Ωραίο ντέρμπι με εντυπωσιακό τελετουργικό

Aς ξεκινήσουμε με το τελετουργικό. Μια γιορτή του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως ταιριάζει σε όλα τα ντέρμπι, φαντασμαγορική και εξόχως καλαίσθητη. Ιδιαίτερα στην κορύφωσή της, όταν ο «γραφικός» φίλαθλος, ντυμένος με την τοπική ενδυμασία του «Γηραιού», πλησιάζει τον Σηφάκη, τον μπινελικιάζει ανενόχλητος και μετά επιχειρεί να του δώσει και έναν μπάτσο, ώστε να ξεκινήσει η χρονιά με τον καλύτερο τρόπο.

Κίνηση αβρότητας και όχι επιθετική και βίαιη, όπως βιάστηκαν κάποιοι να τη χαρακτηρίσουν, η οποία συνηθίζεται στα ελληνικά γήπεδα από τους διάφορους παραδοσιακούς φιλάθλους που μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στον αγωνιστικό χώρο. Αν κάποιοι παραξενεύτηκαν από το θέαμα το οποίο αντίκρισαν, να τους θυμίσω ότι και πέρυσι το Καυτανζόγλειο ήταν σε πολλά παιχνίδια χώρος ελευθέρας βοσκής για περίεργους.

Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα, διότι δυστυχώς έχουμε κι αυτό κι ακόμα πιο δυστυχώς θα πρέπει κάτι να πούμε. Ο Αρης κλότσησε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σκαρφαλώσει στην κορυφή, έχοντας την απόλυτη συγκομιδή βαθμών στις δύο πρώτες αγωνιστικές και συγχρόνως έχοντας επιβληθεί, και μάλιστα εκτός έδρας, στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς.

Στον Αρη επίσης θα πρέπει να προβληματίζονται αφενός για την απόδοση της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο, η οποία κυμάνθηκε σε επίπεδα κάτω του μετρίου, και για το ότι σε ένα ντέρμπι προηγήθηκαν δύο φορές, έκλεισαν το ημίχρονο ως απόλυτοι κυρίαρχοι τόσο στον τομέα των γκολ όσο και σε αυτόν των ευκαιριών και στο τέλος απ' αυτό το ματς εισέπραξαν τη σεμνή, ταπεινή πλην τίμια ισοπαλία.

Ο Αρης λοιπόν με βάση την απόδοσή του αλλά και τις ευκαιρίες θα έπρεπε να τελειώσει το παιχνίδι στο πρώτο 45λεπτο. Τότε που με έναν εκπληκτικό Κάμπορα είχε δύο στα δύο με ατομικές ενέργειες του Αργεντινού και δοκάρι του ίδιου και άλλες δύο χαμένες κλασικές ευκαιρίες. Και συγχρόνως την απόλυτη κυριαρχία στον αγωνιστικό χώρο.

Ο Ηρακλής είχε μόνο μία ευκαιρία με τον Παπαστεριανό και το πολύ όμορφο γκολ του Ρουμάνου Ιάκομπ, που εν πολλοίς οφείλεται στην κακή λειτουργία της άμυνας του Αρη. Πρώτα ξεχνάει ο Αρης να γυρίσει και μετά τα δύο σέντερ μπακ των «κιτρίνων» μένουν κολλημένα στη θέση τους.

Στο δεύτερο ημίχρονο, Αρης δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο Ηρακλής. Κι αυτό διότι ο Προτάσοφ «διαβάζει» το παιχνίδι, την ώρα που ο Μαζίνιο χαζεύει. Το γυρνάει σε 4-4-2, «κλειδώνει» το κέντρο, κερδίζει την κατοχή της μπάλας και το γήπεδο αρχίζει να... κατηφορίζει προς τα «κίτρινα» καρέ. Γκαρσία και Ναφτί κουράζονται (ο τρόπος που παραχωρεί το πέναλτι ο Βολιβιανός δείχνει πόσο καθαρό μυαλό είχε), το κέντρο ξεκόβεται από την επίθεση και ο Αρης παραλύει.

Ο Μαζίνιο δεν αντιδρά, δεν ανακατεύει την τράπουλα, ο μπερδεμένος Αρης κάνει πέναλτι και ο Ηρακλής φέρνει το παιχνίδι στα ίσια. Και θα μπορούσε να το κερδίσει, αν ο Ιάκομπ στην επόμενη φάση έδειχνε περισσότερο συγκεντρωμένος. Αλλά και μετά το 2-2 ο Αρης δεν αντιδρά. Ο Μαζίνιο αποφασίζει να πάρει τον Γκρασιάν από αριστέρα και να τον φέρει σε θέση επιτελικού, τοποθετώντας στη θέση του τον Φερνάντες και ύστερα από λίγο τον επιτελικό που έχει επιλέξει για να φτιάξει παιχνίδι και να βγάλει την ομάδα και πάλι μπροστά τον βάζει στον πάγκο.

Μυστήριο που περιμένει τη λύση του. Ανετα θα μπορούσε να παίξει στην κόντρα, θωρακίζοντας το κέντρο, μια και η ομάδα του δείχνει να της πηγαίνει γάντι αυτό το στυλ παιχνιδιού.