Τους θέλουμε τους Αθανασιάδηδες και τους Πετρόπουλους;

Ο Αθανασιάδης στον ΠΑΟΚ δείχνει να έχει αποδεχτεί τον ρόλο που του έχει αναθέσει ο Σάντος. Αυτόν του β' αντρικού πίσω από τον μεγάλο πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλος από τον Μουσλίμοβιτς. Δεν γίνεται και διαφορετικά. Ολες οι μεγάλες καριέρες κάπως έτσι χτίζονται. Με μια ή και περισσότερες σημαντικές και αξιοσημείωτες... ερμηνείες σε δεύτερους ρόλους-κλειδιά. Ο πιτσιρικάς το έχει μάθει πολύ καλά το μάθημά του. Του φτάνουν και του περισσεύουν τα είκοσι με τριάντα λεπτά συμμετοχής που του αναλογούν σύμφωνα με το σενάριο.

Αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά, τότε του αρκεί μια εκτέλεση πέναλτι σε ένα κρίσιμο ματς, όπως αυτό του Κυπέλλου στο «Κλεάνθης Βικελίδης», για να αποδείξει ότι το εκρηκτικό μείγμα, η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και το ποδοσφαιρικό θράσος που συνθέτουν την ποδοσφαιρική του προσωπικότητα μπορούν να αποβούν μοιραία και να εκραγούν μόνο στα χέρια κάποιου που δεν έχει μυαλό. Και ο μικρός δείχνει να έχει αρκετό. Συγκεντρωμένος και πειθαρχημένος στο παιχνίδι του, ακολουθεί την κάθε φάση από κοντά χωρίς να αφήνει τίποτα στην τύχη. Αντίθετα, βουτάει την τύχη από το μπράτσο και είναι αυτός που της υπαγορεύει τι να γράψει στο κεφάλαιο «Αθανασιάδης». Τα ίδια ισχύουν και για μια άλλη «χρυσή ρεζέρβα», τον Αντώνη Πετρόπουλο του Παναθηναϊκού, παρ' όλο που η προπονητική οπτική του Τεν Κάτε είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν του Σάντος. Αλλά και ο μικρός Αντωνάκης υποδύεται τον ρόλο της δευτερότριτης επιλογής. Του άσου που βγαίνει από το μανίκι του προπονητή για να λύσει τον επιθετικό γόρδιο δεσμό της ομάδας. Τι μέλλον μπορεί να έχουν αυτοί οι δύο ταλαντούχοι επιθετικοί;

Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να σταματήσει αυτό το παραμύθι ότι τα παιδιά είναι μικρά και τριανταφυλλένια και έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους, συνεπώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιαζόμαστε. Σύμφωνοι, αλλά είναι σε θέση οι ομάδες τους να βοηθήσουν στην εξέλιξή τους; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Σε άλλες χώρες της Ευρώπης σύλλογοι που πρωταγωνιστούν παρακαλούν να ξεπεταχτεί ένα νέο φιντάνι για να ανανεώσουν το ρόστερ τους. Στην Ελλάδα δύο τινά συμβαίνουν. Ή θα τρελαθούμε με το ταλέντο (με αποτέλεσμα να τρελάνουμε και το ίδιο) μιλώντας για το θαύμα που έγινε ο νέος Μέσι να γεννηθεί στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να τον φορτώσουμε προσδοκίες μέχρι να κλατάρει. Ολα αυτά σε συνδυασμό με ένα φόρτο υποχρεώσεων. Πάρε συμμετοχές στην πρώτη ομάδα και σώσε μας, Μεσσία. Πάρε κλήσεις σε όλες τις Εθνικές ομάδες να έχεις να λες. Στην Εθνική Νέων, Ελπίδων, Ενόπλων και Ανδρών. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να φοράς στο στήθος το εθνόσημο.

Τελικά μόνο εκεί θα συνεχίσει να παραμένει χρήσιμος και πολύτιμος. Η άλλη περίπτωση είναι η συντηρητική διαχείριση με μπόλικη δόση ανασφάλειας που καταλήγει στη μεγάλη απόφαση να περιμένουμε λίγο ακόμα και μέχρι να καταλήξουμε, όμως, καλό είναι να πάρουμε δυο-τρεις ξένους στη θέση του για ενίσχυση. Τελικά, οι ξένοι έρχονται και φεύγουν την ίδια ώρα που το ταλέντο σαπίζει στο δέντρο που άνθισε. Στον Παναθηναϊκό σκέφτονται να φέρουν και άλλον επιθετικό. Λογικό ο Πετρόπουλος να χάσει θέσεις στην επετηρίδα και να στριμώχνεται με όλους αυτούς που ήταν κάποτε βασικοί και τώρα δεν είναι. Κάτι ανάλογο πολύ φοβάμαι ότι θα συμβεί και με τον Αθανασιάδη. Ο Χούτος ήδη υπέγραψε και στον ΠΑΟΚ γυρεύουν και άλλον επιθετικό. Πολύ φοβάμαι ότι τα κρίσιμα και παραγωγικά χρόνια αυτών των παιδιών θα πνιγούν, όπως και τόσων άλλων, στην ανασφάλεια και στους πειραματισμούς.