Από τον Εντι Καμούτση στον Νικ Καλάθη!

Ρε, πώς αλλάζουν οι καιροί... Αν στα μέσα της δεκαετίας του '70 αρχές του '80 πήγαινες σε ένα μπασκετικό στέκι κι έλεγες ότι έρχεται ένας παικταράς που λέγεται Νικ Καλάθης, θα έτρωγες χοντρό μπαλαούρο και στο καπάκι θα σου πετούσαν βρεγμένο αλευροτσούβαλο. Μόνο από το όνομα θα θεωρούσαν τον παίκτη απάτη και μούφα. Ηταν η περίοδος που τα πρώτα Ελληνοαμερικανόπουλα της διασποράς κατέφθαναν το ένα μετά το άλλο στη «χώρα της φέτας και του μουσακά». Ολοι για να μας δείξουν πώς παίζεται το μπάσκετ στο Αμέρικα.

Δύσκολα τα χρόνια εκείνα συγκέντρωνες πληροφορίες, και μάλιστα ασφαλείς, για κάποιον αθλητή από το εξωτερικό. Κριτήριο ήταν το όνομα και το επίθετο. Τις περισσότερες φορές αλάθητο. Στηβ Γιατζόγλου, Μελίνι, Καστρινάκης, Καλιγκάρις ηχούσαν στο αυτί ως ονόματα φυσιολογικά. Αποδείχθηκαν όλοι τους παικτάρες. Ιδιαίτερα ο τελευταίος, ήταν μια ομάδα μόνος του. Ουσία και θέαμα αγκαλιά. Στις μετέπειτα φουρνιές Κυριάκος Βίδας, ο επονομαζόμενος «βασιλιάς του Μπακάρντι» ή «μάγειρας» (είχε ρεστοράν στην Αμερική), και Τομ Κάπος κρίθηκαν ύποπτοι όσον αφορά την αξία τους λόγω επιθέτων. Αποδείχθηκαν, όμως, αμφότεροι πολύ καλοί μπασκετμπολίστες. Ηταν η εξαίρεση, όμως, που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Για τον πρώτο ακούστηκε ένα από τα ευρηματικότερα συνθήματα στα γήπεδα του μπάσκετ. Στον τελικό Κυπέλλου στο ΣΕΦ με αντίπαλο τον τότε «αυτοκράτορα» Αρη, η «κίτρινη» κερκίδα τραγουδούσε εν χορώ: «Βγάλε τον Βίδα και βάλ' τον Καραβίδα». Καραβίδας και Κάβουρας ήταν τα μεταγραφικά αποκτήματα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Για τον Κάπο υπάρχει ο αστικός μύθος ότι τον σταμάτησαν ένα βράδυ οι αστυνομικοί, τον ρώτησαν πώς λέγεται και αυτός εντελώς φυσικά απάντησε «Κάπος»! Τα καρακόλια θεώρησαν ότι τους κάνει πλάκα και τον πήραν μαζί τους για εξακρίβωση. Υπήρξαν και Ελληνοαμερικανοί με το ζόρι.

Οπως ο Ντέιβιντ Νέλσον –άλλη παικτούρα– που έγινε Στεργάκος. Σικ το επίθετο, σικ και ο παίκτης. Ο Κερκ Ράμπις όλο και κάποια ρίζα ελληνική, χαμένη στο παρελθόν θα είχε. Μετονομάστηκε φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ σε Κυριάκο Ραμπίδη και σαν να μην έφτανε το Κυριάκος, ο Μπίλαρος ο Γκούμας τον φώναζε Κούλη! Ηταν η μόδα της εποχής. Δήλωνες Ελληνοαμερικανάκι και οι μετοχές σου ανέβαιναν κατακόρυφα. Το πήρε χαμπάρι μέχρι και ο Τομπουλίδης του Απόλλωνα Καλαμαριάς και στα στέκια συστηνόταν ως Τομ Πουλίδης! Οι περισσότεροι, όμως, που έσκασαν μύτη με παράξενα επίθετα αποδείχθηκαν «παλτά».

Μερικοί από αυτούς: ο Νικ και Τομ Κατσίκης στον ΠΑΟΚ, ο Μάικλ Πίπος στον ΠΑΟ, ο Τζιμ Ράπις στον Πανιώνιο, ο Εντι Καμούτση επίσης στον ΠΑΟ. Με τον Καμούτση έπεσε πολύ γέλιο, επειδή την εποχή εκείνη υπήρχε αναβάτης στον ιππόδρομο που λεγόταν Καμούτσης και δεν ήταν λίγοι αυτοί που ισχυρίζονταν ότι ο τύπος έκανε δύο δουλειές! Φαντάζεστε, λοιπόν, την εποχή εκείνη που προσγειωνόταν κάθε καρυδιάς καρύδι με απίθανο επίθετο και συστηνόταν για μπασκετμπολίστας, να ερχόταν ο Νικ Καλάθης;

Θα έβγαζαν βρόμα όλες οι «μούρες» ότι είναι συγγενής του Τζόνι Μπασκέτα και του Τζίμι Διχτάκι, ο τελευταίος λόγω «-άκι» από την Κρήτη, και θα έπεφτε χοντρή καζούρα. Και άντε να τον παρουσιάσεις μετά ως μεγάλη μεταγραφή. Ηρωας σε σειρά κόμικς που κάνει πάταγο στην Αμερική θα έλεγαν ότι είναι με τίτλο «Οι περιπέτειες του Νικ Καλάθη» και θα σου έφερναν 5-6 τεύχη με πρωταγωνιστή το ατρόμητο Ελληνόπουλο να τα ξεφυλλίσεις για να πειστείς.