Γιατί πέρασε ο Ολυμπιακός από την Τούμπα

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη. Εκτός από τον διαχρονικό Λευκό Πύργο και τη διαπίστωση περί ερωτικής πόλης (την πιο ηλίθια που έχω ακούσει, μετά πλάκωσε η μπούρδα του «χαλαρά»), στις δεκαετίες '70 και '80, τότε που σουλατσάραμε στην πόλη με ένα βλέμμα και δυο ανάσες, χαρακτηριστικά γνωρίσματα της «νύμφης του Θερμαϊκού» ήταν η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης (μιλάμε για μεγάλο πανηγύρι και γνήσιο όπως όλα τα πανηγύρια), τα μπαράκια, ζωηρά, μοντέρνα, άψογης αισθητικής, με πολύ «προχώ» μουσική, που θα τα ζήλευε κάθε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, και το ματς ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός στην Τούμπα, από το οποίο οι «ερυθρόλευκοι» έφευγαν για 20 συναπτά έτη ηττημένοι.

Μόνο τη χρονιά του '83 κατόρθωσαν να τη βγάλουν με ισοπαλία. Αποκορύφωμα της ΠΑΟΚτσήδικης κυριαρχίας, η «εξάρα» το 1987 (6-1), από τις πιο βαριές ήττες του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, η οποία, όμως, δεν σημειώθηκε στην Τούμπα αλλά στις Σέρρες, διότι η έδρα του ΠΑΟΚ ήταν τιμωρημένη. Βλέπετε, τα παιδιά στην κερκίδα ήταν πάντα λίγο ζωηρά κι ατίθασα βεβαίως βεβαίως, όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Τσαγανέας. Μετά πλάκωσαν τα nineties και η παράδοση άρχισε να σκουριάζει, ώσπου γκρεμίστηκε ηρωικά σαν τις Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο.

Η μόνη που παραμένει ακλόνητη μεταξύ Βορρά και Νότου είναι αυτή που θέλει τον Πανιώνιο από σύστασης πρώτης Εθνικής κατηγορίας να μην έχει νικήσει ποτέ του τον Αρη στο Χαριλάου. Και μη με διορθώσει κανείς, ότι δεν λέγεται Χαριλάου πια αλλά «Κλεάνθης Βικελίδης», διότι το Χαριλάου πάει στην περιοχή που έχει την τιμή να φιλοξενεί την έδρα του Αρη κι όχι στην ονομασία του γηπέδου.

Από το '98 και μετά ο Ολυμπιακός περνάει τρένο από την Τούμπα. Αλλες φορές σφυρίζει πριν παρασύρει στο διάβα του όποιον βρεθεί, άλλες όχι. Στη Θεσσαλονίκη λένε, κι όχι άδικα, ότι ο ΠΑΟΚ θα ξαναγίνει μεγάλος όταν με το καλό θα ξαναχτίσει μια παράδοση απέναντι στον Ολυμπιακό, όμοια με αυτή των δεκαετιών '70 και '80. Αλλά για να γίνει αυτό δεν φτάνει μόνο η Τούμπα να είναι γεμάτη και τα ΠΑΟΚια να κρέμονται από τα κάγκελα.

Οι εποχές που ο 12ος παίκτης «καθάριζε» τα ματσάκια πριν καν αρχίσουν έχουν παρέλθει. Χρειάζεται κυρίως να αγοραστούν παίκτες αξίας, με διάρκεια στην απόδοσή τους. Ο Ολυμπιακός περνάει από την Τούμπα επειδή πολύ απλά δεν φοβάται τον ΠΑΟΚ. Παλιότερα η ποιοτική διαφορά που χώριζε τις δύο ομάδες ήταν μικρή και κρινόταν στις λεπτομέρειες. Οι παίκτες του Ολυμπιακού πρώτα σκέφτονταν ότι θα κακοπεράσουν στον αγωνιστικό χώρο από τους συναδέλφους αντιπάλους τους και μετά την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

Ο φανατισμός στην εξέδρα τούς αποθάρρυνε, τους αποτελείωνε, αφού όμως είχαν προλάβει να τους ξεπαστρέψουν οι ποδοσφαιριστές με τις ασπρόμαυρες ριγέ φανέλες. Ρωτήστε όποιον βετεράνο εκείνης της εποχής θέλετε. Θα παραδεχθεί χωρίς δεύτερη σκέψη ότι ο ΠΑΟΚ είχε πολύ καλή ομάδα και μέσα στη ζούγκλα της Τούμπας δύσκολα γλίτωνες. Πρώτα, όμως, θα σου μιλήσει για την ομάδα, για το σύνολο, για την αξία των παικτών.

Ο ΠΑΟΚ, όμως, τότε δεν συμπλήρωνε την τριάδα, ούτε ήταν ο δεύτερος καλύτερος ελλείψει τρίτου. Ηταν πρώτος μεταξύ των πρώτων και φρόντιζε να το αποδεικνύει στο χορτάρι. Τι φταίει ο Σάντος; Τον καλύτερο προπονητή του κόσμου να είχε ο ΠΑΟΚ, πάλι θα έχανε. Αντε να βολευόταν με ισοπαλία. Οπως στον Ολυμπιακό γνώριζαν ότι, με ή χωρίς προπονητή, το ματς δεν το χάνουν.

Και γι' αυτό δεν βιάστηκαν να βάλουν μπροστά τον Ζίκο. «Ας πάρουμε όλα τα άλλα ματς κι ας χάσουμε στην Τούμπα», έλεγαν παλιά στον Ολυμπιακό κι έσβηναν από το καλαντάρι το παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη. Τώρα σε σύγκριση με αυτούς που φοράνε την ερυθρόλευκη φανέλα κι αυτούς που φοράνε την ασπρόμαυρη ούτε που περνάει από το μυαλό τους αυτή η σκέψη. Οπως δεν περνάει σε κανενός το μυαλό από όσους κατοικούν στη Σαλονίκη κι έζησαν τις δεκαετίες '70 και '80 ότι τα μπαρ του σήμερα είναι μοντέρνα και «προχώ»!