Πολλή τακτική στο μυαλό, λίγη στα πόδια

Τα κρίσιμα και αποφασιστικά παιχνίδια τα κερδίζουν οι ομάδες που τα θέλουν περισσότερο. Οι Ελβετοί χτύπησαν στα ίσια το παιχνίδι –το είχαν δηλώσει εξάλλου– ενώ εμείς για μία ακόμα φορά το φιλοσοφήσαμε υπερβολικά.

Η Εθνική μας στη συνέχεια των προκριματικών μπορεί να προκριθεί στην τελική φάση. Αυτό μπορεί να συμβεί από πολλαπλές συγκυρίες. Το Ισραήλ να κερδίσει μέσα στην Ελβετία, η Μολδαβία να παίξει μπαλάρα και να κάνει το «διπλό» στη Ζυρίχη. Πολλά μπορούν να γίνουν που να μας ενδιαφέρουν σε ό,τι αφορά τη βαθμολογική κατάταξη, αλλά μικρή σχέση να έχουν με την απόδοσή μας ως ομάδα. Το ζητούμενο παραμένει η ομάδα αυτή επιτέλους να αποκτήσει μία ταυτότητα.

Τι ποδόσφαιρο παίζουμε; Ποδόσφαιρο αιφνιδιασμού; Συνοχής; Αλληλοκάλυψης; Χρειαζόμαστε μια ταυτότητα που να αναγράφει πάνω το θρήσκευμα της στρατηγικής μας. Χωρίς αυτή θα περιμένουμε πάντα να βρεθούμε στην καλή μας μέρα ή θα καθόμαστε με ένα μπλοκάκι να μετράμε αν βγαίνουν τα κουκιά. Ο Χίτζφελντ το είχε πει από την προηγούμενη ότι θα ανεβάσει την ομάδα ψηλά κι εμείς σαν απάντηση παίξαμε με τρία σέντερ μπακ. Είχαμε την ατυχία ο Κυργιάκος να τραυματιστεί και να αποχωρήσει.

Ούτε τότε αποφασίσαμε να αλλάξουμε το σύστημα. Θεωρώ ότι ένα σεμνό και ταπεινό 4-4-2 θα μας έδινε περισσότερες λύσεις. Το κυριότερο όμως όλων είναι ότι δεν τρομοκρατήσαμε την Ελβετία, δεν της δώσαμε να καταλάβει ποιο είναι το αφεντικό και όλα αυτά σε μία ομάδα που και εύκολα κάνει το λάθος και η οποία δεν φημίζεται για την ανδρεία της. Σε όλο το πρώτο μέρος οι Ελβετοί έλεγχαν τον ρυθμό, είχαν την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα να έχουν και τις φάσεις. Την ίδια ώρα η Εθνική μας επιδείκνυε πολλή τακτική στο μυαλό και λίγη στα πόδια.

Καμία κίνηση από τα άκρα, κανένας αυτοματισμός, καμία προσπάθεια ορθολογικής ανάπτυξης. Ενα ολόκληρο πρώτο ημίχρονο στον κάδο των απορριμάτων. Το χειρότερο είναι ότι όσο περνούσαν τα λεπτά, οι παίκτες έδειχναν πιο νευρικοί και με το μυαλό θολωμένο. Ο τρόπος που παραχωρήσαμε το πέναλτι το αποδεικνύει περίτρανα. Στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα άλλαξαν, έστω και για λίγο, μέχρι να φτάσουμε στην ισοφάριση χάρη στην είσοδο του «Τυπάρα» που έχει μεγάλη ψυχή.

Γιατί αυτή είναι η πρώτη ύλη γι' αυτού του είδους τα παιχνίδια. Ο,τι μπορούσε να κάνει από μόνος του ο Καραγκούνης το έκανε. Εδωσε πνοή στην ομάδα, ζωηράδα, κίνηση και διάθεση για ανατροπή. Μετά το 1-1 όμως λειτουργήσαμε και πάλι ελληνικά. Αντί να εκμεταλλευτούμε τη δυναμική που είχε αποκτήσει η ομάδα, να κρύψουμε στην κυριολεξία την μπάλα και να στριμώξουμε τους Ελβετούς, μην αφήνοντάς τους περιθώρια να σκεφτούν πώς θα αντιδράσουν, εμείς φανήκαμε περισσότερο φιλόξενοι από ό,τι επιβάλλουν οι κανόνες καλής συμπεριφοράς.

Η αδυναμία της Εθνικής όχι μόνο να γυρίζει παιχνίδια, αλλά και να τα φέρνει στα ίσα φάνηκε για μία ακόμα φορά. Αποδείχθηκε επίσης ότι όταν ο αντίπαλος προπονητής επιχειρεί την κίνηση-ματ για να μας τελειώσει, εμείς αντιδρούμε με καθυστέρηση.