Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης ισοπαλίας

Aκόμα ένα ημίχρονο να χάριζαν οι κανονισμοί σε ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, το παιχνίδι στην Τούμπα πάλι ισόπαλο θα έληγε. Γιατί για να κερδίσεις ένα ματς πρέπει να κάνεις φάσεις, να πατήσεις την αντίπαλη περιοχή, να δημιουργήσεις προϋποθέσεις για γκολ. Υπάρχουν και ντέρμπι που ο νικητής φεύγει από το γήπεδο έχοντας κάνει τη μισή ευκαιρία γκολ. Δεν διαφωνώ –όπως δύσκολα θα διαφωνήσει και κάποιος μαζί μου– ότι αυτές οι περιπτώσεις είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ έψαχνε κάπου… μακριά να βρει τον Μουσλίμοβιτς και ο Παναθηναϊκός κάπου… εκεί πέρα έναν ελεύθερο επιθετικό του. Καμία συνοχή στις γραμμές και από τις δύο ομάδες, που έδειχναν κομμένες στα δύο.

Το σύστημα 4-2-3-1 ο Παναθηναϊκός το εφάρμοσε μόνο στον πίνακα ανάπτυξης πριν από το παιχνίδι, στα αποδυτήρια. Στο 4-4-2 με ένα είδος ρόμβου βρήκε έκφραση ο αγωνιστικός του προσανατολισμός, χωρίς όμως απειλητικές επισκέψεις στα καρέ του «Δικεφάλου». Από την άλλη, ο ΠΑΟΚ, έχοντας τους Ιβιτς και Κονσεϊσάο σε μέτρια βραδιά, με τον πρώτο να αδυνατεί να περάσει μπαλιές στην πλάτη των αντίπαλων αμυντικών και τον δεύτερο να δυσκολεύεται να πλαγιοκοπήσει, η υπόθεση «σωστή επιθετική ανάπτυξη» έπαιρνε αναβολή για το προσεχές παιχνίδι.

Στο δεύτερο μέρος οι «πράσινοι» εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο –τουλάχιστον στα πρώτα λεπτά– την κατάρρευση της μεσαίας γραμμής του «Δικεφάλου». Εξω ο Γκαρσία, όλο το βάρος να πέφτει στον Βερόν, που όσο άντεξε –μια και αυτός αντικαταστάθηκε– προσπάθησε να κρατήσει τις επελάσεις των παικτών του Παναθηναϊκού. Στο διάστημα αυτό οι παίκτες του «τριφυλλιού» πάτησαν περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή την περιοχή του ΠΑΟΚ, δημιουργώντας δύο μεγάλες ευκαιρίες. Μία με τον Γκάμπριελ και μία με τον Σαλπιγγίδη, πράγμα που σημαίνει πως αν είχαν πιέσει από την αρχή ψηλά την ήδη πληγωμένη αμυντική γραμμή από την απουσία του Κοντρέρας, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν ευνοϊκότερο γι' αυτούς.

Ηταν ένα ματς στο οποίο δεν βοήθησαν ούτε οι αλλαγές. Εδώ θα ήθελα να διατυπώσω έναν προβληματισμό μου: πόσο χειρότερος θα ήταν, κύριε Σάντος, ο Ηλιάδης από τον πολύ διακριτικό –σε βαθμό που πέρασε εντελώς απαρατήρητος– Μπιζέρα; Ούτε ο Μπακαγιόκο έδωσε πνοή στον «Δικέφαλο». Ο μόνος που ανταποκρίθηκε στις περιστάσεις ήταν ο Μπαλάφας, τουλάχιστον στον ανασταλτικό τομέα.

Οσο για τον Παναθηναϊκό, ο Ρουκάβινα έδειξε να μην μπορεί να προσαρμοστεί, εκβιάζοντας ατομικές ενέργειες, που σίγουρα η ομάδα του τις χρειαζόταν, αλλά όχι με τέτοιον επιπόλαιο τρόπο. Ούτε ο Καραγκούνης απέδωσε τα αναμενόμενα, μια και δεν έδωσε άλλον αέρα στην ομάδα και ίσως να χρησιμοποιήθηκε αργά. Τέλος, ούτε ο Τζιόλης προσέφερε κάτι σημαντικό, μια και χρησιμοποιήθηκε σε ένα χρονικό σημείο που το παιχνίδι τυπικά είχε κριθεί.