Αγκάλι Αγκάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι!*

Να που η βαθμολογία λέει την αλήθεια. Ο 4ος Παναθηναϊκός, που δεν αγωνίστηκε χθες, απέχει έντεκα ολόκληρους βαθμούς από την 5η Λάρισα που έκλεισε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις για την 26η αγωνιστική. Πολύ πιθανόν δε η διαφορά στο κλείσιμο της αγωνιστικής σήμερα να εκτοξευτεί στους 14 βαθμούς. Μετά τον τέταρτο στη βαθμολογία, όποιος κι αν είναι αυτός, όσοι έπονται βράζουν δυστυχώς στο ίδιο καζάνι.

Η Λάρισα για μία ακόμα φορά δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί σ' ένα κρίσιμο ματς τον παράγοντα έδρα. Δεν κατάφερε να επιβεβαιώσει το αρχαιότερο των επιχειρημάτων στο ποδόσφαιρο. Οτι σ' ένα σημαντικό παιχνίδι που κρίνονται πολλά αυτός που αγωνίζεται στο γήπεδό του έχοντας τη συμπαράσταση του κόσμου του, θεωρείται φαβορί για την επικράτηση. Βασική προϋπόθεση, όμως, να αγωνίζεσαι ως φαβορί.

Να έχεις τον αέρα και την αυτοπεποίθηση του φαβορί. Αυτό, όμως, είναι κάτι που δεν διδάσκεται τις τελευταίες αγωνιστικές. Αντίθετα, αν το έχεις στη φύση σου ή το έχεις διδαχθεί σωστά, σε αυτές είναι που θα το εφαρμόσεις και θα διακριθείς. Το στοιχείο αυτό, όμως, απουσιάζει –κι όχι μόνο φέτος– από τους «βυσσινί». Αντίθετα ο ΠΑΟΚ με αντιπάλους σαν τη Λάρισα έχει τη σιγουριά της ομάδας που ξέρει πως με λιγότερο κόπο θα πάρει το κάτι παραπάνω, αφήνοντας συγχρόνως καλές εντυπώσεις.

Το μόνο θετικό για την ομάδα του Μαρίνου Ουζουνίδη είναι ότι δεν πληρώνει βαθμολογικά την αδυναμία της να κερδίσει στο Αλκαζάρ, έχοντας ακόμα τον πρώτο λόγο για την κατάκτηση της προνομιούχου 5ης θέσης. Κι αυτό επειδή αν αφήσουμε τον κάμπο, περί τα 150 χιλιόμετρα βόρεια συναντάμε ένα άλλο δράμα. Αυτό του Αρη. Της ομάδας που κάνει τα πάντα, άλλοτε με περισσότερη κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, εκτός όμως από το να σκοράρει.

Εχεις την αίσθηση ότι οι αντίπαλοι έχουν γεμίσει με νάρκες την περιοχή τους και όλοι παίκτες των «κιτρίνων» δεν τολμούν να πλησιάσουν για να μη διακινδυνεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα. Κανείς δεν πατά τα αντίπαλα καρέ. Πώς σκοράρουν, λοιπόν; Ο Αρης χθες μέχρι το 65ο λεπτό είχε απέναντί του μια ομάδα που αν άφηνε την εστία του κενή αποκλείεται να τολμούσε να περάσει το κέντρο για να σκοράρει.

Κι όμως, αυτή η ομάδα κέρδισε το «διπλό». Και μάλιστα δίκαια, αφού ο «υπηρεσιακός» Παναγιώτης Γκουτσίδης τόλμησε αυτό που ο... μόνιμος Μαζίνιο δεν τολμούσε. Μέσα ο Αγκάλι, μέσα ο Σουάνης, μέσα κι ο Αμπραχάμ. Αυτομάτως η ομάδα ξυπνά, παίρνει μπροστά, κλέβει τους τρεις βαθμούς και πιάνει τον Αρη στη βαθμολογία. Και κάτι άλλο. Για να κερδίσεις αυτά τα παιχνίδια στην έδρα σου, που θα σου εξασφαλίσουν την έξοδο στην Ευρώπη, οφείλεις τουλάχιστον να αγωνιστείς με ψυχή, με πάθος, με δύναμη, θέτοντας εσύ ως γηπεδούχος τους όρους της αναμέτρησης. Διακρίνατε κανέναν ποδοσφαιριστή του Αρη με αυτά τα χαρακτηριστικά;

*Ξανθιώτικη παροιμία