Περί επικοινωνιακής πολιτικής (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν υπάρχει καλύτερη και φθηνότερη καραμέλα από αυτή της επικοινωνιακής πολιτικής. Φτάνει να πας σε ένα περίπτερο και να ζητήσεις μία. Είμαι σίγουρος ότι ο περιπτεράς θα σε εξυπηρετήσει. Επικοινωνιακή πολιτική είπατε; Παρακαλώ, τι χρώμα και τι γεύση θέλετε; Εχουμε πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε, άσπρες και σε γεύση γλυκιά, ξινή, πικρή, μέντα, ό,τι τραβάει η όρεξή σας. Διαλέξτε και πάρτε.

Ολοι μιλούν για επικοινωνιακή πολιτική και μάλιστα κάποιοι πιστεύουν πραγματικά ότι είναι αυτή που φταίει για όλα τα κακά που συμβαίνουν στην ομάδα τους. «Μια χαρά είμαστε, αλλά δεν έχουμε επικοινωνιακή πολιτική», λένε κάποιοι. «Δεν πάμε καλά, αλλά άμα είχαμε επικοινωνιακή πολιτική, όλα θα ήταν μέλι γάλα», υποστηρίζουν οι πονηρότεροι. «Πήραμε παικταράδες, αλλά τι περιμένεις, αφού η ομάδα δεν έχει επικοινωνιακή πολιτική και έτσι ο κόσμος δεν αντιδρά. Αμα είχαμε επικοινωνιακή πολιτική, και κουτσούς να φέρναμε στην ομάδα, τα διαρκείας θα έφευγαν "αέρα", αλλά έλα που δεν έχουμε»...

Ως γνωστόν, στα μικρά παιδιά αρέσουν οι καραμέλες. Βρήκαμε λοιπόν μία και τη μοιράζουμε για να έχουν κάτι να ασχολούνται. Ετσι και αλλιώς το ποδόσφαιρό μας ή σε παιδιά αναφέρεται ή σε ώριμους οπαδούς που παλιμπαιδίζουν. Πριν εφευρεθεί η περιβόητη επικοινωνιακή πολιτική, οι οπαδοί τι ήταν; Βαλσαμωμένοι; Πώς πήγαιναν στο γήπεδο, από συνήθεια ή επειδή δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν;

Το να προσπαθείς να πείσεις έναν οπαδό ότι για τα κακά και τα στραβά της ομάδας φταίει η κακή στρατηγική σε επίπεδο επικοινωνίας, είναι ό,τι πιο νοσηρό και υποτιμητικό έχει εφευρεθεί για το πρόσωπό του. Οπως και το αντίστροφο. Να προσπαθείς δηλαδή μέσω αυτής να αναδείξεις τα αυτονόητα και να εμπορευματοποιήσεις τον νταλκά του μέσου οπαδού, ο οποίος ούτε μορφωμένος οφείλει να είναι ούτε και ιδιαίτερα υποψιασμένος, αφού το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι. Συμφερόντων, θα μου πείτε. Οσον αφορά στα πρόσωπα που στελεχώνουν τις ομάδες, θα πρόσθετα, και όχι στο όχημα, το οποίο δεν είναι άλλο από την ομάδα. Με λίγα λόγια, ξέρουμε ότι μέσω του ποδοσφαίρου πολλοί κτίζουν στην πλάτη μας λογής - λογής αυθαίρετα, αλλά μην εκμεταλλεύεστε την τρέλα μας περισσότερο απ' ό,τι σας επιτρέπουμε. Μια ισορροπία δεν βλάπτει.

Η επικοινωνιακή πολιτική των συλλόγων βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το ειδικό βάρος που διαθέτουν οι ίδιοι οι σύλλογοι. Πολύ κοντά δηλαδή στο σκεπτικό του Μαρξιστή Καστοριάδη που έλεγε ότι «η ίδια η κρίση συνιστά την κρίση». Αλλά ας μην κάνουμε τα πράγματα σύνθετα. Αν οι σύλλογοι στην Ελλάδα δεν μπορούν να παράγουν δουλειά και μπόι περισσότερο από τις δυνατότητές τους -τις, έτσι και αλλιώς, συγκεκριμένες- καμία επικοινωνιακή πολιτική δεν μπορεί να τους σώσει από τους νοήμονες φιλάθλους και οπαδούς. Πολύ δε περισσότερο όταν την έχουν εμπιστευθεί σε ανθρώπους αλλά και έντυπα που δεν τη γνωρίζουν ως αντικείμενο και πειραματίζονται με απαγορευμένα υλικά. Πρώτα συνεπώς οφείλουν να φτιάξουν συλλόγους με συγκεκριμένη φιλοσοφία και αισθητική, εν συνεχεία να αποκτήσουν κύρος και έπειτα η επικοινωνιακή πολιτική θα είναι το όχημα που θα τους οδηγήσει στο μέλλον, αναδεικνύοντας τη δουλειά τους. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η επικοινωνιακή πολιτική θα αποδειχθεί ένα τραγικό λάθος και μάλιστα... επικοινωνιακό. Ετσι θα τους εκδικηθεί με τον καλύτερο τρόπο.