Ενας Αρης για να γουστάρεις!

Αν θέλεις να τρελάνεις τον Μαζινιο, τότε μόλις τον συναντήσεις ρώτησέ τον: «Τι θα γίνει, ρε κόουτς, θα πάρουμε κανέναν επιθετικό ή έτσι στην πείνα και στη δίαιτα θα τη βγάλουμε φέτος;». Ευτυχώς που έχει χιούμορ ο Βραζιλιάνος, γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση όποιος του έκανε αυτή την ερώτηση θα τον κυνηγούσε μέχρι να βγει η γλώσσα του γραβάτα, να φτάσει μέχρι τα γόνατα.

Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία του ο Αρης να είχε τόσους πολλούς επιθετικούς στο ρόστερ του. Αν βάλουμε και τους επιθετικογενείς ή γενικότερα τους... επιθετικόφιλους, τότε σίγουρα είναι περισσότεροι κι απ' τους υπαλλήλους που δουλεύουν στην «κίτρινη» ΠΑΕ. Καλό αυτό, μπορεί να ισχυριστεί κανείς, να έχει δηλαδή μια ομάδα πολλές επιλογές στην επιθετική γραμμή.

Δεν φοβάται τους τραυματισμούς και το ντεφορμάρισμα, έχει πάντα έτοιμη τη λύση. Δεν τραβάει ο ένας; Μέσα ο άλλος. Τραυματισμοί, μάτιασμα; Κανένα πρόβλημα. Μπουκάρουν οι «ρεζέρβες» και καθαρίζεις. Ορεξη για μπάλα να υπάρχει. Οι καθαρόαιμοι, λοιπόν, επιθετικοί, έτοιμοι να ξεπατώσουν τα αντίπαλα σέντερ μπακ, όπως αρέσει του κυρ-Νικόλα του Αλέφαντου, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους περσινούς και τους φετινούς.

Στους περσινούς ανήκουν οι Χαβίτο, Κόκε, Κάμπορα, Λαμπριάκος (Ελληνας είναι το παιδί, μην τον περάσετε οι άσχετοι για τίποτα Ούγγρο) και θα προσέθετα χωρίς τον φόβο ότι αυθαιρετώ τον Αντόνιο Αράντες Τόνι Κάλβο, που πέρυσι αγωνίστηκε μόνο σαν Κάλβο. Οι φετινοί τώρα είναι οι παρακάτω. Αρχίζουμε από τον Αμπρέου, που όταν πάτησε το πόδι του στη γενέτειρα του Διονύση Σαββόπουλου, του Κωστή Μοσκώφ, του Νίκου Πεντζίκη, τη δική μου και άλλων πολλών επιφανών ανδρών, που ο περιορισμός των λέξεων στο κείμενο δεν μου επιτρέπει να αναφέρω, το αεροδρόμιο «Μακεδονία» αποδείχθηκε πολύ μικρό και το κεφάλαιο της Φυσικής που αναφέρεται στην Αντοχή Υλικών απαραίτητο ως γνώση για όσους τον υποδέχθηκαν, μια και από την κοσμοσυρροή γονάτισαν τα κουφώματα!

Παρέα με τον Αμπρέου αφίχθη και ο Ιρλανδός Ιαν Ντέιλι, ο δεύτερος σημαντικότερος Ιρλανδός που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη μετά τον Ρόρι Γκάλαχερ στην αξέχαστη εκείνη συναυλία πριν από τρεις δεκαετίες στο Παλαί ντε Σπορ. Εχουμε και λέμε: πέντε οι περσινοί και δύο οι φετινοί, σούμα επτά επιθετικοί! Θα έλεγα οκτώ, γιατί τον «πολύ» Γκρασιάν, αν και μέσος, για τις επιθετικές αρετές του τον αγόρασαν στον Αρη (και καλά έκαναν) και αυτές εξάλλου ήταν που τον ανέδειξαν. Ποιος θα παίξει και ποιος θα μείνει στον πάγκο είναι το πρόβλημα.

Πώς θα διατηρηθούν οι αγωνιστικές ισορροπίες από τη μία και από την άλλη οι ισορροπίες με τη μουρμούρα και την γκρίνια απ' όσους δεν αγωνίζονται. Αν το καταφέρει αυτό ο Μαζίνιο, τότε τον τίτλο τον έχει στο τσεπάκι του. Επίσης, πρέπει να καταφέρει να τη βγάλει με τόσους λίγους καθαρούς ανασταλτικούς και με αμυντικούς που θα πουλούσαν την ψυχή τους στον διάβολο για μια ντρίμπλα παραπάνω.

Ολα αυτά τα στοιχεία είναι που κάνουν τον φετινό Αρη την πιο ενδιαφέρουσα ομάδα του πρωταθλήματος. Μια ομάδα που αν λειτουργήσει ορθολογικά, θα κρύψει την μπάλα την πρώτη αγωνιστική και θα την εμφανίσει την τελευταία και αν δεν αποκτήσει συνοχή και μέτρο δίπλα στον Μαζίνιο θα χρειαστεί να επιστρατεύσει τον κόμη Καλιόστρο, άρχοντα της μαγείας, μήπως και με τις αλχημείες του μεταμορφώσει κάποιους από τους περισσευούμενους σε ανασταλτικούς μέσους και καθαρόαιμους αμυντικούς.