Λευτεριά στα καρντάσια (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το βλέμμα μου έπεσε τυχαία στην είδηση (;), στην ανακοίνωση (;), πώς να την πω. Η διοίκηση της «Μακεδονικής Εκδοτικής Εκτυπωτικής Α.Ε.» ανακοίνωσε πως «αφήνει ελεύθερους», κοινοποιώντας την απόλυσή τους, τέσσερις ακόμα συναδέλφους της εφημερίδας «Μακεδονία», μεταξύ των οποίων και η συνδικαλιστική εκπρόσωπος των δημοσιογράφων.
Δεν θα μπορούσα να μείνω ατάραχος -έτσι και αλλιώς- στην ανάγνωση μιας τέτοιας είδησης, πολύ περισσότερο όταν έχω δουλέψει στη συγκεκριμένη εφημερίδα, έχω περάσει τα πρώτα μου και -γιατί όχι- από τα καλύτερα δημοσιογραφικά μου χρόνια και ως εκ τούτου γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις.

Ξέρω πώς είναι, καλοκαιριάτικα, την ίδια ώρα που κάποιοι προσπαθούν να αδειάσουν τις μπαταρίες τους ώστε να τις φορτίσουν με περισσότερη ενέργεια για μία νέα αρχή, εσύ να βρίσκεσαι ξαφνικά άνεργος, να μην ξέρεις τι θα κάνεις και πολύ περισσότερο να αναρωτιέσαι τι λάθος έχεις κάνει και τώρα σε «τιμωρούν». Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι ζούμε στον καπιταλισμό και κάποιοι, πολύ απλά γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους και μόνο αυτός, αποφασίζουν, διώχνουν και σπάνια προσλαμβάνουν, συνήθως ημετέρους.

Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η φράση «αφήνει ελεύθερους» τους δημοσιογράφους. Προφανώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν! Τώρα, αν μη τι άλλο, θα τη χαρούν και θα κοιτάξουν να την αξιοποιήσουν δημιουργικά αυτή τη φορά. Ηταν το 1998 όταν η «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», η ιστορικότερη εφημερίδα της Βόρειας Ελλάδας, μαζί με τη νεότερή της και συνομήλική μου «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» θα κυκλοφορούσαν και πάλι. Είχε μεσολαβήσει μία περιόδος σιωπής, που πιστεύω ότι στοίχησε πολύ στο αναγνωστικό κοινό της πόλης. Μας φώναξαν λοιπόν στα γραφεία, πήγα με το φίλο μου τον Στέφανο, βρήκαμε τα υπόλοιπα παιδιά ,που συζητούσαμε ώρες στα στέκια και ονειρευόμασταν να φτιάξουμε μια νέα εφημερίδα, και στρωθήκαμε στη δουλειά.

Εμπαινε το καλοκαίρι, νιώθαμε περισσότερο γεμάτοι από κάθε άλλη φορά, κατεβάζαμε τις ιδέες όπως η πλαγιά το νερό και ξέραμε ότι αυτό που δημιουργούμε ήταν όλως διόλου δικό μας. Βοήθησε σε αυτό και η παρουσία στη διοίκηση του κυρίου Γιάννη Ραπτόπουλου, που εγώ προσωπικά του οφείλω πολλά.

Τα χρόνια πέρασαν, οι διοικήσεις άλλαξαν και το «καλοκαίρι» που φέραμε τότε στην επανέκδοση της εφημερίδας άρχισε να το διαδέχεται ένας παρατεταμένος «χειμώνας». Οι ειδικοί άρχισαν να μιλάνε για μια αδυσώπητη κρίση που έχει ως κέντρο τη μείζονα περιφέρεια της Μακεδονίας και ήταν αδύνατο να μην ακουμπήσει και τον Τύπο. Δεν συμφωνούσαμε. Αλλά, για να το λέγανε, έτσι θα ήταν. Τα πράγματα άρχισαν να σκληραίνουν, οι δύο εφημερίδες έγιναν 2 σε 1, συνάδελφοι «χάνονταν» (και ερμηνεύστε το όπως εσείς θέλετε), το τοπίο έμοιαζε βομβαρδισμένο. Μουρμούρες, γκρίνιες, μιζέρια, τίποτα δεν θύμιζε πλέον τις όμορφες μέρες του 1998. Κάπου εκεί «χάθηκα» κι εγώ. Η πυξίδα μου έδειχνε προς τον Νότο και έτσι κατηφόρισα. Οση πίκρα και αν είχα μέσα μου, τη γλύκανε η νέα μου επαγγελματική ηρεμία. Δουλεύοντας σε μία εφημερίδα που μπορώ να γράφω ό,τι θέλω, όπως το νιώθω και όπως το αισθάνομαι, με ανθρώπους πάνω από το κεφάλι μου που με εμπνέουν, γι’ αυτό καταλαβαίνω πως το «κακό» που έκαναν κάποιοι μου βγήκε σε καλό. Αλλά η προσωπική μου περίπτωση μόνο ως εξαίρεση μπορεί να εκληφθεί.

Γνωρίζοντας τα καρντάσια που δουλεύουν πάνω, είμαι σε θέση να μιλήσω για τις ικανότητές τους, για την τιμιότητά τους, για τη δημιουργική τους φαντασία, για το ταλέντο τους που σπαταλάται άσκοπα. Ολα αυτά τα γράφω όχι για να γιατρέψω τις πληγές τους. Ούτε για να περισώσω την εργασιακή τους ανασφάλεια. Αυτή είναι δουλειά άλλων που κάποτε θα πρέπει να την αναλάβουν. Τα γράφω γιατί τους αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Αξίζει καλύτερη τύχη όχι μόνο στο δοκιμαζόμενο Τύπο αλλά γενικότερα η Μακεδονία. Κάποιοι θα πρέπει να την αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα σε όλους τους τομείς. Κάποιοι θα πρέπει να καταλάβουν πως, εκτός από την πραγματική επένδυση χρημάτων, υπάρχει και η επένδυση αξιόλογων προσώπων, που δόξα τον Πανάγαθο περισσεύουν στη Θεσσαλονίκη. Στο «Ονειρο θερινής νυκτός» (που τόσο πολύ λείπει από την πόλη μου), λέει κάπου ο Σαίξπηρ: «Δεν φτάνει μόνο να είχες τα μάτια μου, θα έπρεπε να έχεις και την ικανότητα να δεις μέσα απ’ αυτά».