Παίζεις με τη φλόγα, εγώ σ’ το 'πα

Eνα λαϊκό άσμα λέει «παίζεις με τη φλόγα, εγώ στο 'πα πως στο τέλος θα καείς». Και ποιος μπορεί να πει ότι τα λαϊκά σουξέ δεν έχουν κι αυτά να προβάλουν μια σοφία; Τώρα, μετά το αρνητικό αποτέλεσμα στην Ελβετία, μπορεί να ανοίξει και πάλι αυτή η συζήτηση για τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα. Οτι δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να παίξεις και καμιά σπουδαία μπάλα για να προκριθείς, πως κι άλλες ομάδες δεν παίζουν ποδόσφαιρο αξιώσεων αλλά προκρίνονται, πως αυτό που μετράει τελικά είναι η πρόκριση, ότι στο τέλος αυτής της διαδρομής κανείς δεν θα θυμάται πώς έφτασες στα τελικά και το μόνο που μετράει είναι το ότι εσύ συμμετέχεις στην τελική φάση της κορυφαίας διοργάνωσης.

Μόνο που ο αυτοσκοπός είναι το ίδιο κυνικός με τις σκέψεις ή τα σχέδια που φτιάχνεις εσύ αυθαίρετα. Απέναντι σε μια Ελβετία χωρίς φαντασία, προβλέψιμη, χωρίς ιδιαίτερη ανάπτυξη, δεν δείξαμε ότι μπορούμε να κάνουμε το παιχνίδι δικό μας. Κάποιοι θα μιλήσουν για την αποβολή του Βύντρα. Αδικη πέρα ως πέρα. Ενα πολύ καλό δάχτυλο για να κρυφτούμε από πίσω του. Εγώ θα το πω και θα το γράψω άλλη μια φορά. Αυτή η Εθνική μπορεί να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο, να παράγει καλύτερα αποτελέσματα και να κάνει πιο εύκολη την υπόθεση της πρόκρισης.

Μ' αυτές τις επιλογές του Ρεχάγκελ. Γιατί οι επιλογές του ομοσπονδιακού είναι ένα άλλο κεφάλαιο που δεν θέλω να ανοίξω. Ακόμα και μ' αυτούς, λοιπόν, μπορεί να παίξει καλύτερα. Πιο έξυπνα, πιο γρήγορα. Δέχομαι ότι η Εθνική έπρεπε να περιμένει να δει την πρώτη σκέψη της Ελβετίας στο παιχνίδι. Περίμενε γι' αυτό πέντε λεπτά, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, είκοσι πέντε για να διαπιστώσει ότι αυτή η ομάδα υστερεί σε τεχνική κατάρτιση, ανάπτυξη και ταχύτητα.

Τι την εμποδίζει λοιπόν την Εθνική μας να βγει ΛΙΓΟ μπροστά και να δείξει ότι μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι; Ολα αυτά όπως είπαμε πριν από την αποβολή, γιατί μετά την αποβολή οι δικαιολογίες πολλαπλασιάζονται. Αλλά ακόμη και σ' αυτό το δεύτερο ημίχρονο, που αναγκαστήκαμε να παίζουμε με παίκτη λιγότερο, οι Ελβετοί δεν μας απείλησαν. Κι εκεί μπορούσαμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω για τον Ρεχάγκελ. Γιατί όταν αντιμετωπίζεις μια ομάδα αργή και προβλέψιμη, ακόμα και όταν αγωνίζεσαι με παίκτη λιγότερο δεν είναι τόσο μεγάλο μειονέκτημα. Ούτε κι αυτό, όμως, έγινε.

Περιμέναμε -λες και είχαμε κάνει μια μυστική συμφωνία- το παιχνίδι να λήξει 0-0 και εκεί κάπου στο 85' η μυστική συμφωνία δεν τηρήθηκε και οι Ελβετοί έκαναν γκολ στην πρώτη επικίνδυνη στημένη φάση. Η ατυχία είναι το ίδιο κυνική με τον αυτοσκοπό.

Στα αρνητικά, το πώς διαχειρίστηκε αυτή η Εθνική το γκολ το οποίο δέχτηκε. Με τον χειρότερο τρόπο. Καταρρέει. Δέχεται ακόμα ένα και γλιτώνει άλλα τόσα. Επειτα από δύο ήττες με τους Ελβετούς και με τις συγκεκριμένες εμφανίσεις στα δύο αυτά παιχνίδια, γιατί να μην ισχυρίζονται οι Ελβετοί ότι αξίζουν αυτοί να πάνε στην τελική φάση; Μα γιατί δεν έπαιξαν καλύτερη μπάλα, μπορεί να απαντήσει κάποιος. Γιατί, παίξαμε εμείς;