Ο Μακεδόνας Αρης

Αποκλείεται να μη θυμόσαστε τον γερο-Νάτση. Ηταν η μεγάλη αυτή μορφή με τα τεράστια γυαλομπούκαλα που δέσποζε στον πάγκο του μπασκετικού Αρη –και όχι μόνο– την περίοδο των Γκάλη, Γιαννάκη, Φιλίππου και των άλλων παιδιών, όπως έλεγε και το άσμα, την περίοδο Ιωαννίδη ή «ξανθού» για να είμαστε δίκαιοι. Και για να είμαστε και απόλυτα ακριβείς την περίοδο της «κίτρινης αυτοκρατορίας», όταν όλοι οι Ελληνες φίλαθλοι στο μπάσκετ ήταν Αρης.

Ο γερο-Νάτσης ήταν ο φροντιστής της ομάδας, αυτός που σε κάθε ταιμ άουτ βρισκόταν μέσα σε όλα τα τηλεοπτικά πλάνα, γιατί πεταγόταν πρώτος να δώσει στον Γκάλη την πετσέτα του να σκουπιστεί και να μοιράσει τις υπόλοιπες στα παιδιά του. Ετσι αποκαλούσε τους παίκτες και το εννοούσε ο μπαγάσας. Υστερα από κάθε μεγάλη επιτυχία, έπειτα από κάθε κατάκτηση τίτλου, ήταν αυτός που στο πούλμαν της αποστολής ή στα αποδυτήρια ξεκινούσε να τραγουδά τον ύμνο του Αρη.

Τον ήξερε απέξω όλον! Τον κανονικό, τον παραδοσιακό, τον γνήσιο, τον ατόφιο, αυτόν που κατοχύρωσε με την ίδρυσή του ο σύλλογος και όχι κάτι άλλες ξενέρωτες παραλλαγές, τάχα μου ποδοσφαιρικές. «Ενας είναι ο σύλλογος, ένας είναι ο ύμνος», όπως συνήθιζε να λέει ο «Μπαρού». Αυτό ήταν το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει. Αλίμονό σου αν τολμούσες να τραγουδήσεις κάτι άλλο.

Σε κατακεραύνωνε και ούρλιαζε μέχρι του σημείου να πετάγονται οι φλέβες στον λαιμό του: «Αρης, Αρης, Αρης, νικητής προχωρεί πάντα μπρος, Αρης, Αρης, Αρης, και στο διάβα του σκύβει ο εχθρός. Γίγα αετέ, με την ψυχή σου γεμάτη υπερηφάνεια, πάντα θα φορείς του νικητού τα αμάραντα στεφάνια και τη δόξα σου κανείς ποτέ δεν θα την πάρει, είσαι το παιδί της νίκης, Μακεδόνα Αρη».

Αυτό ήταν η αρχή, διότι είπαμε, ο «Μπαρού» τον τραγουδούσε όλον, απέξω, νεράκι. Το παιδί της νίκης, ο Μακεδόνας Αρης, ξεκίνησε προετοιμασία για τη φετινή περίοδο με το που μπήκε ο μήνας. Δύσκολα βρίσκεις πλέον Ελληνα ποδοσφαιριστή στο ρόστερ της ομάδας και ακόμα πιο δύσκολα Μακεδόνα. Αλλά τι να κάνουμε... Οι εποχές άλλαξαν. Στο «Κλεάνθης Βικελίδης» στην «πρώτη» της ομάδας έγινε για μία ακόμα φορά χαλασμός. Με τόσο κόσμο και ενθουσιασμό στις κερκίδες, είχες την αίσθηση ότι το πρωτάθλημα ξεκίνησε.

Είναι μεγάλο ερωτηματικό ο φετινός Αρης. Αναμφισβήτητα ενισχύθηκε με παίκτες που το ιστορικό τους είναι άξιο επαίνων. Το θέμα είναι αν θα μπορέσουν όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι να λειτουργήσουν ως σύνολο, να φτιάξουν έναν κορμό, να ανταποκριθούν ως ομάδα. Αυτό είναι το ζητούμενο. Ενα άλλο ερώτημα είναι κατά πόσο αυτοί οι παίκτες θα έχουν διάρκεια, αν οι μηχανές τους θα δουλεύουν πάντα στο φούλ.

Με την ποιότητα των παικτών που έχει φέτος ο Αρης, αν πιάσει απόδοση, το μόνο σίγουρο είναι ότι η μπάλα θα χαθεί. Από τις λίγες ομάδες ικανές να προσφέρουν θέαμα αλλά και ουσία, ομάδα που θα χαίρεσαι να τη βλέπεις. Αυτό, όμως, θα πρέπει να συνοδεύεται από αγωνιστική σταθερότητα και όχι από εξάρσεις. Μόνο έτσι η ομάδα θα φτάσει ψηλά. Μέχρι τώρα, με τόσους ξένους στην ενδεκάδα, ο Αρης κατάφερε να είναι σταθερός και σοβαρός σε απόδοση μόνο με τον Μπάγεβιτς στο τιμόνι. Θα πετύχει κάτι ανάλογο ο Μαζίνιο;

Μπορεί να ανταποκριθεί ο Βραζιλιάνος στη μεγάλη αυτή πρόκληση; Θα κοντρολάρει την ομάδα, ώστε να έχει σε όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου –και όχι κατά διαστήματα– ρυθμό και παραγωγικότητα; Αν ναι, ο Μακεδόνας Αρης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Θα πρωταγωνιστήσει, θα γράψει ιστορία, θα αφήσει εποχή. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όμως, θα μιλάμε για γκρέμισμα μεγάλων προσδοκιών. Ελπίζω για το καλύτερο…