Μία του και μία της

Το παιχνίδι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τον Αρη. Γρήγορο γκολ με κεφαλιά του Αμπρέου από αμφισβητούμενη θέση. Αυτό που δεν αμφισβητείται όμως είναι η κυριαρχία του Αρη στο πρώτο μέρος. Ιδιαίτερα στο πρώτο τέταρτο η ομάδα του Μαζίνιο πίεσε, είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, πατούσε στην αντίπαλη περιοχή και έφτιαχνε ευκαιρίες.

Στο πρώτο ημίωρο του ματς κάλλιστα ο Αρης θα μπορούσε να διπλασιάσει τα τέρματά του. Δεν το έκανε και το πλήρωσε. Σημάδια βελτίωσης όμως στην ανάπτυξη του παιχνιδιού του, τουλάχιστον όσον αφορά το πρώτο μέρος, παρατηρήθηκαν. Και αυτό διότι επιτέλους η ομάδα παρατάχθηκε ορθολογικά. Με δύο καθαρόαιμους αμυντικούς χαφ, τους Φερνάντες και Ναφτί, δεξιά και αριστερά στα άκρα Κάλβο και Γκαρσία αντίστοιχα.

Πρόθεση της ομάδας ήταν να αναπτυχθεί από τα άκρα και να πάει στο «ένας εναντίον ενός», τομέα στον οποίο υπερέχει, ανεξάρτητα αν από τους ακραίους δεν πήρε τα αναμενόμενα, μολονότι βοηθήθηκαν πολύ από τους Νέτο και Αράνο. Στην επίθεση δύο καθαρόαιμοι φορ. Ενας περιφερειακός, ο Κάμπορα, δίπλα σε έναν κυνηγό περιοχής όπως είναι ο Αμπρέου. Στο πρώτο ημίχρονο ΑΕΚ δεν υπήρχε.

Την επηρέασαν σίγουρα το γρήγορο γκολ και η κακή ψυχολογία από το ευρωπαϊκό πατατράκ κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Ελλειψη συνοχής, επιπολαιότητα όσον αφορά τη δημιουργία παιχνιδιού, μηδέν αυτοσυγκέντρωση ήταν τα στοιχεία που χαρακτήρισαν το παιχνίδι της «Ενωσης». Στο δεύτερο μισό η ΑΕΚ ντύθηκε Αρης. Μπήκε συγκεντρωμένη και αποφασισμένη στο παιχνίδι.

Σκόραρε και έφερε το ματς στα ίσα νωρίς. Απέκτησε πρωτοβουλία κινήσεων και απόλυτη κυριαρχία στον αγωνιστικό χώρο. Για ένα τέταρτο της ώρας περίπου η ΑΕΚ έκανε σχεδόν ό,τι ήθελε, με αποκορύφωμα το δοκάρι του Μπλάνκο. Την ίδια ώρα η ομάδα του Μαζίνιο βρισκόταν σε πανικό. Η «Ενωση» έχανε τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, δεν σκόραρε όμως εκμεταλλευόμενη τα αμυντικά κενά του αντιπάλου με αποτέλεσμα να το πληρώσει και αυτή με τη σειρά της.

Ο Αρης προσπαθούσε να αντιδράσει σπασμωδικά, χωρίς σχέδιο και χωρίς αγωνιστικό προσανατολισμό. Λεπτό με το λεπτό έδειχναν να τον εγκαταλείπουν και οι δυνάμεις του. Η συνοχή του πρώτου ημιχρόνου εξαφανίστηκε. Το κέντρο αποδιοργανώθηκε και η έλλειψη ιδιαίτερα του Νέτο από τα άκρα έγινε εμφανής. Οι αλλαγές του Μαζίνιο δεν βοήθησαν. Από την ομάδα έλειπαν ο ρυθμός και αυτό που της προσδίδει ποιότητα: οι ατομικές ενέργειες.

Οι παίκτες έμοιαζαν κουρασμένοι και συγχρόνως εκνευρισμένοι. Ο Φερνάντες, εκνευρισμένος περισσότερο από όλους, την πλήρωσε με αποβολή και κάπου εκεί το ματς τελειώνει για τους γηπεδούχους... Η ΑΕΚ στα τελευταία λεπτά απέκτησε και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων χάρη στην είσοδο των Μαντούκα και Μάκου. Οι βοήθειες από τον πάγκο αποδείχθηκαν σημαντικές.

Αν είχε μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοσυγκέντρωση στην τελική προσπάθεια, σίγουρα θα μπορούσε να έχει κάνει το «διπλό». Εκτός από τη συνολική εμφάνιση, τους ανθρώπους του Αρη σίγουρα θα πρέπει να τους προβληματίσει το γεγονός ότι η ομάδα, η οποία δεν είναι όποια όποια, συμπλήρωσε δέκα και κάτι χρόνια χωρίς νίκη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» απέναντι στην ΑΕΚ.

Θεωρώ ότι είναι πάρα πολλά για ένα σύλλογο όπως ο Αρης! Θεωρώ επίσης ότι θα συμφωνήσουν μαζί μου. Η ομάδα δείχνει ανίκανη να επιχειρήσει την υπέρβαση. Καιρός να επανεξετάσουν λοιπόν το μοντέλο με τους τόσους πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, οι οποίοι αποδεδειγμένα πια αδυνατούν να κάνουν τη διαφορά!