Είμαι δεκαεξάρης και σας γαμώ τα πάντα!

Τους ζηλεύω. Οι μαθητές ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους. Δεν ρώτησαν κανένα κόμμα, δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν. Ετσι λειτουργούν τα κινήματα. Θυμωμένοι, οργισμένοι, πολλοί από αυτούς δακρυσμένοι, ουρλιάζουν υψώνοντας τις γροθιές τους: «Ντροπή, ντροπή, σκοτώσαν το παιδί». Παρ' όλο που δεν γνωρίζουν τι θα πει θάνατος, είναι σαν να σκότωσαν αυτούς.

Βλέπω τα πλάνα στην τηλεόραση. Κανείς τους δεν φορά κουκούλα. Οταν αντιμετωπίζεις το όνειρο, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δεν έχεις λόγο να φοράς κουκούλα. Κοιτάς την ελπίδα στα μάτια, χωρίς φόβο, ακόμα κι αν κινδυνεύεις να βρεθείς στον άλλο κόσμο με μια σφαίρα στο στήθος, και πορεύεσαι.

Τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους. Κρατούν λουλούδια που τα προσφέρουν στους αστυνομικούς... Κάποιοι άλλοι πιο ευφάνταστοι προχωρούν σε γυμνή διαμαρτυρία στα σκαλιά της ΓΑΔΑ. Τα παιδιά γράφουν ιστορία. Δεν το ξέρουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι το αισθάνονται.

Είναι οι ίδιοι μαθητές που τα τελευταία χρόνια φωνάζουν, τραυλίζουν, κάνουν την αγωνία τους τραγούδι, αλλά λίγοι σκύβουν να πιάσουν τον σφυγμό τους. Τα κανάλια τούς χρησιμοποιούν για να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο. Μεγαλοδημοσιογράφοι από θέση ισχύος τούς ειρωνεύονται. Ζητούν να μάθουν ποια είναι τα αιτήματά τους. Τι δεν τους αρέσει. Δύσκολα προσεγγίζονται δυο κόσμοι διαφορετικοί. Είναι οι μαθητές που οι περισσότεροι τους αποκαλούσαν τεμπέληδες, κωλόπαιδα, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι καταλήψεις και να καταστρέφουν τα σχολεία.

Οταν είσαι όμως νέος, δεν κοιτάς πώς θα κουτσοβολέψεις τον μήνα ή τον χρόνο για τη βγάλεις καθαρή, αλλά κοιτάς το αύριο και θέλεις να το πιάσεις από τα κέρατα. Και το αύριο γι’ αυτούς είναι ζοφερό και μίζερο. Δεν έχουν σχολικές αίθουσες, δεν έχουν βιβλία, τα φροντιστήρια και η εντατικοποίηση τους στερεί τον ελεύθερο χρόνο τους.

Πνίγονται καθώς το σύστημα προσπαθεί να τους εμφιαλώσει για να τους πετάξει στην κατανάλωση.

Μαθητές και φοιτητές εδώ και καιρό στους δρόμους. Οι ίδιοι είναι το μέλλον, χωρίς μέλλον. Γνωρίζουν ότι δεν θα σπουδάσουν. Οτι θα κοροϊδέψουν τον εαυτό τους. Οτι κάποιοι θα τους βάλουν να πληρώσουν και γι’ αυτό. Γνωρίζουν ότι μετά τους περιμένει η ανεργία, η αβεβαιότητα, ο νόμος του ρουσφετιού. Οτι θα γεράσουν χωρίς να πάρουν σύνταξη. Γύρω τους μια κοινωνία υλικών αγαθών και απολαύσεων περιμένει να ξεπουλήσουν το συντομότερο δυνατόν την ψυχή τους στο διάβολο, να γίνουν δηλαδή τα ίδια σκατά με αυτούς. Να συμβιβαστούν, να ξεπουλήσουν τα πιστεύω τους, να προδώσουν φίλους και όνειρα για να μακροημερεύσουν σε έναν κόσμο στον οποίο κουμάντο θα κάνουν άλλοι. Αμ δε! Αρνούνται και καλά κάνουν. Αυτό είναι πρόοδος. Οχι η Αττική Οδός. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι άρρωστος πνευματικά.

Μαθητές και φοιτητές βράζουν εδώ και χρόνια σε όλη τη γηραιά ήπειρο. Ενας νέος κόσμος με τη φωτεινότητα αλλά και την ταχύτητα μετεωρίτη έρχεται να πέσει επάνω μας. Ερχεται να καταστρέψει έναν παλιό κόσμο, ξεπερασμένο, πρόστυχα βολεμένο και αμοραλιστή. Ενα παλιό κόσμο που έχει φτάσει στα όριά του. Εχει εξαντλήσει το ιδεολογικό οπλοστάσιό του, μιλάει μόνο για νούμερα και τώρα σαν έσχατη λύση επιστρατεύει την κρατική βία και καταστολή μπας και σωθεί. Την επιστρατεύει και τη ρίχνει με μανία στους νέους που θέλουν να αλλάξουν την καθεστηκυία τάξη. Την επιστρατεύει απέναντι στα ίδια του τα παιδιά επειδή πολύ απλά δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι χέσει ο κώλος μας. Εμπρός εμείς και δεν γαμείς... Τόσο κυνικά, τόσο απάνθρωπα. Αυτή η κρατική βία, που δεν εκφράζεται μόνο στις αποτρόπαιες εκδηλώσεις των αστυνομικών, αλλά βρίσκει εφαρμογή και σε άλλες πρακτικές της καθημερινότητας, έχει γεμίσει οργή τις ψυχές των νέων με αποτέλεσμα να την επιστρέφουν απλόχερα στους εντολοδόχους. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση υιοθετεί πρακτικές Σαρκοζί. Ανευροι ιδεολογικά πολιτικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν γεγονότα και καταστάσεις τις οποίες αντιλαμβάνονται μόνο επιδερμικά. Η Αστυνομία παριστάνει τη σαστισμένη. Δεν καταλαβαίνουν τώρα που φουντώνει η κρίση ότι οι επιλογές τους θα είναι πιο τραυματικές και εξόχως πιο καταστρεπτικές από τις εκτεταμένες ζημιές των κουκουλοφόρων!

ΥΓ.: Ο βουλευτής που είχε πει «Καραμανλής ή χάος», τώρα που έχει το απόλυτο στην εκτίμησή του, αφού τα πέτυχε και τα δύο, νιώθει δικαιωμένος και περιμένει προαγωγή; Τελικά η πολιτική οξυδέρκεια δύσκολα κρύβεται.