Μας στενοχωρείτε, κύριε πρέσβη!

Tο πρώτο ημίχρονο αναλώθηκε στον εντοπισμό του υποβρυχίου και στην προσπάθεια να βγει έξω από τα νερά του. Η αποστολή στέφθηκε από επιτυχία. Η Βιγιαρεάλ δεν βρήκε ρυθμό, ή για να είμαστε απόλυτα ακριβείς γενικότερα το παιχνίδι δεν είχε ρυθμό, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό συνέφερε τον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι», όμως, όφειλαν να βρουν αυτοί τον ρυθμό τους και να τον επιβάλουν.

Δύσκολη υπόθεση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να καταστρέφεις και συγχρόνως να δημιουργείς. Ετσι, ο Παναθηναϊκός έπεσε στην παγίδα που έστησε. Μηδέν στον δημιουργικό τομέα όσον αφορά τη Βιγιαρεάλ, μηδέν όμως και ο Παναθηναϊκός, που με τον Μάντζιο μόνο και αβοήθητο μπροστά κατάφερε να φτιάξει μόνο μία επικίνδυνη φάση.

Αν το ματς τελείωνε στο πρώτο μέρος, τότε θα λέγαμε ότι το να φέρεις στα μέτρα σου μία ρεβάνς έχοντας απέναντί σου μια τόσο επικίνδυνη ομάδα μετά το 1-1 του πρώτου αγώνα δεν είναι δα και τόσο δύσκολη υπόθεση. Ελα όμως που υπάρχει και η ώρα της κρίσης, πιο γνωστή στην ποδοσφαιρική πιάτσα ως… δεύτερο ημίχρονο. Είναι το διάστημα στο οποίο άλλαξε η φυσιογνωμία του παιχνιδιού.

Οι Ισπανοί νωρίς νωρίς στο 49’ έφτιαξαν την ιδανική επίθεση που πάλευαν να δημιουργήσουν από το πρώτο μέρος. Με τρεις μπαλιές βρέθηκαν σχεδόν όλοι μπροστά, ο Ιμπαγάσα σε θέση βολής και το 0-1 μοιραίο. Τα λεπτά που ακολουθούν είναι τα μόνα στα οποία ο Παναθηναϊκός έχει κάτι να επιδείξει. Οι «πράσινοι» αντέδρασαν, πίεσαν, κυνήγησαν τις φάσεις με πάθος, κράτησαν την μπάλα σωστά στα πόδια τους και στρίμωξαν επιτέλους τη Βιγιαρεάλ στα μετόπισθεν.

Το γκολ ήρθε τελικά από στημένη φάση, που είναι η αχίλλειος πτέρνα της ισπανικής ομάδας. Κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή οι «πράσινοι» δεν είχαν φροντίσει να εκμεταλλευτούν. Μετά όμως άρχισαν τα δύσκολα. Γιατί, όταν σκοράρεις και φέρνεις τα ματς στα ίσα, πρέπει να συνεχίζεις να πιέζεις, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις τον έλεγχο του παιχνιδιού, να μονοπωλεί τις επιθέσεις, να διαχειρίζεσαι τη ροή του αγώνα.

Ο ΠΑΟ όμως δεν άντεξε. Λύγισε. Η μεσαία του γραμμή κυρίως δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στον δύσκολο διπλό της ρόλο, στα ανασταλτικά και συγχρόνως στα δημιουργικά της καθήκοντα. Οσο κυλούσαν τα λεπτά, η ποιότητα της Βιγιαρεάλ γινόταν και πιο εμφανής. Ομάδα που μπορεί να μην είναι η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ, αλλά είναι ένα σύνολο που οι ατομικές αρετές των παικτών του ξεπερνούν την ερμηνεία ενός μόνο ρόλου.

Μια ομάδα που όταν αναπτύσσεται οι παίκτες βρίσκονται μεταξύ τους σχεδόν μηχανικά, οι αυτοματισμοί την οδηγούν σε γρήγορες λύσεις και, το κυριότερο, είναι ένα σύνολο που έχει μάθει να κινείται σε όλα τα μήκη και πλάτη του αγωνιστικού χώρου χωρίς την μπάλα. Ενα χαρακτηριστικό που δυστυχώς καμία ελληνική ομάδα δεν έχει ακόμη υιοθετήσει απόλυτα. Το δεύτερο γκολ, λοιπόν, είναι απόρροια της ποιότητας των Ισπανών και όχι αποτέλεσμα ενός σχεδίου ή μιας τακτικής. Τόσο απλά. Γιατί το ποδόσφαιρο, όταν ξέρεις να το παίζεις, είναι απλό.