Κάτι προσωπικό ή όχι... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Παρακολουθούσα την κλήρωση της Α' Εθνικής. Για να είμαι ειλικρινής, προσπαθούσα να την παρακολουθήσω. Η πρώτη αγωνιστική έβγαλε ντέρμπι. Και τι ντέρμπι!!! Ανάμεσα στους «αιωνίους» και εσχάτως μονίμους διεκδικητές του τίτλου. Αρχισαν τα πειράγματα και οι κόντρες. Κοίταζα τους συναδέλφους μου, προσπαθώντας να δείχνω ψύχραιμος. Ομως, στο μυαλό μου βόλταραν κατά έναν παράξενο (;) τρόπο οι στίχοι ενός τραγουδιού. «Μια ζωή το παλεύω και όλο λέω εντάξει, μα άλλο είναι στα λόγια και άλλο είναι στην πράξη». Σωστό!! Τότε κατάλαβα ότι δύο είναι οι κορυφαίες στιγμές ενός δράματος. Η πρώτη, όταν αυτό συντελείται, και η δεύτερη, όταν συνειδητοποιείς πως πρέπει να ζήσεις με αυτό.

Ηξερα πως όσο και αν το ήθελα, το όνομα του ΑΡΗ δεν επρόκειτο να ακουστεί σε αυτή την κλήρωση. Οτι όσο υπερήφανος ή υπεράνω και αν ήθελα ή επιβαλλόταν να το παίξω, μέσα μου αισθανόμουν ντροπή. Προσπαθούσα να ρίξω το βλέμμα μου στο άπειρο, πώς τάχα μου στοχάζομαι κάτι ιδιαίτερο που δεν επιτρέπει την απόσπαση της προσοχής μου, μόνο και μόνο για να μη συναντηθεί με αυτό κάποιου άλλου συναδέλφου. Γνωρίζοντας την «αρρώστια μου», κανείς δεν μου απηύθυνε το λόγο. Παράξενο πράμα, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις οι περισσότεροι στην εφημερίδα ψάχνουν εμένα για να στήσουν το παλκοσένικο της διασκέδασης.

Ενιωσα το κεφάλι μου να μουδιάζει, τα μάτια μου έτοιμα για καταιγίδα, το στήθος μου βαρύ. Μάζεψα τα κομμάτια μου και βγήκα να κάνω μια βόλτα με τη μηχανή.

Την περασμένη φορά, το 1997, στον πρώτο υποβιβασμό, είχα πληγωθεί. Σε ένα άρθρο μου τότε δεν ντράπηκα να πω πως είχα κλάψει σαν μικρό παιδί, ότι πέρασα μέρες δυστυχίας. Έβρισκα παρηγοριά όμως, όπως και τόσοι άλλοι, στη σκέψη πως αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, πως πραγματικά μεγάλες ομάδες παγκόσμιας κλάσης έχουν περάσει από αυτή τη δοκιμασία και πως θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που θα συμβεί. Ιδιαίτερα το τελευταίο ήταν που με έκανε να ελπίζω. Τώρα τι; Βρείτε μου έναν τρόπο να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Δύο φορές στη Β' Εθνική μέσα σε οκτώ χρόνια για μια ομάδα σαν τον ΑΡΗ είναι κάτι πολύ βαρύ. Γι' αυτό ας μου επιτρέψετε να θυμώσω και να επιτεθώ.

Να πω σε όλους αυτούς που δεν ντρέπονται και κυκλοφορούν ακόμα στην πόλη ότι κατάφεραν να φτιάξουν τον ΑΡΗ πραγματικά στα μέτρα τους. Το ίδιο μικρόν. Πως όλα αυτά τα λαμόγια, τα οποία πολέμησαν οι ίδιοι στο παρελθόν (και που θα δεχθώ ότι ήταν λαμόγια), δεν κατάφεραν να ρίξουν τον ΑΡΗ κατηγορία. Και αυτά τα φτηνά επιχειρήματα με την αβάντα Τύπου και ραδιοφώνων, πως δηλαδή όλοι αυτοί άνοιξαν το δρόμο για κάτι τέτοιο, να τα πείτε στους πιτσιρικάδες που τώρα προσηλυτίζετε και ταΐζετε ποικιλοτρόπως, αλλά που αύριο θα στραφούν εναντίον σας.

Δεν ντρέπονται αλήθεια και θέλουν ακόμα να διοικήσουν. Οι ίδιοι που κάποτε διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους, ουρλιάζοντας πως διοίκηση που έριξε τον ΑΡΗ κατηγορία δεν δικαιούται να περνάει ούτε έξω από το Χαριλάου. Τώρα λένε πως «ναι μεν, αλλά» εμείς είμαστε που σώσαμε την ομάδα από την οικονομική καταστροφή, με την υπαγωγή στο άρθρο 44. Δύο φορές ντροπή σας κύριοι. Το κράτος έσωσε τον ΑΡΗ, όχι εσείς. Το κράτος, που έδειξε πως σέβεται τον ΑΡΗ αντικειμενικά περισσότερο από άλλες ομάδες που την πλήρωσαν και ακόμα περισσότερο από εσάς που δεν καταλάβατε το μέγεθος του συλλόγου που αναλάβατε. Το ίδιο έπραξε με την ΑΕΚ και στο παρελθόν με τον Ολυμπιακό, όπως και με όλες τις ομάδες που έχουν ένα ειδικό βάρος.

Σταματήστε λοιπόν τις μπούρδες, προσφέρετε στο σύλλογο με την αποχώρησή σας, επιτρέψτε σε όλους μας να ελπίζουμε πως αυτή θα είναι πραγματικά η τελευταία φορά και τέλος επιστρέψτε στις επιχειρήσεις που φτιάξατε από την ενασχόληση σας με τον ΑΡΗ. Και κάτι άλλο. Σταματήστε να ασχολείστε με τον Ελύτη στο προπαγανδιστικό σας έντυπο, πουλώντας φτηνό επίπεδο. Εκτός αν ο αρχισυντάκτης σας, ο ευαίσθητος στην ποίηση, κτυπούσε τον τερματοφύλακα Ντρόμπνι στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο ποιητική αδεία. Αντε, δεν πάει άλλο…