Ο Αντύπας και ο άλλος!

Η φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα αγγίζει το αριστούργημα. Ή μήπως όχι; Ακόμη και αυτή η αμφιβολία συνηγορεί ότι πρόκειται για έργο τέχνης. Σε όλα τα μεγάλα δημιουργήματα των καλλιτεχνών, σε όλα αυτά που άντεξαν στη μάχη με τον χρόνο, υπάρχει κάτι κοινό. Η αμφιβολία που βασιλεύει. Αν η φωτογραφία μπορούσε να διατυπωθεί με μια φράση, θα ήταν σίγουρα αυτή του σοφιστή Ντεμπόρ που λέει: «Εντός του πραγματικού ανεστραμμένου κόσμου το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύδους».

Προσέξτε το βλέμμα του Τιμούρ. Σκοτεινό και συνάμα ελπιδοφόρο, μοιάζει να έρχεται από το πουθενά. Από εκεί δηλαδή που καταφθάνει ο εικονιζόμενος Αντύπας πλάι του. Αν αυτή η φωτογραφία έπεφτε στα χέρια της Γιάννας Αγγελοπούλου, δάκρυα θα πλημμύριζαν τα μάτια της, καταστρέφοντας την πανάκριβη μάσκαρά της. Δεν θα μπορούσε να ανεχθεί ούτε αυτή η ίδια η σκληρή γυναίκα ότι με την απόφασή της να διακόψει τη λειτουργία των Μέσων που έλεγχε, έστειλε στην ανεργία φατσούλες τόσο συμπαθητικές, αγνές και άδολες όπως αυτή του Τιμούρ. Γιατί αποκλείεται να καταλάβαινε ότι ο δημοσιογράφος στη φωτογραφία είναι ο μακρυμάλλης Ηρακλής.

Το φόντο αδιάφορο, έτσι ώστε ο θεατής να εστιάζει στα πρόσωπα. Στοιχηματίζεις ότι ύστερα από μια κοπιαστική μέρα ο Γεωργιανός θα επιχειρούσε να γείρει στον ώμο του Αντύπα, αλλά το αυστηρό βλέμμα του τελευταίου δεν του αφήνει περιθώρια για οικειότητες. Οπως δεν άφησε και στον προκάτοχό του, τον Βαλβέρδε. Το μειδίαμα στο πρόσωπο του Τιμούρ φανερώνει τον ενδόμυχο πόθο του. Οχι αυτόν της επαγγελματικής καταξίωσης, αλλά του μέσου που θα την επιβεβαιώσει, που δεν είναι άλλο από το άλλο… μισό της φωτογραφίας.

Δηλαδή η παρουσία του Αντύπα στο κάδρο. Το δε βλέμμα του Ηρακλή στον φακό, τόσο συγκεκριμένο και συγχρόνως αφηρημένο, δεν απευθύνεται στον αναγνώστη ή στον θεατή, αλλά επιστρέφει ως προειδοποίηση στον Κετσπάγια. Σαν να του λέει: «Πρόσεξε τι θα κάνεις, κακομοίρη μου, βάλε τα δυνατά σου και κοίταξε να μη με εκθέσεις». Αλλά η στάση του Γεωργιανού δείχνει θάρρος.

Πολύ λίγοι τόλμησαν στο παρελθόν να εκτεθούν κατ' αυτόν τον τρόπο, επιδιώκοντας να φωτογραφηθούν με τον Αντύπα. Οταν ύστερα από χρόνια η φωτογραφία αυτή θα εκτίθεται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην καρδιά της Νέας Υόρκης, γιατί αυτή είναι η τύχη της, αυτός ο προορισμός της, και οι επίγονοί μας θα δίνουν μάχες για να μας επιστραφεί ως μέρος της ιστορίας μας σαν τα Ελγίνεια και, φυσικά, οι φονιάδες των λαών, οι Αμερικανοί θα αρνούνται, αν ο Τιμούρ έχει καταφέρει να γράψει ιστορία στον Ολυμπιακό, τότε κάτω από τη φωτογραφία θα υπάρχει μια λεζάντα που θα γράφει: «Ο Ηρακλής Αντύπας και ο κόουτς Κετσπάγια».

Στην περίπτωση που ο Τιμούρ έχει την τύχη των υπόλοιπων προπονητών που πέρασαν από τον «ερυθρόλευκο» πάγκο τα τελευταία χρόνια, απλώς θα γράφει: «Ο Αντύπας και ο άλλος». Κάτι ανάλογο δηλαδή με τη λεζάντα της φωτογραφίας, η οποία θα προηγείται στην έκθεση και τίτλο «Ο Αντύπας και ο κοντός». Οι ιστορικοί ποδοσφαίρου του μέλλοντος θα στοιχηματίζουν μεταξύ τους αν ο κοντός είναι ο Βαλβέρδε ή απλώς του μοιάζει.