Αυτή η Ισπανία δεν προκαλεί ανία

Για να είμαι ειλικρινής, η εθνική Ισπανίας στο Euro δεν με εντυπωσίασε. Πολύ καλοί παίκτες, δεν το αμφισβητώ, αλλά ως σύνολο δεν ήταν η ομάδα που θα με καθήλωνε για να παρακολουθήσω με τρέλα τα παιχνίδια της.

Αργά το βράδυ της Τετάρτης κάθισα να ρίξω μια ματιά στο παιχνίδι ανάμεσα στο Βέλγιο και την Ισπανία, περισσότερο για το σχόλιο του θρύλου Μανώλη Μαυρομάτη, παρά για το ίδιο το ματς. Ετσι κι αλλιώς, γνώριζα εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.

Εμεινα όμως, κόλλησα και είδα το παιχνίδι μέχρι τέλους. Η εθνική Ισπανίας για πρώτη φορά πραγματικά με γοήτευσε. Παίκτες με προσωπικότητα, που συνθέτουν ένα σύνολο που για πρώτη φορά δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι. Τη θεωρώ χωρίς δεύτερη σκέψη τη θεαματικότερη και συγχρόνως ουσιαστικότερη εθνική Ισπανίας των τελευταίων 30 και βάλε χρόνων. Σημαντικοί παίκτες κατά περιόδους φόρεσαν τη φανέλα των «φούριας ρόχας». Ως σύνολο, όμως, σπάνια έδινες σ' αυτή την ομάδα τον τίτλο του φαβορί σε μια μεγάλη διοργάνωση. Η αξιολόγηση ξεκινούσε από τη θέση του αουτσάιντερ και έφτανε μέχρι τον… συμπαθητικό χαρακτηρισμό «υπολογίσιμος αντίπαλος». Οι εμφανίσεις και οι παρουσίες, εξάλλου, αυτής της εθνικής, με εξαίρεση το Euro του '84, που έχασε στον τελικό από τη Γαλλία, επιβεβαιώνουν τους χαρακτηρισμούς. «Αχρωμη», «άτολμη», «ομάδα με παίκτες που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, αλλά δεν το κατόρθωσαν ποτέ».

Η γενιά αυτή των ποδοσφαιριστών δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες. Συνθέτει ένα σύνολο αυτόφωτων παικτών, που με το ταλέντο τους και την προσωπικότητά τους καθιστούν τους «φούριας ρόχας» από απλώς σημαντικό αντίπαλο ακλόνητο φαβορί. Αν σε ρωτούσαν πριν από λίγα χρόνια, όχι μακριά από το σήμερα, ποιος είναι το φαβορί στο ματς Γαλλία – Ισπανία, μόνο από αντιπάθεια προς τους Γάλλους θα απαντούσες οι Ισπανοί. Το ίδιο και για τα ματς Γερμανία – Ισπανία ή Ιταλία – Ισπανία και όποιο άλλο ματς με τις παραδοσιακά ισχυρές ομάδες σου έρχεται στον νου. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Και οφείλεται στη γενιά αυτήν. Οι Ισπανοί είναι αυτοί που αγωνιστικά έχουν πλέον τον πρώτο λόγο, και δικαιολογημένα, μια και αποδίδουν σούπερ μπάλα.

Στο ματς της Τετάρτης είχαν να αντιμετωπίσουν ένα Βέλγιο αγωνιστικά μεταμορφωμένο προς το καλύτερο, που ήθελε όσο τίποτα να νικήσει τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης. Ενα Βέλγιο που αγωνίστηκε με πείσμα, με ψυχή, με θράσος. Ομως ο αντίπαλος για τους Ισπανούς δεν ήταν ένας. Υπήρξε μια σειρά από αντιξοότητες, λες και συμμάχησαν για να εκθέσουν τη «βασίλισσα» για την ενθρόνισή της. Κακές καιρικές συνθήκες, βαρύς αγωνιστικός χώρος και μόλις στο 7ο λεπτό πίσω στο σκορ. Η κατάρα η ίδια κατέβηκε στο γήπεδο και τράβηξε τον Τόρες στον πάγκο, τραυματισμένο. Μάγια να της έκαναν, δεν θα έπεφταν όλα πάνω της. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι η αποχώρηση του Τόρες δεν ήταν πλήγμα και ότι δεν τον αντικατέστησε ο όποιος-όποιος, αλλά ο Φάμπρεγκας, διότι όταν χάνεις νωρίς τον παίκτη που η παρουσία του και μόνο στην ενδεκάδα σημαίνει μισό γκολ και συγχρόνως είσαι πίσω στο σκορ, τότε δεν μιλάμε για πλήγμα, αλλά για καταδίκη. Τα κατάφεραν όμως και μάλιστα περίφημα. Σε κανένα λεπτό του παιχνιδιού δεν έδειξαν να μην ξέρουν πού πατάνε και τι θέλουν να κάνουν. Στη λήξη σκεφτόμουν ότι δεν έχω δει άλλη ομάδα να τη μεταμορφώνει σε τέτοιο βαθμό ένα στέμμα. Να αποκτά τέτοιο κύρος, τεράστια αυτοπεποίθηση, αλλά και χαρακτήρα. Πρώτες ύλες που είχε στερηθεί χρόνια.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Να η λύση; Ή… να στα μούτρα μας;

«ΔΕΝ ΔΕΧΟΤΑΝ το ΠΑΣΟΚ τη σύσταση εξεταστικής για να μην επεκταθεί η έρευνα και στην περίοδο της δικής του διακυβέρνησης. Πρόβαλλε ως επιχείρημα ότι θα αποπροσανατολιζόταν η έρευνα. Τα κόμματα της Αριστεράς υποστήριζαν την εξεταστική για να διερευνηθεί και η περίοδος του ΠΑΣΟΚ. Χθες ο ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε υπέρ της σύστασης και των δύο επιτροπών.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ λειτουργία και των δύο επιτροπών, δηλαδή της εξεταστικής και της επιτροπής του άρθρου 86 (δηλαδή ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, που κακώς αναφέρεται ως προανακριτική, διότι η επιτροπή δεν διενεργεί προανάκριση, αλλά προκαταρκτική εξέταση, για να αποφασιστεί αν θα ασκηθεί ή όχι δίωξη κατά υπουργών ή υφυπουργών. Πρέπει να λέγεται πλέον συντομογραφικά ειδική επιτροπή ή επιτροπή του άρθρου 86), όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, είναι δυνατή, διότι μπορεί να προκύψουν στοιχεία και να φωτιστεί η όλη υπόθεση και να οδηγηθεί σε ξεκαθάρισμα. Με τη σύσταση μόνο εξεταστικής δεν αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο της παραγραφής, η οποία επέρχεται με τη λήξη της δεύτερης συνόδου της Βουλής, δηλαδή τον Ιούνιο του 2009.

ΠΡΟΚΑΛΕΙ, λοιπόν, η πρόταση του ΠΑΣΟΚ πανικό στην κυβερνητική παράταξη, διότι η ψηφοφορία για την αποδοχή ή την απόρριψή της είναι μυστική και άρα δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο μαζί με όλη την αντιπολίτευση και κάποιοι ελάχιστοι της Ν.Δ. -«αντάρτες» ή ενεργώντας κατά συνείδηση- να ψηφίσουν υπέρ της σύστασης επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης. Απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των βουλευτών (151), που είναι μάλλον απίθανο να σχηματιστεί, αλλά ο φόβος πλανάται πάνω από τη Νέα Δημοκρατία.

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ όλα τα κόμματα να ανοίξουν τα χαρτιά τους και να ψηφίσουν και τις δύο προτάσεις. Το ΠΑΣΟΚ για να δείξει ότι δεν φοβάται τον καταλογισμό ευθυνών για τη δική του περίοδο, η Αριστερά για να αποφευχθεί η παραγραφή και η Νέα Δημοκρατία επειδή με δηλώσεις δέχθηκε την πρόταση των δύο εισαγγελέων. Αυτή είναι η καθαρή και αξιόπιστη λύση».

Από τη στήλη «Απόψεις» στη χθεσινή «Ελευθεροτυπία».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Αφρικανός σεφ; Τι ντροπή…

«Ο Τυνήσιος μετανάστης Ναμπίλ Χατζ Χάσεν φτιάχνει την καρμπονάρα από χοντρά σπαγκετόνε από το Αμπρούτσο, μαγειρεμένα πολύ αλ ντέντε, προσθέτει τραγανά κομμάτια γκουαντσάλε (χοιρινό μάγουλο) και μετά φρεσκοτριμμένο ινδικό πιπέρι, τριμμένο πεκορίνο Ρομάνο με έντονη γεύση και αυγά από τον Πάολο Παρίζι, έναν θρυλικό ορνιθοτρόφο στην Πίζα. Αυτή η συνταγή του χάρισε το βραβείο της νοστιμότερης καρμπονάρα στην "αιώνια πόλη". Η βράβευση του Τυνήσιου μετανάστη, όμως, προκάλεσε αντιδράσεις.

Πώς είναι δυνατόν, είπαν, ένας Βορειοαφρικανός, μεγαλωμένος με κους κους και κεμπάπ, να μαγειρεύει καλύτερα απ' όλους το πιο ρωμαϊκό από τα φαγητά, να φτιάχνει στην τρατορία "Αntico Forno Roscioli" την καλύτερη καρμπονάρα της Ρώμης; "Πρέπει να διδάξουμε την παράδοση στους νεαρούς Ιταλούς, όχι στους ξένους. Δεν είναι θέμα ρατσισμού, αλλά κουλτούρας", σχολίασε η ιδιοκτήτρια ενός ανταγωνιστικού εστιατορίου, όταν ανακοινώθηκε η βράβευση του Χάσεν από την "Κόκκινη Καραβίδα" ("Gambero Rosso"), τον έγκυρο ιταλικό οδηγό εστιατορίων.

Ο Χάσεν απορρίπτει τέτοια σχόλια ως ανόητα και μικροπρεπή. “Θα έπρεπε να είναι υπερήφανοι που κάποιος μαθαίνει τη μαγειρική τέχνη τους”, λέει. "Στο κάτω κάτω, δεν πρόκειται για πόλεμο...". Ομως το χτύπημα για τους... εθνικιστές της ιταλικής κουζίνας ήταν διπλό. Ο σεφ του εστιατορίου "Αrcangelo", η καρμπονάρα του οποίου είναι δεύτερη στην κατάταξη του "Γκάμπερο Ρόσο", είναι από το Μπανγκλαντές...

Ο Χάσεν είναι 44 χρόνων κι έφτασε στην Ιταλία το 1981, στα 17 του, από το Κσιμπέτ ελ Μεντιούνι, κοντά στο Μοναστίρ της Τυνησίας. "Τότε δεν χρειαζόσουν βίζα", λέει. "Επλενα πιάτα σ' ένα εστιατόριο με σικελικές σπεσιαλιτέ. Πρόσεχα πολύ και γρήγορα έμαθα να φτιάχνω μπιστέκα με τηγανητές ελιές". Το αφεντικό του τον πήρε μαζί του στη Σικελία και μετά στη Ρώμη. "Συνάντησα τους κατάλληλους ανθρώπους", λέει. "Βρήκα τον δρόμο μου για την κουζίνα, δούλεψα και έμαθα. Επειτα από λίγο τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν πολύ καλά". Σήμερα ζει με την οικογένειά του έξω από τη Ρώμη, στους λόφους, όπου ο αέρας είναι καθαρότερος...».

Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Απόσπασμα από τη στήλη «Πρόσωπα», του Γιάννη Αγγελόπουλου.