Codice Malesani (Sportday / Μ.Λεάνης)

Ο Μαλεζάνι, όπως οι περισσότεροι πιθανολογούσαν, έπαιξε κόντρα στη Σαμπντόρια 4-2-3-1. Αυτό, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο σύστημα του Ιταλού. Η μοναδική παραχώρηση που μπορεί να κάνει στον εαυτό του, άντε και στην ομάδα, είναι να το αλλάξει σε 4-5-1, αλλά επιτρέψτε μου να ρισκάρω μια πρόβλεψη. Οτι δηλαδή ακόμα και το σύστημα να παραλλαχθεί οι παίκτες θα μένουν ίδιοι όπως ακριβώς στα ξύλινα ποδοσφαιράκια των σφαιριστηρίων.

Ο Μαλεζάνι αποτελεί κλασική περίπτωση Ιταλού προπονητή. Γνωρίζει το άθλημα πολύ καλά τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο και ξέρει απ' έξω και ανακατωτά όλους τους επικοινωνιακούς κανόνες που θα του επιτρέψουν να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες χωρίς τριβές και εντάσεις.

Αυτό φάνηκε καθαρά πέρυσι. Εχασε το πρωτάθλημα, δεν του χρέωσε κανείς την αποτυχία, όπως κακώς στο παρελθόν επιχειρήθηκε σε ανάλογες περιπτώσεις και το κυριότερο κατάφερε να επιβάλει τη νοοτροπία του, αλλά και τη φιλοσοφία του ως μόνες σοβαρές προτάσεις, ικανές αφενός να βγάλουν τον Παναθηναϊκό από την κρίση και αφετέρου να ελπίζει πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές στιγμές σύντομα θα αποτελούν γεγονός. Ο Μαλεζάνι ενδιαφέρεται, σαν γνήσιος μακαρονάς, να φτιάξει την άμυνα. Την έφτιαξε; Τότε το 70% του σχεδίου του ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Εκεί τον ενδιαφέρει να μην κάνει λάθος. Αμα οι αμυντικές του επιλογές αποδειχθούν σωστές, αυτές δεν πρόκειται να αλλάξουν, ο κόσμος να χαλάσει.

Περισσότερες πιθανότητες έχει ο Τζίγκερ να ερωτευθεί τον Κωνσταντίνου παρά ο Μαλεζάνι να χαλάσει την αμυντική παράταξη της ομάδας. Από εκεί ξεκινά και εκεί τελειώνει ο Ιταλός. Θυμάστε πέρσι μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τι είχε πει; «Ο Παναθηναϊκός συμπλήρωσε 5 συνεχείς αγώνες χωρίς να δεχθεί γκoλ». Αυτό τον ενδιέφερε και αυτό του βγήκε. Ομάδα που δεν τρώει γκολ, ιδιαίτερα σε αγώνα ντέρμπι, πολύ δύσκολα και μόνο από δική της ανικανότητα δεν θα κερδίσει. Αυτό λέει το ευαγγέλιο του Ιταλικού ποδοσφαίρου που ο Μαλεζάνι ακολουθεί, σαν γνήσιος Καθολικός, με ευλάβεια.

Οσον αφορά λοιπόν την άμυνα, φαίνεται να έχει καταλήξει. Γκαλίνοβιτς, δεξιά Βύντρα, αριστερά ο Σέριτς που ξέρει να παίζει... ιταλικά, στο κέντρο ένα μυαλό, ο Μόρις, και δίπλα του ένας εργάτης καλός στο ψηλό παιχνίδι και μαλωμένος με τους τραυματισμούς. Βλέπετε καλύτερο από τον Γκούμα;

Στο κέντρο θέλει δύο μαχητές που βλέπουν συγχρόνως και γήπεδο. Τους έχει. Τόσο ο Κονσεϊσάο όσο και ο Μπίσκαν του κάνουν τη δουλειά και με το παραπάνω. Δεξιά και αριστερά Χαραλαμπίδης και Βόουτερ περισσότερο θα κριθούν για τις αμυντικές αρετές τους παρά για τις όποιες επιθετικές. Μπαλαντέρ έχει και μάλιστα δύο. Για Ιταλό προπονητή θεωρείται πολυτέλεια. Πρωτίστως ο Γκονζάλες και δευτερευόντως ο Σανμαρτεάν θα του κάνουν τη δουλειά.

Αυτό που απασχολεί τον Αλμπέρτο είναι ο επιθετικός. O ένας και μοναδικός που χρειάζεται. Ο φονιάς, το όπλο που λένε στη χώρα του. Αυτός που τη μισή ευκαιρία θα την κάνει γκόλ. Μισό-μηδέν του είναι υπεραρκετό. Aν βρει αυτόν τον παίκτη ο Παναθηναϊκός, θα αποδειχθεί το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει στον προπονητή του. Και να δείτε που αυτός δεν θα φανεί αχάριστος. Θα φτιάξει την ομάδα που θα πάει ψηλά. Χρόνια μετά κανείς δεν θα θυμάται αν οι «πράσινοι» είχαν παίξει μπαλάρα με τον Μαλεζάνι. Θα θυμούνται ότι ήταν αήττητοι και πρωταγωνιστές. Η μεγαλύτερη δικαίωση για έναν Ιταλό.