Ταμάμ για ισοπαλία που χάθηκε!

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε τουλάχιστον να μη φύγει ηττημένος από το παιχνίδι με τη Γαλατασαράι. Δεν αντιμετώπισε κάποιο μεγαθήριο ούτε μια ομάδα από άλλον πλανήτη, αλλά ένα σύνολο που ξέρει σίγουρα να διαχειρίζεται καλύτερα από τον ΠΑΟ τις αδυναμίες του και, το κυριότερο, έχει ανάπτυξη στο παιχνίδι του. Από την αρχή του ματς η άμυνα του Παναθηναϊκού παρουσίαζε κενά.

Δεν μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά. Από τον Δάρλα λείπουν παιχνίδια και αυτό φάνηκε γρήγορα μέσα στο γήπεδο. Αργούσε να ανέβει από αριστερά και στα αμυντικά καθήκοντά του παρουσίαζε αστάθεια. Η συνεργασία του στο αριστερό άκρο με τον Ρουκάβινα δεν τελεσφόρησε ποτέ. Αυτό είχε αποτέλεσμα να δημιουργείται κενό σε αυτή την πλευρά του ΠΑΟ που κάθε τόσο έτρεχε για να το κλείσει ο Ζιλμπέρτο Σίλβα.

Κι έτσι δημιουργείτο άλλο κενό στο κέντρο του γηπέδου. Αλλά ούτε και ο Καντέ έδειξε να συνεννοείται με τον παρτενέρ του, Σαριέγκι. Η ομάδα παρατάχθηκε με τρεις αμυντικούς χαφ. Σε κανένα σημείο όμως του παιχνιδιού δεν έδειξαν τη διάθεση να πρεσάρουν ψηλά ή να στραγγαλίσουν με διαρκή πίεση τους αντιπάλους. Αντίθετα οι παίκτες της Γαλατά ήταν αυτοί που άλλαζαν με χαρακτηριστική άνεση πολλές φορές την μπάλα στη μεσαία γραμμή αναγκάζοντας τον Παναθηναϊκό σε οπισθοχώρηση.

Οι « πράσινοι» δεν είχαν ανάπτυξη ούτε και συγκεκριμένη φιλοσοφία για το πώς θα χτυπήσουν την ευάλωτη άμυνα της Γαλατά. Για μια ακόμη φορά η γραμμή σύνδεσης ανάμεσα στο κέντρο και την επιθετική γραμμή είχε διακοπεί. Στην κακή λειτουργία και αντίδραση της άμυνας χρεώνεται και το φτηνό γκολ που δέχτηκε ο Παναθηναϊκός στα πρώτα λεπτά της επανάληψης.

Δεν υπάρχει παίκτης να βγει και να αποκρούσει την μπάλα στο γέμισμα ενώ οι κεντρικοί αμυντικοί στη συνέχεια της φάσης βρίσκονται μπλοκαρισμένοι πίσω από τους επιθετικούς των Τούρκων. Μετά το γκολ ο ΠΑΟ προσπάθησε να αντιδράσει. Περισσότερο όμως σπασμωδικά και λιγότερο οργανωμένα. Ο Νίνης δίνει μια φρεσκάδα στην «πράσινη» ενδεκάδα, αναλαμβάνει τις πρωτοβουλίες που χρειαζόταν από το πρώτο μέρος η ομάδα, αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ο Χριστοδουλόπουλος για μια ακόμη φορά χάθηκε. Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω τον ρόλο του στο παιχνίδι. Οπως και τον ρόλο του Ρουκάβινα, αν δεν του δίνεται η δυνατότητα να εκμεταλλευτεί τα όπλα του, τα οποία είναι η ταχύτητα και η ντρίμπλα στο «ένας εναντίον ενός».

Τέλος, αυτό το καλαμπούρι -αν είναι καλαμπούρι, με τον Σισέ πρέπει κάποτε να σταματήσει. Να τρέχει δηλαδή όπου πάει η μπάλα να τη μαζέψει για να δημιουργήσει προϋποθέσεις για γκολ. Σπαταλά άσκοπα δυνάμεις, εκνευρίζεται και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο.

Μηδέν εις το πηλίκον! Η Γαλατασαράι δεν έδειξε κάτι εξαιρετικό. Πέτυχε σχεδόν με κυνικό τρόπο τον σκοπό της απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που προβληματίζει με την ανικανότητά του να πάρει, να κλέψει ει δυνατόν (επειδή οι μεγάλες ομάδες μπορούν και κλέβουν), τουλάχιστον έναν βαθμό αντιμετωπίζοντας ομάδες αυτού του επιπέδου!