Οσκαρ το γκολ, όχι η εμφάνιση

Ενας Ολυμπιακός «επιστράτευσης», αφού ο καταρτισμός της ενδεκάδας έγινε την τελευταία στιγμή, με εννέα βασικούς εκτός παιχνιδιού, κατάφερε να περάσει και από το Περιστέρι. Με δεδομένα όλα αυτά το «διπλό» θεωρείται επιτυχία, παρ' όλο που τις δύο ομάδες χώριζε διαφορά δώδεκα βαθμών.

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο παιδευόταν να κρατήσει μπάλα, να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή, να αναπτυχθεί, να δημιουργήσει φάσεις. Ενας Ολυμπιακός χωρίς νεύρο, χωρίς δυναμική, ασύνδετος και εμφανώς επηρεασμένος από τις πολλές απουσίες.

Οι παίκτες αυτοί ζήτημα είναι αν έχουν παίξει στην ίδια ενδεκάδα σε οικογενειακό διπλό. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να δημιουργήσει φάσεις ώστε να εκμεταλλευτεί τα ατού του και να πάει στο ένας εναντίον ενός, ενώ στο κέντρο έδειχνε να μπερδεύεται όσον αφορά τις αρμοδιότητες των Στολτίδη και Κατσικογιάννη, με τον πρώτο να μην είναι σε καλή μέρα.

Από δεξιά ο Πάντος κρατούσε με αξιοπρέπεια στα ανασταλτικά του καθήκοντα, αλλά αδυνατούσε να ανταποκριθεί στα επιθετικά, να βγάλει δηλαδή την ομάδα μπροστά από τα άκρα. Την ίδια ώρα, ο Ατρόμητος προσπαθούσε να πιστέψει ότι μπορεί να κάνει τη ζημιά στον ελλιπή Ολυμπιακό. Απ' το να προσπαθήσει να το πιστέψει μέχρι να το συνειδητοποιήσει πέρασε ένα ολόκληρο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος επιθετικά έμοιαζε ακίνδυνος, για τον λόγο που έκανε τον Ζίκο να ξελαρυγγιαστεί στον πάγκο. Οι αποστάσεις ανάμεσα στον Μήτρογλου και τον Οσκαρ ήταν πολύ μεγάλες, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να παίζει με έναν ξεχασμένο επιθετικό.

Στο δεύτερο η ομάδα του Ολυμπιακού έδειχνε πιο συγκεντρωμένη. Διόρθωσε λάθη, ο Στολτίδης συνήλθε στο κέντρο, ο Οσκαρ πήγε πιο κοντά στον Μήτρογλου, οι γραμμές άρχισαν να δείχνουν συνοχή στην ανάπτυξη. Αυτό είχε αποτέλεσμα ο Γκαλέτι, απ' τα όπλα του χθεσινού Ολυμπιακού, να παίρνει την μπάλα όταν έπρεπε, να εκμεταλλεύεται το ένας εναντίον ενός και να δημιουργεί καταστάσεις στην αντίπαλη περιοχή.

Μία φάση περίμενε ο Ολυμπιακός όλη κι όλη. Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Σε μια στιγμή που ο μετασχηματιστής έδωσε ρεύμα στο μυαλό του Οσκαρ, αυτός λειτούργησε πραγματικά ως παίκτης που έχει περάσει απ' την Πριμέρα Ντιβιζιόν, κοντρόλαρε σωστά, πλάσαρε ακόμα πιο σωστά και το παιχνίδι τελείωσε.

Αυτό που πρέπει να δουν οι γηπεδούχοι είναι ότι στο δεύτερο ημίχρονο, απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που λογικά θα κουραζόταν μετά το 70', δημιούργησαν τη μόνη καλή στιγμή στο 90'φεύγα από μια στραβοκλοτσιά του Περόνε. Αν έπρεπε να χτυπήσει κάποτε ο Ατρόμητος, θα ήταν στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού, πιέζοντας στο κέντρο και βγαίνοντας στην κόντρα, μια και ο Ολυμπιακός θα κοιτούσε όλο και περισσότερο να ανοιχτεί, επιδιώκοντας ένα γκολ. Αυτό το πράγμα, όμως, δεν το έκανε ποτέ.

Και λίγα λόγια για τους μικρούς, οι οποίοι καλό είναι να φοράνε τη φανέλα όχι όταν οι υπόλοιποι έχουν πάει στα εξωτερικά ιατρεία, αλλά σε παιχνίδια τα οποία έχουν κριθεί και απομένει χρόνος για να παίξουν ή σε παιχνίδια με υποδεέστερους αντιπάλους. Και δεν χρειάζεται να παίζουν όλοι μαζί. Εστω κάποιοι απ' αυτούς να παίρνουν χρόνο, παραστάσεις και εμπειρίες, ώστε την κατάλληλη στιγμή, όπως η χθεσινή, να είναι σε θέση να ανταποκριθούν.

Ο Σοϊλέδης έδειξε τρακαρισμένος και ανέτοιμος, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος. Στο δεύτερο οι ασκήσεις θάρρους πέτυχαν και έδειξε κάτι από την αξία του. Τα υπόλοιπα προσεχώς. Ο Κατσικογιάννης έτρεξε, μπήκε στις φάσεις, αλλά μην ξεχνάμε ότι καλείται να ανταποκριθεί σε μια θέση όπου η εμπειρία είναι το 50%. Οσο για τον παίκτη με τα δύο Φ, τον Φετφατζίδη, έδειξε μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση και αυτοπεποίθηση απ' όλους τους υπόλοιπους.