Και μπαμ και μπουμ οι κανονιές!

Ο Ολυμπιακός άντεξε 78 ολόκληρα λεπτά. Και λέω ολόκληρα, γιατί όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις μια τόσο αεικίνητη ομάδα σαν την Αρσεναλ, όχι απλά κάθε λεπτό, αλλά κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει με αιωνιότητα. Στο πρώτο ημίχρονο οι «ερυθρόλευκοι» είχαν έναν καταπληκτικό Νικοπολίδη που είπε όχι σε πέντε κλασικές φάσεις γκολ και έναν εξαιρετικό Λεντέσμα που «κατάπινε» χιλιόμετρα, έκλεινε χώρους και έπεφτε πρώτος πάνω στην μπάλα.

Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Χρειάζεσαι και τύχη, χρειάζεσαι και τον τερματοφύλακά σου σε καλή μέρα για να αντιμετωπίσεις την Αρσεναλ. Αν θέλεις να πάρεις μάλιστα και κάτι θετικό, τότε σίγουρα παραπάνω από δύο παίκτες σου επιβάλλεται στο «Εμιρέιτς» να κάνουν το παιχνίδι της ζωής τους.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάει στα αποδυτήρια χωρίς να ανοίξει το σκορ του παιχνιδιού, αλλά είχε ήδη σπαταλήσει πολύτιμες δυνάμεις. Δυνάμεις που θα του χρειάζονταν, όπως αποδείχτηκε στο τέλος του παιχνιδιού. Αν η αρχική ενδεκάδα ήταν αυτή με την οποία ξεκίνησαν οι «ερυθρόλευκοι» στο δεύτερο μέρος, δηλαδή ο Στολτίδης στη θέση του Ζαϊρί, ο Ολυμπιακός λογικά θα είχε στον κουμπαρά των δυνάμεων περισσότερα κουκιά.

Γιατί ο Ζαϊρί ήταν αυτός που πούλησε περισσότερο από κάθε άλλον την μπάλα, που τη σπατάλησε δίνοντας δικαίωμα στην Αρσεναλ να ανανεώνει τις επιθέσεις της. Χρειάζεται κάποιος να τραβήξει το αυτάκι του Μαροκινού. Τόσο μπλαζέ ύφος και τόση ανωριμότητα σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, την ώρα που δίπλα σου οι συμπαίκτες σου ματώνουν, δεν δικαιολογούνται από έναν παίκτη που ήρθε σε μια μεγάλη ομάδα με στόχο να καθιερωθεί.

Στο δεύτερο μέρος, με την προσθήκη του Στολτίδη, ο Ολυμπιακός έδειξε να ελέγχει σε μεγαλύτερο βαθμό τους διαδρόμους και την αέναη κίνηση των «κανονιέρηδων». Αλλά πώς να σταματήσεις αυτούς τους δαίμονες; Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα η οποία βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την κατάκτηση του τροπαίου και από την άλλη για έναν Ολυμπιακό που απλά στοχεύει στο να κάνει μια αξιοπρεπή πορεία.

Τεράστια η διαφορά δυναμικότητος και συνεπώς φιλοδοξιών. Πολλοί αυτοματισμοί, δουλεμένες κινήσεις κι ένας τρόπος παιχνιδιού που βασίζεται στην εναλλαγή θέσεων και ρόλων και συγχρόνως στη συμμετρική ανάπτυξη όλων των γραμμών. Είναι αδύνατον, αν δεν είσαι παίκτης ανάλογης ποιότητας, να παρακολουθήσεις το παιχνίδι του Ροζίτσκι, τις κινήσεις του Φάμπρεγκας –η φάση που οι παίκτες του Ολυμπιακού τον χάνουν και ο Ισπανός τραντάζει το δοκάρι του Νικοπολίδη είναι ενδεικτική- την επιτάχυνση του Αρσάβιν, τις εμπνεύσεις του Φαν Πέρσι και την ποδοσφαιρική ευφυΐα του Σονγκ που χθες ήταν εξαιρετικός.

Ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος. Ακόμη και αυτή η μομφή στους παίκτες του ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν μπάλα μπορεί να έχει κάποια βάση, τηρουμένων όμως των αναλογιών δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να καταφέρεις να έχεις κατοχή μπάλας και να παγώσεις το παιχνίδι με αντίπαλο την Αρσεναλ.

Λίγες ομάδες μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτήν την αποστολή και αυτές διόλου απίθανο να κοντραριστούν μαζί της στην τελική φάση. Με τη διαφορά δυναμικότητας των κορυφαίων ομάδων της χώρας μας με αυτές της Αγγλίας το μόνο που μας έμενε να περιμένουμε είναι ένα αξιοπρεπές σκορ όπως το χθεσινό.