Υπαρκτός χριστιανισμός (Sportday / Μ.Λεάνης)

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος από άμβωνος καλεί το χριστεπώνυμο πλήθος να γίνουν δωρητές οργάνων. Για δωρητές ψυχών, ούτε λόγος. Αλλά ακόμα και σε αυτό το θέμα, της μεταθανάτιας προσφοράς, η Εκκλησία μας σε σύγκριση με άλλες εκκλησίες άργησε δραματικά. Είχε, βλέπετε, άλλες προτεραιότητές. Μια Κυριακή καλοκαιριού αποφάσισε να το δημοσιοποιήσει. Παρούσες οι κάμερες, απούσες οι σημαντικές ειδήσεις, ό,τι καλύτερο για να φύγουμε για διακοπές έχοντας πάρει μια απόφαση που θα γαληνεύει την ψυχή μας.

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Χερμπ Καέν έλεγε: «Το πρόβλημα με τους αναγεννημένους χριστιανούς είναι ότι γίνονται περισσότερο εκνευριστικοί τη δεύτερη φορά». Ακόμα περισσότερο την τρίτη και την τέταρτη, θα έλεγα με τη σειρά μου. Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που ανακοινώνει κάτι ο Αρχιεπίσκοπος κοιτάζω ψηλά και βλέπω τον ουρανό να γκριζάρει. Και μαζί του γκριζάρω κι εγώ. Δεν ξέρω αν υπάρχει πίστη χωρίς αγάπη. Δεν πίστεψα επειδή πήγα στην εκκλησία ή γιατί μεγάλωσα μέσα σε θρησκευόμενο περιβάλλον. Το αντίθετο μάλιστα. Θυμάμαι όμως τη δασκάλα μου, μια κλασική γυναίκα του κατηχητικού, που με πλησίαζε και μου έλεγε το εξής: «Δε θέλω, Μιχαλάκη, να ξυπνάς το πρωί τις Κυριακές και να πηγαίνεις στην εκκλησία. Να κάνεις μόνο το σταυρό σου και θα δεις που η εκκλησία θα έρθει μέσα σου». Ετσι έμαθα να κοινωνώ. Να πιστεύω και να ερευνώ συγχρόνως. Να διακρίνω την αγάπη όχι κάτω από τα «βαριά» ράσα, αλλά μέσα από πράξεις και αγνές προθέσεις. Το ίδιο ακριβώς που αισθάνθηκα όταν ξεφύλλισα τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστάσιου στη συνέντευξή του στο «Ε» της Ελευθεροτυπίας. Ο ιεράρχης και ο ηγέτης μαζί. Ο ποιμένας και ο μάνατζερ. Αγάπη για τον πλησίον δεν σημαίνει ανακοινώσεις και κηρύγματα. Είναι να ξέρεις ότι όλα αυτά που έκανες δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα άγαλμα σε κάποια πλατεία. Ο Αναστάσιος μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στον Πειραιά, τη ζωή του στην κατοχική Αθήνα, τους αριστερούς φίλους του, που απλώς διάλεξαν άλλο δρόμο, τις εμπειρίες του στη Σχολή Εφεδρων Αξιωματικών χωρίς κανένα ίχνος προβολής. Σαν να διαβάζει από ένα βιβλίο. Το δικό του βιβλίο, το οποίο δεν έχει καμία βλέψη και διάθεση να εκδώσει για να βγάλει κάτι. «Μέχρι να γίνω κληρικός αισθάνθηκα ότι κάποιες κοπέλες ήταν πραγματικά πολύ κοντά μου. Αλλά όταν έγινα κληρικός διάλεξα άλλο δρόμο. Ο δρόμος της αγάπης προς ένα πρόσωπο είναι ευλογημένος και οδηγεί στη διαιώνιση της ζωής. Αλλά ο ρόλος μου ήταν πλέον να αγαπώ όλον τον κόσμο». Και έτσι έπραξε. Ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας στη ζούγκλα του Μεξικού, ως πρεσβύτερος στην Αφρική, με την ελονοσία, αλλά και το άσθμα αργότερα να του ταλαιπωρούν το κορμί. Κατά τη διάρκεια της χούντας, όταν ευτυχώς αυτός δεν διάβαζε ώστε να μη θυμάται την ύπαρξή της, έτρεξε με άλλους κληρικούς και φοιτητές στα γεγονότα της Νομικής για να βοηθήσει τους χτυπημένους. Οχι γιατί συμφωνούσε ιδεολογικά μαζί τους, αλλά γιατί πίστευε ότι όσοι αγωνίζονται χρειάζονται την αγάπη. Ο Αναστάσιος δεν μιλάει, δεν κηρύττει με έναν τρόπο που μας έχουν επιβάλει κάποιοι ιεράρχες. Ψιθυρίζει ψαλμούς και έτσι λαμβάνει θέση: «Εγώ πιστεύω στη συνεπή ζωή. Ας αφήσουμε τη ζωή να μιλήσει. Βίος άνευ λόγου είναι ωφελιμότερος και πειστικότερος από λόγο άνευ βίου».