Ο Θρύλος εάλω

H καλή μέρα –ή νύχτα, για να είμαι πιο ακριβής– φάνηκε από τα πρώτα λεπτά του ματς. Ο Ολυμπιακός δεν πίεσε, όχι μόνο ψηλά, αλλά παντού. Δεν μπήκε δυνατά, δεν έδειξε καμία διάθεση να φοβίσει τον αντίπαλο. Το «νεόδμητο» 4-2-3-1 του Βαλβέρδε φάνηκε να ακροβατεί και μαζί του όλη η ομάδα. Οι δύο παίκτες μπροστά από την άμυνα, οι Αντζας και Πατσατζόγλου, αυτοί δηλαδή που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση, έπρεπε να πέφτουν πρώτοι πάνω στην μπάλα και να την προωθούν μπροστά χωρίς καθυστέρηση. Και στα δύο απέτυχαν.

Μόλις στο 13ο λεπτό είχαν «κιτρινιστεί» αμφότεροι. Το γεγονός αυτό και μόνο λέει πολλά. Στην ανασταλτική, λοιπόν, λειτουργία… τζίφος. Οσο για το αν πήγαινε η μπάλα γρήγορα μπροστά, πήγαινε, αλλά από τυφλές αποκρούσεις στο πουθενά. Ετσι παιχνίδι δεν γίνεται και αποκλείεται η μπάλα να φτάσει με αξιώσεις στους επιθετικούς. Πάμε τώρα στο άλλο. Αυτό με τον Γκαλέτι αριστερά και όχι στη φυσική θέση του, που λογικά με αντίπαλο τον Μπαλντά θα εξελισσόταν σε μια ευχάριστη για τον Αργεντινό βραδιά, και δεξιά ο Τοροσίδης.

Το σχήμα προσδοκούσε να μπερδέψει τους Τούρκους, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να αποσυντονίσει την ίδια την ομάδα. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες της Γαλατά. Το αργό της τέμπο, τις απουσίες της, το βαρύ κέντρο άμυνας, που υποτίθεται ότι ήταν στα πλάνα του Ολυμπιακού, τον οποίο ποτέ δεν είδαμε να ξεδιπλώνεται στον αγωνιστικό χώρο. Τέλος, δεν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι αυτή η ομάδα δυσκολευόταν να αναπτυχθεί με λίγες μπαλιές. Ωρες ώρες πίστευες ότι παρακολουθείς το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» σε αργή φάση.

Οι Τούρκοι ήταν αυτοί, όμως, που έκαναν κουμάντο μόλις βρήκαν τα πατήματά τους στον αγωνιστικό χώρο. Από το 20ό λεπτό τα καμπανάκια χτυπούσαν σχεδόν ανά δίλεπτο. Το πιο ηχηρό ήταν αυτό που έκρινε και την έκβαση του παιχνιδιού. Φέρτε ξανά τη φάση στο μυαλό σας. Ολομόναχος ο Κίουελ σκοράρει, ενώ την ίδια στιγμή παίκτες με πορτοκαλί φανέλες αλωνίζουν στην περιοχή του Ολυμπιακού. Το μόνο για το οποίο δικαιούνται να παραπονιούνται οι «ερυθρόλευκοι» στο πρώτο μέρος είναι το πέναλτι που δεν δόθηκε σε ανατροπή του Ντιόγο. Κατά τα άλλα, η παράδοση διατηρήθηκε.

Ακόμα ένα ημίχρονο στον κάδο των απορριμάτων. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο ΟΣΦΠ ζωήρεψε όταν το σύστημα γύρισε σε καθαρό 4-4-2, σε συνδυασμό με την είσοδο του Κοβάσεβιτς στην επιθετική γραμμή. Ολα αυτά, όμως, θα έπρεπε να γίνουν πιο μπροστά, πριν η ομάδα αποσυντονιστεί εντελώς. Ακόμα κι αυτό το 4-2-3-1 θα φαινόταν πιο φυσιολογικό αν οι δύο παίκτες-κλειδιά μπροστά από την άμυνα ήταν οι Τοροσίδης, Αντζας και ο Λέτο με τον Γκαλέτι προσπαθούσαν να φτιάξουν επιθέσεις από τα άκρα.

Ομως το δεύτερο πιο δύσκολο επίτευγμα μετά την εξασφάλιση ενός δανείου αυτή την εποχή είναι να ερμηνεύσεις την έμπνευση ενός κόουτς. Ο Ολυμπιακός έχασε από μια ομάδα που δεν εντυπωσίασε, που δεν τρομάζει με τις αγωνιστικές αρετές της, που κοίταξε να πάρει σεμνά και ταπεινά αυτό που δικαιούται. Το χειρότερο, έδειξε για μία ακόμα φορά ότι δεν λειτουργεί ως ομάδα, ως σύνολο, αλλά στηρίζεται στις διαθέσεις ορισμένων παικτών. Χθες δεν ήταν ορεξάτοι και η μηχανή δεν δούλεψε. Προσεχώς βλέπουμε…