Ευτυχώς που δεν έπαθε τίποτα…

Στο πρώτο ημίχρονο ήταν… Παναθηναϊκός. Ετσι όπως το γράφω: ανορθόγραφος και συγχρόνως ανορθόδοξος με τους Καραγκούνη, Σαλπιγγίδη και Ζιλμπέρτο Σίλβα εξορισμένους από την αρχική ενδεκάδα. Ο Τεν Κάτε ξανακύλησε στο παλιό του πάθος. Με τα πειράματα διόλου απίθανο να ανακαλύψεις κάτι σημαντικό. Η στατιστική, όμως, λέει ότι εννέα φορές στις δέκα θα κινδυνέψεις να τινάξεις το εργαστήριο.

Ο Ολλανδός στα πρώτα 45 λεπτά το τίναξε. Η Καβάλα δεν βρίσκεται τυχαία ψηλά στη βαθμολογία. Εχει στον πάγκο της έναν αξιόλογο προπονητή, παίζει γρήγορα και με τη μία την μπάλα ενώ ευτυχεί να έχει στο δυναμικό της ποδοσφαιριστές όπως ο Ντουγκλάο (σχεδόν αλάνθαστος στο πρώτο ημίχρονο), ο Ντομπρασίνοβιτς, ο Ντικρόκ, ο Ρινκόν, ο Ονουάτσι και ο Ορούμα.

Παίκτες πρώτης γραμμής, από αυτούς που κάνουν τη διαφορά, τους οποίους πολλές ομάδες με φιλοδοξίες περισσότερες από την Καβάλα θα ήθελαν να έχουν στο δυναμικό τους. Οι «Αργοναύτες» για ένα ημίχρονο κυριάρχησαν στο παιχνίδι. Διαβασμένοι, κοντρολαρισμένοι, ήξεραν πώς να βγουν μπροστά καλύπτοντας με επιτυχία τα νώτα τους, αλλά κυρίως ήταν αλάνθαστοι στην τελική προσπάθεια.

Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός παρέπαιε. Ο Γκάμπριελ εκτός παιχνιδιού, ο Μπιέρσμιρ πελαγωμένος και δίπλα του ο Σαριέγκι να τον συναγωνίζεται στα λάθη, ο Κατσουράνης αυστηρά σε ρόλο ανασταλτικό προσπαθούσε να συμαζέψει τα ασυμμάζευτα δίπλα στον μέτριο Σιμάο, ο Λέτο σε κάποιο άλλο γήπεδο ίσως και ο Σισέ απομονωμένος… στα βόρεια. Η έλλειψη συνοχής ήταν κάτι παραπάνω από φανερή. Αρκεί να φέρετε στον νου σας το πρώτο γκολ της Καβάλας για να το επαληθεύσετε.

Στο δεύτερο ημίχρονο όλα αλλάζουν προς το καλύτερο για τον Παναθηναϊκό. Οχι επειδή έγιναν μάγια και έπιασαν, αλλά επειδή άλλαξε η ομάδα. Μέσα ο Σαλπιγγίδης, στόπερ ο Βύντρα στη θέση του Μπιέρσμιρ και έπειτα από λίγο στη μάχη και ο Καραγκούνης δίπλα στον Κατσουράνη. Σε ελεύθερο ρόλο ο Νίνης κοντά στους Σισέ και Σαλπιγγίδη με αποτέλεσμα η «πράσινη μηχανή» να αρχίζει να ρολάρει.

Ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύεται την κούραση των παικτών της Καβάλας και τη στριμώχνει στα μετόπισθεν. Πατάει περιοχή και φτιάχνει φάσεις. Μειώνει το σκορ και ελπίζει. Η συμμετοχή του Ρουκάβινα στη θέση του Λέτο δίνει στην ομάδα άλλον αέρα, ιδιαίτερα από τα άκρα. Ο Παναθηναϊκός έχει κατοχή, έχει κίνηση, καταβάλλει κόπο, αλλά δεν έχει τρόπο. Κάτι στον τομέα «οργανωμένη ανάπτυξη παιχνιδιού» δείχνει να μη λειτουργεί σωστά. Οι ατομικές κυρίως ενέργειες των ποδοσφαιριστών του προσπαθούν να τον γλιτώσουν από το «ναυάγιο».

Οι «πράσινοι» τελικά σώζουν την παρτίδα στο… και ένα, με μια παλικαρίσια και προσωπική ενέργεια του Σισέ. Η Καβάλα με την εμφάνισή της –ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος– ίσως δικαιούταν κάτι καλύτερο. Αυτό είναι όμως το ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον μπορεί να υπερηφανεύεται ότι με αντιπάλους τούς δυο ισχυρούς του πρωταθλήματος όχι μόνο δεν έχασε, αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις.

Κάτι είναι κι αυτό. Της δίνει τουλάχιστον δύναμη να συνεχίσει την πολύ καλή προσπάθεια. Μετά τη χθεσινή ισοπαλία, για τους «πράσινους» αρχίζει η συγκατοίκηση με τον Ολυμπιακό. Από εδώ και πέρα τα περιθώρια για πειράματα, χαμένα ημίχρονα και μέτριες εμφανίσεις όχι απλά στενεύουν, αλλά θα έλεγα ότι απαγορεύονται διά ροπάλου.