Χρήστος Ανέστη! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Στην αρχή ήταν ένας τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα καθόλου ανησυχητικός, σύμφωνα με τις πρώτες ιατρικές γνωματεύσεις, από αυτούς που ταλαιπωρούν συνήθως τους αθλητές. Μετά, τα πράγματα σοβάρεψαν. Κάποιες μετεγχειρητικές επιπλοκές και άλλου είδους προβλήματα, τα οποία δεν μπορώ να ξέρω, αφού ο μόνος Λεάνης γιατρός στην οικογένεια είναι ο πατέρας μου, οδήγησαν τον Χρήστο Πατσατζόγλου στην κυριολεξία στο περιθώριο. Κάθε τρεις και λιγάκι στα ρεπορτάζ της ομάδας του Ολυμπιακού διαβάζαμε τις εξελίξεις. Ο Χρήστος ήταν ή καλύτερα ένιωθε έτοιμος να επιστρέψει, και όλο, την κρίσιμη στιγμή, εκεί που το πόδι του χρειαζόταν να ζοριστεί σε πραγματικές αγωνιστικές συνθήκες, τον πρόδιδε. Τότε άρχιζαν όλα πάλι από την αρχή. Καινούργιες γνωματεύσεις, μια νέα περίοδος προετοιμασίας, ασκήσεις φυσιοθεραπείας, με λίγα λόγια επιστροφή σε ένα «0» που πριν από λίγους μήνες ο Πατσατζόγλου πίστευε πως είχε αποχαιρετίσει οριστικά. Οι περισσότεροι πίστεψαν πως ο παίκτης έχει τελειώσει. Εχω την αίσθηση ότι δεν το υποστήριζαν με κακία, αλλά απλώς ήταν η ρεαλιστική αποτίμηση ενός χρόνιου τραυματισμού που έδειχνε να μη θέλει να εγκαταλείψει τον διεθνή ποδοσφαιριστή. Πολλοί παραλλήλιζαν την ταλαιπωρία του με αυτή του Χρήστου Κωστή, που τον έκανε να εγκαταλείψει για μεγάλο χρονικό διάστημα τους αγωνιστικούς χώρους και η επιστροφή του, ακόμα και τώρα, να θεωρείται αβέβαιη. Οι πλέον ενημερωμένοι περί των ιατρικών θεμάτων συζητούσαν για ανάλογη περίπτωση με αυτή του Φαν Μπάστεν, που εγκατέλειψε τα γήπεδα κι εμάς στη μετριότητα πολύ νωρίς. Είμαι σίγουρος ότι ο κάθε Ελληνας οπαδός ή φίλαθλος είχε βγάλει την τελική γνωμάτευση όσον αφορά στον ποδοσφαιριστή Πατσατζόγλου. Πως κάποτε υπήρξε ένα μεγάλο ταλέντο, που ξεκίνησε με όνειρα από την ομάδα της Ξάνθης και πάνω στην κορύφωση της καριέρας του η μοίρα τού έστησε καρτέρι. Πως χάθηκε άδοξα, πως είχε πολλά ακόμα να δώσει και κρίμα, γιατί κάτι τέτοιοι ποδοσφαιριστές δεν βγαίνουν κάθε μέρα στη χώρα μας. Ο μόνος που δεν το είχε βάλει κάτω, ευτυχώς, ήταν ο ίδιος ο Χρήστος. Κάθε φορά που ξεκινούσε από την αρχή, ακόμα και την τελευταία φορά, όλοι κουνούσαν το κεφάλι κι έλεγαν: «Τι άλλο να κάνει; Προσπαθεί». Μόνο που αυτή τη φορά πέταξε. Οχι λίγα μέτρα από τη γη για να πέσει πάλι σε αυτή, όπως τις προηγούμενες, αλλά στα ύψη. Μπορεί να είναι θαύμα. Κάποιοι να παραμένουν ακόμα συγκρατημένοι. Το γεγονός όμως μιλάει από μόνο του. Ο Χρήστος, που με δυσκολία μπορούσε να βγάλει μια περίοδο προετοιμασίας, όχι απλώς την έχει αφήσει χιλιόμετρα πίσω του με επιτυχία, αλλά καταφέρνει τα 90 λεπτά ενός παιχνιδιού να αποτελούν πλέον γι' αυτόν τυπική διαδικασία. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιες θα είναι οι επόμενες μεταγραφικές κινήσεις του Ολυμπιακού, η επιστροφή του Χρήστου, όμως, κρίνω ότι είναι από τις πιο σημαντικές. Αν ερμηνεύσουμε τον όρο «έμψυχο υλικό» μιας ομάδας, με τη στενή του έννοια, τότε μιλάμε αποκλειστικά για τους ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν το ρόστερ των «ερυθρολεύκων». Με τη μεταφορική έννοια αυτούς που έχουν ψυχή, που δεν λυγίζουν στα δύσκολα και είναι έτοιμοι πάντα να προσφέρουν. Τέτοιος είναι ο Πατσατζόγλου και γι' αυτό λείπει από τον Ολυμπιακό.