Η επιστροφή των Λατίνων (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Τι μου έχει αρέσει μέχρι στιγμής στο Confederations Cup; Οτι επέστρεψαν οι Λατινοαμερικανοί. Και μάλιστα μαζικά. Από τους Βραζιλιάνους το περίμενα, με όσες απουσίες κι αν κατέβηκαν σε αυτή τη διοργάνωση, τους συμπατριώτες του Τσε Γκεβάρα τούς έχω δει στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τους θαύμασα. Είδα τώρα και τους «Σομπρερίστας», τους Μεξικανούς και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Το έχω πει στο παρελθόν και όσο περνάει ο καιρός θα το υποστηρίζω με περισσότερη θέρμη. Αν το σύγχρονο ποδόσφαιρο αλλάξει (επιτέλους) προς το καλύτερο, τότε αυτό θα γίνει μόνο από τους Λατινοαμερικανούς, από κανέναν άλλον. Οταν δηλαδή επαναστατήσουν, ξυπνήσει το ένστικτο μέσα τους και αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Θα μου πει κάποιος πως η Βραζιλία έτσι κι αλλιώς είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια, η μεγάλη κερδισμένη του τελευταίου Μουντιάλ. Ναι, αλλά δεν είναι μόνο οι τίτλοι, είναι και οι εμφανίσεις. Η «σελεσάο» ήταν και το 1994 στο Μουντιάλ της Αμερικής παγκόσμια πρωταθλήτρια. Αλλά ποιος θέλει να θυμάται εκείνη τη Βραζιλία; Μόνο όσοι τη μισούν! Κακό ποδόσφαιρο, φτωχό από έμπνευση, πολλές πάσες, καθόλου φαντασία και ρυθμός, μια ομάδα που θύμιζε περισσότερο Βραζιλιάνους δεύτερης ή τρίτης γενιάς που γεννήθηκαν στην Ευρώπη παρά πραγματικούς Λατινοαμερικανούς ποδοσφαιριστές. Βλέποντας την Αργεντινή, τη Βραζιλία και το Μεξικό στο Confederations Cup ανακουφίστηκα.

«Ξαναγύρισαν», φώναζα στον εαυτό μου, χαμογελώντας. Προσωπικά πιστεύω ότι αποθεραπεύτηκαν από το μικρόβιο του εξευρωπαϊσμού. Ποδοσφαιρικές συγκυρίες τούς είχαν εγκλωβίσει και -με τα πολλά- κατάφεραν να τους πείσουν ότι έπρεπε να προσαρμοστούν σε μια νέα ποδοσφαιρική πραγματικότητα και όχι να δημιουργήσουν μια καινούργια δική τους. Τώρα τους βλέπεις και αυτόματα ζωντανεύουν μπροστά σου οι μνήμες του παρελθόντος. Με λίγα λόγια, οι Λατινοαμερικανοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Στο Αργεντινή - Αυστραλία είδαμε από την «μπιανκοσελέστε» τόσες ατομικές ενέργειες όσες στερηθήκαμε στα υπόλοιπα παιχνίδια. Ποδόσφαιρο χωρίς παίκτες με προσωπικότητα, οι οποίοι παίρνουν την μπάλα όχι για να τη δώσουν αλλά για να δημιουργήσουν, για μένα δεν υπάρχει. Αλλιώς θα μπορούσαν και τα κομπιούτερ να παίξουν μπάλα.

Θυμήθηκα τότε, ενστικτωδώς, τον Βασίλη Χατζηπαναγή, ο οποίος κάποτε μου είχε πει: «Επιανα την μπάλα στην προπόνηση και μου έλεγαν οι προπονητές: "με τη μία, Βασίλη, με τη μία" και έλεγα εγώ από μέσα μου: "τι με τη μία, αφού μπορώ να τους περάσω όλους, αυτό δεν θέλει να δει ο κόσμος;"». Αδικο είχε ο άνθρωπος; Με τη μία την έδωσε ο Σαντάνα στον Φιγκερόα και αυτός σκόραρε στο παιχνίδι με την Αυστραλία, αλλά πιο μπροστά είχε χαθεί η μπάλα από τις ατομικές ενέργειες και των δύο. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που νικήσουν φίλους. Πολλές φάσεις, πολλά γκολ και ομάδες που τις ενδιαφέρει να κερδίσουν και όχι να μη χάσουν. Ομάδες που κυνηγάνε την πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, δηλαδή ΓΚΟΛ και ΘΕΑΜΑ.