Ευρώπη, μην τρέχεις… ερχόμαστε!

Ο Κώστας Ελευθεράκης ήταν μόλις 20 χρόνων στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» με αντίπαλο τον μεγάλο Αγιαξ. Από όσα πέρασε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού αυτό έχει να θυμάται. Το πιο φωτεινό. Ολα τα άλλα που συνέβησαν στην ενδοχώρα –πρωταθλήματα, Κύπελλα– με τον καιρό ξεθώριασαν και τελικά έσβησαν. Σημαντικές στιγμές, αλλά όχι μοναδικές. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, όπως μας αποκάλυψε, τους περίμενε πρόστιμο! Ακατέβατα πενήντα χιλιάρικα. Μεγάλη τζίφρα για εκείνη την εποχή.

Μην ξεχνάτε ότι είχαμε χούντα και ως γνωστόν οι δικτατορίες δεν αναγνωρίζουν αξίες. Αλλά ο Ελευθεράκης όπως και οι υπόλοιποι παίκτες του Παναθηναϊκού ελάχιστα νοιάστηκαν για το πρόστιμο. Αυτό που μετρούσε γι' αυτούς ήταν η συμμετοχή σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Δεν ήταν και μικρή εμπειρία. Φανταστείτε ότι ο Γκουαρντιόλα μετά την κατάκτηση της «κούπας» στη Ρώμη δήλωσε μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι τώρα και να συνταξιοδοτηθεί καθόλου δεν θα τον πειράξει.

Από εκείνη τη βραδιά που ο πατέρας μου προσπαθούσε να μου εξηγήσει με επιχειρήματα ότι μια χαρά την έβγαλε ο Παναθηναϊκός με δύο γκολ παθητικό, πέρασαν κιόλας τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια και καμία από τις ομάδες μας δεν επανέλαβε το κατόρθωμα. Στις μέρες μας, όμως, οι ελληνικές ομάδες έχουν περισσότερες πιθανότητες από όσες είχαν τότε να φτάσουν σε έναν τελικό. Γεγονός που υποστήριξε κι ο Κώστας Ελευθεράκης σε μια κουβέντα που είχαμε μαζί του ραδιοφωνικά. Κι αυτό διότι η πλειονότητα των παικτών οι οποίοι στελεχώνουν τις ομάδες που συνήθως πρωταγωνιστούν είναι ξένοι.

Η βοήθεια μεγάλη, αρκεί να κάνεις τις σωστές επιλογές. Την εποχή του «Γουέμπλεϊ» το να σου κάτσει μια ποιοτική φουρνιά Ελλήνων και μόνο παικτών δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Τώρα με δυο, τρεις σημαντικές μεταγραφές έρχεσαι όλο και πιο κοντά στο όνειρο. Αρκεί να το θέλεις πραγματικά. Να το επιδιώκεις και να το έχεις αναγάγει σε στόχο. Το «μια καλή πορεία», όπως συνηθίζουν να δηλώνουν οι παράγοντές μας, είναι άκρως θεωρητικό και πολύ αφηρημένο. Θυμίζει πολιτική δήλωση σε ντιμπέιτ.

Ουσιαστικά μιλάνε για αξιοπρεπή συμμετοχή. Και το «αξιοπρεπή» ερμηνεύεται πάλι με τα δικά τους κριτήρια. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν αρκετές ομάδες που τα τελευταία χρόνια με σωστό προγραμματισμό κατόρθωσαν να πρωταγωνιστούν. Κι όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το επεδίωξαν όμως. Εδώ στη νοτιοανατολικότερη πλευρά της Ευρώπης που η λέξη «ανακύκλωση» τρομάζει ακόμα, η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος είναι το παν. Είναι το φάρμακο για πάσα νόσο και για πάσα μαλακία.

Η ευρωπαϊκή προοπτική των συλλόγων έρχεται μετά! Τόσο μετά, που αρκετοί έχουν βαρεθεί και να την περιμένουν. Οπως ο κατεξοχήν «πρέσβης» μας Παναθηναϊκός, που τα τελευταία χρόνια έδειξε να αδιαφορεί για την υπόθεση Ευρώπη. Μόνο οι φίλαθλοι δείχνουν πραγματικά κουρασμένοι με την επανάληψη αυτού του κακόγουστου σκηνικού. Βλέπουν τις ομάδες του εξωτερικού και αναρωτιούνται τι έχουν τα δικά μας τα έρημα και ψοφάνε νωρίς.

Στην Ιταλία, από τις πιο κλειστές ποδοσφαιρικά χώρες, όπου η εντύπωση ότι το Καμπιονάτο το παρακολουθούν φανατικά ακόμα και στην Παταγονία, η προοπτική των ομάδων στις πασαρέλες της γηραιάς ηπείρου είναι αυτή που απασχολεί διοικήσεις και οπαδούς. Πριν από λίγα χρόνια αποκλείεται να άκουγες τον Ντε Ρόσι της Ρόμα να δηλώνει ότι «για μας τελείωσαν όλα τη φετινή χρονιά όταν χάσαμε την πρόκριση στα πέναλτι με την Αρσεναλ». Αντε να δούμε πότε το αεράκι από δυσμάς θα αρχίσει να δροσίζει και εμάς ποδοσφαιρικά!