Γιατί χαίρονται στον Ολυμπιακό;

Υπάρχουν ισοπαλίες που μοιάζουν με νίκες και ισοπαλίες που θυμίζουν μετωπική σύγκρουση στην εθνική οδό. Βγαίνεις από το αμάξι, τινάζεις τα ρούχα σου και λες «Πάλι καλά που δεν πάθαμε τίποτα». Υπάρχουν ισοπαλίες που στραβώνεις. Η ομάδα έχει κάνει ευκαιρίες, έχει κερδίσει στα σημεία τον αντίπαλο, αλλά η τύχη η μπαμπέσα δεν της έκανε τη χάρη να δει την μπάλα στο πλεχτό. Υπάρχουν και οι ισοπαλίες που τις επιδιώκουν ομάδες όταν αγωνίζονται με ανώτερο αντίπαλο.

Γι' αυτές το να μη χάσουν ισοδυναμεί με παράσημο. Υπάρχουν όμως και προγραμματισμένες ισοπαλίες. Με αυτές εξασφαλίζεις την πρωτοκαθεδρία, στερώντας από τον συνδιεκδικητή της πρωτιάς τούς τρεις πολύτιμους βαθμούς. Τέλος ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν οι ισοπαλίες του Ολυμπιακού, που δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις αν τις επιδιώκει ή αν του κάθονται.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την ικανοποίηση των ανθρώπων του Ολυμπιακού για το ισόπαλο αποτέλεσμα στο ντέρμπι των «αιωνίων». Επαιξε μπαλάρα ο Παναθηναϊκός; Τον έκλεισε στα καρέ χάνοντας με το τσουβάλι τη μία ευκαιρία μετά την άλλη; Μήπως ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα δεν τράβηξε σε εκτός έδρας παιχνίδι, οπότε λες κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό ή μήπως η πολύ καλή εμφάνιση των «ερυθρολεύκων» στο ντέρμπι γέμισε με αισιοδοξία τις καρδιές τους, μετριάζοντας την όποια πικρία για την τελική έκβαση του ματς; Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν ισχύει. Αντίθετα αυτό που βαραίνει είναι η παρουσία της ομάδας.

Το αποτέλεσμα έτσι κι αλλιώς στην παρούσα φάση δεν κρίνει τον τίτλο. Και η παρουσία της ομάδας σε ένα ακόμη ματς μακριά από το Καραϊσκάκη προβληματίζει όλους αυτούς που επιμένουν να βλέπουν το δάσος και όχι το δένδρο. Αν η μέτρια εκτός έδρας εμφάνιση την Κυριακή στο ντέρμπι ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, τότε εύκολα θα μπορούσε κάποιος να την παραβλέψει. Οταν όμως τείνει να γίνει παράδοση, πόσα περιθώρια αφήνει για εφησυχασμούς; Πιάσαμε την 9η αγωνιστική και ο Ολυμπιακός εκτός του ότι δεν υπάρχει παιχνίδι μακριά από το Καραϊσκάκη που οπαδός του επιθυμεί να το επαναφέρει στη μνήμη του, έχει σκοράρει μόλις μία φορά, με αντίπαλο την Ξάνθη. Κάδρο να είχαν κάνει το γκολ του Ντιόγο, τώρα θα είχε πιάσει αράχνες ύστερα από τόσες αγωνιστικές στην απραξία.

Επειδή τα εκτός έδρας ματς δεν μπορούν να καταργηθούν ακόμα και αν πρόεδρος στη Σούπερ Λίγκα αναλάβει ο Σάββας Θεοδωρίδης, καλά θα κάνουν στον Ολυμπιακό να βρουν λύση, τώρα μάλιστα που είναι ακόμα νωρίς. Προτιμότερο και λογικότερο από το να αναλώνονται σε αριθμητική αποτίμηση βαθμών.

Το να κοιμούνται ήσυχοι ή να κάνουν ότι δεν βλέπουν επειδή βρίσκονται στην κορυφή ισοδυναμεί με εγκληματική αμέλεια. Η ομάδα βρίσκεται στο ρετιρέ επειδή έχει εκμεταλλευτεί στο ακέραιο, μέχρι στιγμής βέβαια, τον παράγοντα έδρα και συγχρόνως τα παιδαριώδη λάθη ή τις μικρές «αυτοκτονίες» των υπόλοιπων «μνηστήρων». Κυρίως του ΠΑΟ και της ΑΕΚ. Αλλά μόνο με νίκες εντός έδρας πρωταθλητής δεν βγαίνεις. Αν μάλιστα στη συνέχεια στραβώσει κάποιο αποτέλεσμα εντός έδρας και συνεχιστεί η παράδοση που θέλει τον Ολυμπιακό φέτος σακάτη στα εκτός, τότε πολύ γρήγορα τα χαμόγελα θα μεταβληθούν σε ιδρώτα αγωνίας.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Τζέιμς Μποντ όλων των χωρών ενωθείτε!

Ο Τζέιμς Μπόντ είναι κομμουνιστής. Δεν το λέω εγώ, αλλά εξυπακούεται από την τελευταία ταινία του με τίτλο «Quantum of Solace». Αθλιος, διεφθαρμένος καπιταλιστής του κερατά Γάλλος επιχειρηματίας, με τις πλάτες των κυβερνήσεων ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας, επιχειρεί να στεγνώσει τη Βολιβία από πάσης φύσεως υδάτινους πόρους –αφού δεν βρέθηκε ένας ηγούμενος να τους τραμπάρει- και στη συνέχεια να πουλήσει σε εκατονταπλάσια τιμή το νεράκι στους φτωχούς. Ο σύντροφος Μποντ, όμως, τα βάζει με όλους με μόνο στήριγμα τη "Μ", που μόνο που τη βλέπεις θέλεις κάποια βοήθεια για να σταθείς στα πόδια σου, και τη συμπαράσταση ενός μαύρου πράκτορα της CIA. Οι δύο κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας διατάσσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Kill James Bond. Αλλά του κλάνουν το σφυρί και το δρεπάνι. Ο Μποντ φέρει εις πέρας την αποστολή τραγουδώντας: «Μαύρα Πρακτόρια με νύχια γαμψά, πέσανε πάνω στην εργατιά, άγρια κράζουν και αίμα ζητούν, τον Τζέιμς Μποντ στην κρεμάλα να δουν». Αμ δε!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Από την πλατεία και πάνω

Η Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος και υπεύθυνη της θεραπευτικής κοινότητας «18 άνω», κατέγραψε στο βιβλίο της «Η περίπτωση της Ευρυδίκης», εκδόσεις Αγρα (φωτό), το χρονικό απεξάρτησης νεαρής τοξικομανούς. Το εντυπωσιακό στην περίπτωση ήταν ότι χρησιμοποιήθηκε η γραφή ως μέσο θεραπείας. Τα εξομολογητικά κείμενα της υγιούς πια Ευρυδίκης ανεβαίνουν στο «Μεταξουργείο» από τέσσερις ηθοποιούς, τη Μάγια Μοσχανδρέου, τη Μαρία Λιβαδόρου, τη Γιούλη Τασίου και τη Σοφία Γεωργοβασίλη, σκηνοθετημένα από την Ολια Λαζαρίδου (φωτό). Το καλοκαίρι που μας πέρασε η Ολια Λαζαρίδου, μαζί με μια ομάδα απεξαρτημένων παιδιών απ’ την κοινότητα «18 άνω», παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών το έργο του Μπρεχτ «Αυτός που λέει ναι - αυτός που λέει όχι».

Η σκηνοθέτης και ηθοποιός, από τις λίγες που τιμούν τις τέχνες χωρίς γαρνιτούρες και συντηρητικά, δήλωσε στην Ιωάννα Κλεφτογιάννη στη «Σαββατιάκη Ελευθεροτυπία»: «Επειδή οι πρόβες γίνονται στο Μεταξουργείο, καθημερινά περνώ από το γκέτο της πρέζας, την Ομόνοια, κι έρχομαι αντιμέτωπη με την αθλιότητα που δεν συναντάς αν κινείσαι από την πλατεία και πάνω. Προχθές ένα παιδί προχώραγε στον δρόμο μέσα στα αίματα και δεν γύρισε κανείς να το κοιτάξει. Αυτό το βρίσκω πάρα πολύ άρρωστο. Δεν το κατηγορώ. Κι εγώ το ίδιο κάνω. Κοιτάζω και την ίδια ώρα κατεβάζω τα μάτια γιατί δεν ξέρω τι να κάνω. Βάζουμε μια σιδεριά ανάμεσα. Κάποια στιγμή όμως αυτή η σιδεριά θα έχει κόστος. Και μπορεί εγώ τώρα να δουλεύω ένα έργο για τα ναρκωτικά, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα ή είναι πάρα πολύ λίγο».

Η παράσταση πραγματοποιείται χάρη στην ευαισθησία της Αννας Βαγενά να παραχωρήσει το θέατρο στον θίασο της Ολιας Λαζαρίδου.