Ο Τζακ Νίκολσον, ο Γκμοχ και ο Ντούσαν

Δύο πράγματα σε αυτή τη χώρα χρόνο με τον χρόνο χειροτερεύουν. Η οικονομία και τα ελληνικά του Γιάτσεκ Γκμοχ και του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Αντικειμενικά, πάντως, ό,τι ισχύει για τον έναν δεν ισχύει για τον άλλον. Ηρεμος ή σε στιγμές έντασης ο Γκμοχ συμπεριφέρεται στην ελληνική γλώσσα όπως ο Τζακ Νίκολσον στους επισκέπτες του στη μυθική ταινία η «Λάμψη». Τσακώνει ένα τσεκούρι και δολοφονεί λέξεις, προτάσεις και συντακτικό.

Αντίθετα ο Ντούσαν επιλέγει. Υστερα από κάθε ματς, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα (εξαιρούνται οι αγώνες που η ομάδα του έχει αποδώσει σούπερ μπάλα και το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό), οι δηλώσεις του είναι κάτι μεταξύ χρησμών και τηλεφωνικής συνομιλίας με κινητό που δεν έχει σήμα. Από τα συμφραζόμενα ψάχνεις να βρεις το νόημα των δηλώσεων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα στην ελληνική σύγχρονη δημοσιογραφία από τη φράση: «Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς δήλωσε ότι...». Το σωστότερο και πιο κοντά στη δημοσιογραφική αλήθεια θα ήταν «Ο Μπάγεβιτς μάλλον ήθελε να πει...»!

Οταν όμως τον πετύχεις ήρεμο και χαλαρό, σπάνιο αλλά γι’ αυτό αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις, τα ελληνικά του είναι κάτι περισσότερο από υποφερτά. Ανθρώπινα! Κι έχει και χιούμορ. Θα ήθελα να πετύχω τον Ντούσαν σε μια τέτοια χαλαρή στιγμή. Γιατί πίσω από αυτόν τον άνθρωπο που σου δίνει την εντύπωση ότι έχει καταπιεί πενήντα κιλά σοβαρότητας και αυτοσυγκράτησης κρύβεται ένας άλλος που του αρέσει να αστειεύεται και να χαριτολογεί. Τον προδίδει ορισμένες φορές το χαμόγελό του, αλλά και κάποιες ατάκες του μοναδικές.

Σαν αυτή που ξεστόμισε την Τετάρτη φιλοξενούμενος στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος τον ρώτησε τι σκοπεύει να κάνει για το ότι η ομάδα του αδυνατεί να αναπτυχθεί από τα άκρα, ένα στυλ παιχνιδιού που είναι από τα αγαπημένα του Μπάγεβιτς. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, με ελληνικά ανθρώπινα για να τον καταλάβουν όλοι, είπε: «Τι κάνετε εσείς στις εφημερίδες όταν σας λείπουν δημοσιογράφοι; Δεν βγάζετε την εφημερίδα; Ψάχνετε να βρείτε κάποιους να γράψουν την είδηση».

Διπλή η μπηχτή του. Μία προς τη διοίκηση της ΑΕΚ που τον άφησε αβοήθητο τώρα στα δύσκολα και μία προς το δημοσιογραφικό σινάφι που ουκ ολίγες φορές τον έχει ταλαιπωρήσει για τις επιλογές του. Ο Μπάγεβιτς όμως γνωρίζει όσο κανένας άλλος την περίφημη ποδοσφαιρική πραγματικότητα, όπως αυτή εμφανίζεται τόσο στους αγωνιστικούς χώρους όσο και στα φύλλα των εφημερίδων. Ξέρει καλά ότι τη φετινή ΑΕΚ τη χτίζει κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου.

Θα πρέπει να τη μοντάρει και να την έχει έτοιμη στα πλέι οφ. Στόχος του να βάλει από κάτω Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Δύο ομάδες από τις οποίες φέτος η ΑΕΚ με ή χωρίς αυτόν δεν έχει χάσει. Τις έχει κερδίσει στο γήπεδό της από μία φορά. Αυτή είναι η δουλειά του: να παρουσιάσει μια ομάδα διαφορετική προς το καλύτερο στα έξτρα παιχνίδια της σεζόν. Αντίθετα με τον Μπάγεβιτς, όμως, δεν κατάλαβα ποια είναι η δουλειά των Ελλήνων αστυνομικών. Εβλεπα στην τηλεόραση μια συζήτηση του Ακη Παυλόπουλου στο Alter -μεταξύ της κατσίκας και του παπαγάλου που «ό,τι θέλει λέει»- με αντικείμενο τη δεύτερη δουλειά των αστυνομικών.

Οι περισσότεροι, λέει, αναγκάζονται να έχουν και δεύτερη απασχόληση για να τα βγάλουν πέρα. Το κατανοώ, δεν το δικαιολογώ, αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος ποια είναι η πρώτη δουλειά τους. Αυτό είναι που δεν έχω καταλάβει.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον... Ασωπό

Το 95% των πολιτών συνεχίζουν να παίρνουν νερό από τον μολυσμένο υδροφόρο ορίζοντα.

Αποφασισμένοι είναι οι πολίτες να κλείσουν τους αγωγούς των εταιρειών που ρίχνουν τα απόβλητά τους στον Ασωπό και μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα, όπως δήλωσε στον ΣΚΑΪ ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ωρωπού, Χρήστος Παναγόπουλος.

Η ανοχή των κατοίκων, όπως είπε o κ. Παναγόπουλος, έχει φτάσει στα όριά της. Ο ίδιος ο κ. Παναγόπουλος πριν από περίπου δύο μήνες έχασε τον 45χρονο γιο του, συνάδελφο στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», από καρκίνο στο νεφρό (σ.σ.: άντε τώρα να πείσετε αυτόν τον πατέρα ότι το νερό-δηλητήριο, με το οποίο για χρόνια «ξεδιψούσαν» ο γιος του και τα υπόλοιπα παιδιά της περιοχής, δεν έχει μερίδιο ευθύνης για την πρόκληση της ανήκεστης αυτής βλάβης).

Για «χρόνια τοξίνωση του κόσμου», έκανε λόγο ο χημικός μηχανικός Θανάσης Παντελόγλου. Οπως τόνισε, εδώ και δύο χρόνια οι κάτοικοι Βοιωτίας, Εύβοιας και Ανατολικής Αττικής βρίσκονται υπό την απειλή και τη συνεχιζόμενη επίδραση τοξικών. Ο πατήρ Ιωάννης από τα Οινόφυτα παρουσίασε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι θάνατοι από καρκίνο στην περιοχή τετραπλασιάστηκαν την τελευταία 15ετία. Υποστήριξε επίσης ότι το 95% των πολιτών συνεχίζουν να υδρεύονται από τον μολυσμένο υδροφόρο ορίζοντα.

Εν τω μεταξύ, την Τετάρτη επρόκειτο να συζητηθεί στον Αρειο Πάγο η αίτηση αναίρεσης που έχουν ασκήσει οι εταιρείες, οι οποίες καταδικάστηκαν από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θήβας για εκτεταμένη ρύπανση του Ασωπού.

Πηγή: Skai.gr

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Πώς είναι το παγωτό;

Η τελευταία ταινία του Τζιμ Τζάρμους είναι ένα γκανγκστερικό θρίλερ. Ετσι του αρέσει να την αποκαλεί. Λέγεται «Limits of control». Πρωταγωνιστής είναι ένα μυστηριώδες άτομο που το υποδύεται ο Μπιλ Μάρεϊ. Μαζί του συμπρωταγωνιστεί η Τίλντα Σουίντον. Τον καιρό αυτόν ο Τζάρμους βρέθηκε στο Κούστεντορφ. Στο κινηματογραφικό αυτό χωριό ο Εμίρ Κουστουρίτσα διοργανώνει φεστιβάλ! Εκεί τον πέτυχε ο Νίνος Φενέκ Μικελίδης και μίλησε μαζί του:

Για το κίνητρο να γυρίσει μια ταινία:

«Εργάζομαι με το ένστικτο. Δεν αναλύω. Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για το τι θέλουν να πουν οι ταινίες μου. Με τον ίδιο τρόπο δέχομαι και άλλα πράγματα: τη μουσική, τη ζωγραφική. Αφήνομαι στην έμπνευση που μου προσφέρουν ορισμένα πράγματα. Ομως, δεν θέλω ο παραγωγός να μου πει πώς να φτιάξω την ταινία μου. Γι' αυτό έχω τη δική μου εταιρεία παραγωγής».

Για τον Γκοντάρ:

«Ηθελα πάντα να συναντήσω τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ και να τον ρωτήσω τόσα πολλά. Οταν τελικά τον συνάντησα στην Ιταλία, εκείνος έτρωγε παγωτό και δεν ήξερα τι να του πω. Τελικά του είπα: "Πώς είναι το παγωτό;". Κι εκείνος μού απάντησε: "Ziz iz veery good, but thi one in La Cite iz beter" [είναι πολύ καλό, αλλά εκείνο στο Λα Σιτέ (σ.σ.: στο Παρίσι) είναι καλύτερο]. Μετά άρχισα να τον ρωτώ για την Ιταλία κι εκείνος μου έσφιξε το χέρι και μετά μου είπε "Au revoir" κι έφυγε. Αυτό ήταν!» (γέλιο)».

Για το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η μουσική στις ταινίες του:

«Ορισμένες φορές όταν γράφω ακούω μουσική. Και συχνά είναι μουσική του είδους που χρησιμοποιώ στην ταινία. Οταν έγραφα τον "Νεκρό", άκουγα τη μουσική του Νιλ Γιανγκ, το "Crazy Horse" και διάφορα τέτοια ψυχεδελικά κομμάτια. Εψαχνα κάτι που να μοιάζει μ' εκείνη τη μουσική και στο τέλος του ζήτησα να γράψει μια τέτοια μουσική για την ταινία. Ενώ όταν έγραφα το "Ghost Dog: με τον τρόπο του σαμουράι" άκουγα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο του Μάιλς Ντέιβις ή δίσκους με μουσική χιπ-ποπ που μου άρεσε κι έβαλα τον RZA να γράψει μουσική.

Οταν έγραφα τα "Σπασμένα λουλούδια" άκουγα την καταπληκτική μουσική του Αιθίοπα Μουλάτου Αστάκτε. Κι έλεγα, πώς θα μπορέσω να έχω τέτοια μουσική σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην επαρχιακή Αμερική; Και αποφάσισα να κάνω έναν από τους χαρακτήρες μου αιθιοπικής καταγωγής και ζήτησα από τον Αστάκτε να μου γράψει τη μουσική. Η μουσική πάντα με καθοδηγεί. Μ' έκανε να κάνω πράγματα στη ζωή μου για τα οποία μπορεί να μετανιώσω. Η μουσική είναι ίσως ο πιο όμορφος τρόπος έκφρασης που έχει ο άνθρωπος. Ο κινηματογράφος μοιάζει πολύ με τη μουσική. Εχει ρυθμό, κίνηση».

Για το πώς γράφει τα σενάριά του:

«Συνήθως κουβαλάω ένα σημειωματάριο και γράφω ιδέες όταν μου έρχονται. Συχνά όταν κοιμάμαι ξυπνώ και σκέφτομαι κάτι, το γράφω και μετά το ξεχνώ. Αυτά γίνονται χωρίς ειρμό. Υπάρχει ένας μυστηριώδης τρόπος που δεν θέλω να αναλύσω. Είμαι απλώς ο αποδέκτης. Εμαθα πολλά από τον Νιλ Γιανγκ. Είναι πολύ καλός αποδέκτης. Μου είπε ότι κάποτε είχε πυρετό και σηκώθηκε και έγραψε το "Down by the River", το "Cinnamon Girl" και το "Cow Girl in the Sand", τρία τραγούδια, κι ύστερα έπεσε και ξανακοιμήθηκε. Ξύπνησε ύστερα από έξι ώρες, τα είδε και είπε: "Τι είναι αυτά;". Καταπληκτικά τραγούδια και δεν θυμόταν πώς τα έγραψε! "Πρέπει να είσαι έτοιμος", μου είπε. Ετσι, προσπαθώ να είμαι έτοιμος».