Ο Τιμούρ του σεφτέ και ο Χάρης του φιλέ

Οσο ψηλά κι αν πάει η Εθνική βόλεϊ, ακόμη κι αν μπει στην τετράδα της διοργάνωσης, ακόμη κι αν φορέσει το στέμμα της πρωταθλήτριας, το επίτευγμά της, ο ανεπανάληπτος θρίαμβός της, όπως μας αρέσει να αποκαλούμε δημοσιογραφικά τις πρωτιές, θα μείνει λειψός και ορφανός. Κι αυτό διότι δεν έχει την κατάλληλη φωνή να τη συνοδεύει στις μεταδόσεις των παιχνιδιών. Τον κατάλληλο σπίκερ.

Τη φωνή που μαζί με την ομάδα θα γράψει ιστορία. Δεν έβαλε τυχαία ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο τραγούδι του «Αρχίζει το ματς» τον στίχο: «Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή!». Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη. Οπως λοιπόν ο Χελάκης έγραψε ιστορία με την Εθνική στο Euro 2004, όπως ο Φίλιππας Συρίγος με τον «τίμιο γίγαντα Καμπούρη» στις κρίσιμες βολές στον τελικό του 1987, τότε που «τίποτα τίποτα δεν μας σταματούσε» να αγκαλιάσουμε τον τίτλο, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση ο εκφωνητής έχει το δικό του μερίδιο στην επιτυχία.

Δεν θέλω να αδικήσω ή να υποτιμήσω -προς Θεού- τον ρόλο του συναδέλφου που μεταδίδει τα παιχνίδια για λογαριασμό του συνδρομητικού καναλιού, αλλά δεν μπορώ να μη δηλώσω ανοιχτά και χωρίς ενδοιασμούς ότι όλα θα ήταν διαφορετικά και ο θρίαμβος ακόμη πιο οικείος και αναγνωρίσιμος, αν τους αγώνες μετέδιδε ο Χάρης Αλευρόπουλος, πιο γνωστός στην πιάτσα ως ο Χάρης του φιλέ!

Οπως δύσκολα ακούς κι ακόμη πιο δύσκολα αποδέχεσαι την ερμηνεία του κομματιού «Μy way» από άλλον καλλιτέχνη εκτός από τον Φρανκ Σινάτρα, έτσι σου είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσεις αγώνα βόλεϊ που δεν τον περιγράφει ο Χάρης Αλευρόπουλος.

Εκείνο το βαθύ «Σε πρώτο χρόνο ο Κουρνέεεετας, καρφί, πω πω, του Γκιουουουουούρδα», αυτή η παρατεταμένη εκφορά διφθόγγων και φωνηέντων έκανε το άθλημα λαοφιλές και παρ' όλο που την εποχή του Χάρη ένα σετ κρατούσε σε διάρκεια όσο η Μεγάλη Εβδομάδα, εσύ καθηλωμένος μπροστά στη μικρή οθόνη παρακαλούσες να μην τελειώσει η απόλαυση.

Οπως κάθε άθλημα έχει τη φωνή του σπίκερ, που προσδίδει ιδιαίτερο κύρος στις μεγάλες του στιγμές, έτσι και στον Ολυμπιακό περιμένουν την φωνή κύρους του προέδρου να βάλει τάξη στην ομάδα. Τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Γιατί έτσι και στραβώσει κάτι τώρα, στα πρώτα βήματα του πρωταθλήματος (για την Ευρώπη τα δάκρυα δεν περισσεύουν μετά την εκταμίευση των χρημάτων), δύσκολα να ισιώσει ακόμη και αν τον ρόλο του Τιμούρ αναλάβει ο μάγος Γιούρι Γκέλερ, που ξεστραβώνει κουταλομαχαιροπίρουνα.

Οπως δύσκολο είναι να μη γνωρίζει ο πρόεδρος ότι τα «πρώτα βιολιά» σε απόλυτη συγχορδία αμφισβητούν τον Κετσπάγια με την ίδια άνεση και βεβαιότητα που άθεοι αμφισβητούν τον παράδεισο. Ο πρόεδρος έχει μάθει να αντιδρά στις κρίσεις. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Το θέμα είναι πώς θα χειριστεί την κρίση ένας προπονητής που οι εντάσεις επηρεάζουν την ψυχολογία του, που δεν έχει βρεθεί ξανά στη δυσάρεστη θέση να τον λοξοκοιτάζουν ποδοσφαιριστές κύρους (άλλο να σε αμφισβητούν ο Σόσιν και ο Ντομπαρσίνοβιτς και άλλο Λατίνοι με τη φανέλα του Ολυμπιακού) και που στο συμβόλαιό του το μόνο που λείπει είναι μια ρήτρα που θα τον υποχρέωνε να βάλει λεφτά από την τσέπη του σε περίπτωση που η διοίκηση αποφάσιζε να λύσει με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο τη συνεργασία μαζί του.

Το θέμα δεν είναι τι έχει στο μυαλό του ο πρόεδρος και πώς θα χειριστεί το ζήτημα, αλλά πώς σκοπεύει να αντιδράσει ο Τιμούρ τώρα που κινδυνεύει να γίνει ο πρώτος προπονητής ο οποίος πολύ πιθανόν να μην προλάβει να κάνει σεφτέ στο Καραϊσκάκη!