Σωστά το πάει ο Τεν Κάτε

Ο Τεν Κάτε ξέρει τι κάνει. Ανεξάρτητα αν του βγει ή όχι. Το έχει πιάσει το κόλπο. Νιώθει σίγουρος για την ομάδα του και καλά κάνει. Σιγουριά χρειάζεται ο Παναθηναϊκός εν όψει του ντέρμπι και καθαρό μυαλό. Στο αγωνιστικό κομμάτι την πάει την κουβέντα ο Ολλανδός και δεν την αφήνει να ξεστρατίσει. Βρίσκει στην πατρίδα του τους οπαδούς του Ολυμπιακού και τους πουλάει τρέλα.

Τους δηλώνει μάλιστα χωρίς πολλά πολλά και το σκορ. 4-2 νικητής ο Παναθηναϊκός. Στην επόμενη συνάντηση -αν ποτέ υπήρχε- με την ίδια ευκολία θα τους δήλωνε και τους σκόρερ! Τι να πει; Γιατί να δείξει ότι φοβάται; Πρώτη είναι η ομάδα του με δύο βαθμούς διαφορά από τους «ερυθρόλευκους». Συνεπώς, τους αντιμετωπίζει με την αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζει αυτόν που οδηγεί την κούρσα του πρωταθλήματος.

Κανονικά την ίδια στάση θα έπρεπε να ακολουθήσει και η διοίκηση. Να αγνοήσει τυχόν προκλήσεις, να αποφύγει τις όποιες εντάσεις και τα παραδοσιακά πλέον λεκτικά τσαμπουκαλίκια, ώστε να επικεντρωθεί στο ουσιώδες του πράγματος. Το θετικό αποτέλεσμα. Αυτό τον αποπροσανατολισμό ο Παναθηναϊκός στο παρελθόν τον έχει πληρώσει πολύ ακριβά. Αγωνιστική περίοδος 2001-02.

Η ομάδα τα πάει μια χαρά. Στην Ευρώπη φιγουράρει στις 8 καλύτερες ομάδες της κορυφαίας διοργάνωσης. Δεν είναι και λίγο. Είναι η χρονιά που αντιμετωπίζει την Μπαρτσελόνα στη φάση των προημιτελικών για την είσοδο στους «4» του θεσμού.

Τη νικά στη Λεωφόρο με γκολ του Μπασινά και στον επαναληπτικό εκτός έδρας χάνει 3-1. Το φιλμ του αγώνα καταγράφει γκολάρα από 30 μέτρα του Κωνσταντίνου, σχεδόν από τα κοινόχρηστα του σπιτιού του, δύο γκολ του Λουίς Ενρίκε και ένα του Σαβιόλα για τους Καταλανούς και τη μεγάλη ευκαιρία του Βλάοβιτς στις καθυστερήσεις. Τότε που η μπάλα βρήκε το κάθετο δοκάρι.

Ορκίζομαι ότι αν στον πάγκο των «πρασίνων» εκείνο το βράδυ καθόταν ο Οτο Ρεχάγκελ και όχι ο Μαρκαριάν, η μπάλα θα πήγαινε δοκάρι και μέσα. Μπορεί ακόμη να πήγαινε πρώτα μέσα και μετά δοκάρι, αλλά σίγουρα το γκολ θα μετρούσε. Για δύο πόντους, άντε τρεις, πιο αριστερά ο Παναθηναϊκός θα βρισκόταν στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Δεν τα κατάφερε, αλλά για να φτάσει μέχρι εκεί αυτή η ομάδα, κάτι θα άξιζε. Νισάφι!

Το αναγνώρισαν όλοι σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά δεν το εκτίμησαν σωστά στον Παναθηναϊκό. Γιατί ήταν η ίδια ομάδα με την ίδια δυναμική και αυτοπεποίθηση που πριν από λίγο καιρό εν όψει του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο αντί να επικεντρωθεί καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι διατηρώντας τη σιγουριά για τη νίκη και την ψυχραιμία της, φώναζε και τσίριζε για όλα όσα τυχόν θα συνέβαιναν και χωρίς τελικά να καταφέρει να τα αποτρέψει.

Ποιος θα είναι ο διαιτητής, ποιος θα έπρεπε να είναι, ποιος να μην είναι, αν δικαιούνται να πάρουν εισιτήρια οι φιλοξενούμενοι και αν ναι πόσα, γιατί τόσα, να κάνει η μάνα, η ένταση και τα νεύρα στο φουλ, ένας κακός χαμός. Η ομάδα την κρίσιμη στιγμή παρουσιάστηκε νευρική, ασυντόνιστη, όλοι είχαν μάτια μόνο για τον ρέφερι Ευθυμιάδη και η ιστορία κατέληξε σε ένα ανόητο πέναλτι του Κωνσταντίνου στον Βενετίδη, προϊόν της έλλειψης καθαρού μυαλού από μεριάς παικτών, που μετετρέψε σε γκολ και νίκη-χρυσάφι ο Τζόρτζεβιτς.

Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό που ήδη βρισκόταν στους 8 ισχυρότερους της Ευρώπης. Ε, από αυτούς τους χειρισμούς θεωρώ σοφότερη την «τρέλα» του Τεν Κάτε.