ήταν;

Μόνο την «περίοδο Γκάλη» φίλαθλοι και οπαδοί χειροκρότησαν αντίπαλο. Δεν έχει ξαναγίνει στη χώρα μας. Οπου πήγε πήγα και όπου ταξίδεψε με ταξίδεψε. Γι’ αυτό σας διαβεβαιώ με απόλυτη σιγουριά ότι όποιος δεν έχει απολαύσει -γιατί περί απόλαυσης πρόκειται- τον Γκάλη μέσα στο γήπεδο από τις κερκίδες, δεν τον έχει δει. Νομίζει... Γιατί η τηλεόραση απέδιδε μόνο το 1/100 από τη μαγεία που εξέπεμπε.

Αν δεν έχει δει από κοντά τις κινήσεις του, τον τρόπο που ξεμαρκαριζόταν, το πώς σηκωνόταν κοντά ή μακριά από το καλάθι, μένοντας στον αέρα όση ώρα αυτός επιθυμούσε, τότε ειλικρινά δεν έχει ιδέα από Γκάλη. Τον Νίκο Γκάλη χαρακτήριζε η ικανότητα που χαρακτηρίζει όλες τις μεγαλοφυείς προσωπικότητες στα ομαδικά αθλήματα. Να δίνει δηλαδή την εντύπωση ότι αυτό που κάνει είναι κάτι πολύ απλό, κάτι πολύ εύκολο.

Αμ δε… Ηταν επίσης αυτός που κατήργησε τα στερεότυπα περί σωματότυπου. Οτι για να παίξεις και να διακριθείς στο μπάσκετ έπρεπε να είσαι ψηλός σωματαράς με μακριά χέρια. Τίποτα από αυτά δεν είχε το «φαινόμενο». Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος που κόσμος άσχετος με το μπάσκετ ταυτίστηκε μαζί του.

Ενας άνθρωπος κανονικός όπως είμαστε όλοι μας, αντικειμενικά κοντός για το άθλημα, ήρθε ν' αλλάξει τα δεδομένα ρίχνοντας το σύνθημα: «Παίξτε όλοι μπάσκετ, μπορείτε». Και έτσι έγινε! Γέμισε όλη η Ελλάδα μπασκέτες. Το άθλημα μαζικοποιήθηκε δημιουργώντας τις βάσεις για μελλοντικές διακρίσεις. Ο Γκάλης ήταν μια πανέμορφη ανατολή ηλίου που χαίρεσαι να την απολαμβάνεις. Τέτοια πανδαισία χρωμάτων είναι αδύνατον να μην την ακολουθεί μια πανέμορφη μέρα. Και πάλι ευχαριστώ!