Δύο μέρες μετά...

Aποφασίζεις να ξεκινήσεις ρίχνοντας στο παιχνίδι δύο γρήγορους επιθετικούς, Αμανατίδη και Σαλπιγγίδη. Σοφά! Προφανώς σκέφτεσαι να χτυπήσεις το ματς στην κόντρα εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα αυτών των παικτών και τη βραδύτητα των αντίπαλων αμυντικών. Σοφότατα! Μόνο που δεν είσαι διατεθειμένος να παίζεις στην κόντρα και ούτε έχεις τον παίκτη που θα «σπάσει» την μπάλα στον κενό χώρο...

Αμανατίδης και Σαλπιγγίδης τρέχουν, μαρκάρουν, πιέζουν στα άκρα για να κερδίσουν τη μάχη, αλλά δεν βγαίνουν ποτέ στην αντεπίθεση. Οχι γιατί δεν γουστάρουν Σάββατο βράδυ να μπλέξουν με τρελοπεριπέτειες, αλλά επειδή η ομάδα δεν σκοπεύει να βγει μπροστά. Μέλημά της είναι να κρατήσει την μπάλα, να την κρατήσει, να την κρατήσει, να την κρατήσει...

Στο αρχικό σχήμα έχεις τρεις στόπερ. Καλά κάνεις. Κι άμα βρεθεί κάποιος παράξενος και σε ρωτήσει γιατί, πες του «έτσι γουστάρω» να πάμε παρακάτω. Οι δύο σε ρόλο σωματοφύλακα κυνηγούν Φρέι και Ν'Κούφο σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του γηπέδου. Στιγμή δεν ένιωσαν μοναξιά τα παιδιά. Ο ρόλος του τρίτου στόπερ, προς εξέταση. Παίζει λίμπερο; Κρυφός του κρυφού; Κρυφός μπροστά από τους φανερούς; Βαλές; Πασπαρτού; Κελευστής επιφανείας; Κανείς δεν έχει αντιληφθεί πλήρως τον ρόλο του, το μόνο που έχουμε αντιληφθεί είναι ότι κάθε φορά που επιχειρεί ή τολμά να βγει μπροστά μια αόρατη δύναμη τον επαναφέρει στη θέση του. Κι όμως, κενοί χώροι υπάρχουν. Είναι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού. Ολα αυτά απέναντι σε μια ομάδα (ίσως τη μοναδική απ’ όσες διεκδικούν την πρόκριση στα τελικά) πιο αργή κι από τη δική μας τόσο στην ανάπτυξη όσο και στην αλληλοκάλυψη.

Στο δεύτερο μέρος ρίχνεις τον Σαμαρά στο παιχνίδι για να κρατήσει μπάλα. Γιατί στο δεύτερο; Οποιος απαντήσει στο ερώτημα ας μου απαντήσει και σε ένα άλλο, με ποιο κριτήριο επιλέχθηκε ο Τζόρβας για αναπληρωματικός του Χαλκιά, που δεν έχει συμμετοχή ως βασικός στην ομάδα του, και κόπηκε ο Σηφάκης. Τέλος πάντων, γίνονται αυτά… Ο Σαμαράς μπαίνει, το βράδυ έρχεται, κρατάει την μπάλα με μαεστρία, αποδεικνύει ότι είναι ο πιο φορμαρισμένος Ελληνας επιθετικός. Λογικό, αφού έχει τα περισσότερα παιχνίδια -πραγματικά παιχνίδια- στα πόδια του. Κρατάει μπάλα το λυγερό παιδί που δουλεύει για τους Σκωτσέζους, αλλά βοήθεια δίπλα του, κοντά του, μάταια περιμένει. Δεν θα έρθει ποτέ……

Η μοναδική φάση, έκφραση επιθετικής δραστηριότητας από πλευράς μας, που κατέληξε στο δοκάρι ύστερα από σουτ του διακριθέντος Σπυρόπουλου, δεν ήταν προϊόν οργανωμένης επίθεσης, αλλά μπρικόλα μπιλιάρδου που την εκμεταλλευτήκαμε με τον καλύτερο τρόπο.

Η Εθνική δεν παίζει μπάλα. Μπορεί, αλλά δεν παίζει, ούσα φυλακισμένη σε μια νοοτροπία που για δεύτερη φορά σε προκριματικά πάει να της γυρίσει μπούμερανγκ. Το μακιαβελικό «το αποτέλεσμα μετράει», απαραίτητο σε αυτή τη φάση των ομίλων, θα πρέπει να συνοδεύεται από αξιοπρεπείς παρουσίες. Οπερ εστί μεθερμηνευόμενον, στοιχειώδης ανάπτυξη και στοιχειώδης αγωνιστική φιλοσοφία. Τα δύο αυτά στοιχεία, όμως, άλλοτε εμφανίζονται σποραδικά και άλλοτε σπανίζουν. Είναι τότε που η τύχη σού γυρίζει την πλάτη, ίσως γιατί κι αυτή βαρέθηκε να σε καλύπτει!