Σιγά το δράμα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οι Μόρις και Βόουτερ την Κυριακή το βράδυ μετά το ντέρμπι με τη ΑΕΚ βγήκαν να πιουν ένα ποτό. Αυτό και μόνο το γεγονός ήταν αρκετό για να ανοίξει τα στόματα μερικών, που έτσι και αλλιώς δεν τα κλείνουν, αρχίζοντας να κάνουν υψηλή κριτική στους δύο παίκτες, διανθισμένη με ηθικοπλαστικά διδάγματα.

Πως δηλαδή έπειτα από ένα τόσο κρίσιμο ματς, η έκβαση του οποίου δεν ήταν θετική για την ομάδα του Παναθηναϊκού, έπρεπε να κάτσουν μέσα να κλαίνε, βάφοντας για τιμωρία τους τοίχους μαύρους. Ούτε τηλεόραση να δουν. Ούτε μουσική να ακούσουν. Βουβοί και σκυθρωποί να σκέφτονται ολονυκτίς το λάθος τους, τρώγοντας παξιμάδια και πίνοντας ζεστό νερό.

Το ότι Μόρις και Βόουτερ ένιωσαν την ανάγκη να βγούνε από τα σπίτια τους, δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τη διαφορά νοοτροπίας αυτών των παιδιών, μια νοοτροπία σίγουρα πιο υγιή από τη δικιά μας, τη γεμάτη με καθωσπρεπισμούς και συμπλέγματα.

Κατ' αρχήν, όταν ένας ποδοσφαιριστής αποφασίζει έπειτα από μια ήττα ή από ένα άσχημο αποτέλεσμα να κάνει μια βόλτα με τους φίλους του ή με την οικογένειά του, δεν σημαίνει ότι είναι αναίσθητος. Δεν σημαίνει ότι γράφει την ομάδα στα παλιά του τα παπούτσια, ούτε πως δεν στενοχωρήθηκε για το αποτέλεσμα. Αυτά είναι συμπεράσματα όλων αυτών, που ζουν τουλάχιστον 15 με 20 χρόνια πίσω από τους ουρακοτάγκους και τους αρέσει να δραματοποιούν γεγονότα, που το δράμα δεν τους ταιριάζει.

Ενα παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο και τίποτα παραπάνω και αυτό στο εξωτερικό το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι από τους παίκτες, τους παράγοντες μέχρι τους οπαδούς. Μένει να το αντιληφθούν εδώ! Μπορεί να περάσουν χρόνια, όπως πέρασαν χρόνια μέχρι να σταματήσουν παραμονές ενός ματς να μαντρώνουν τους ποδοσφαιριστές στα ξενοδοχεία, σαν να ήταν μαθητές λυκείου σε πενθήμερη εκδρομή.

Στο κάτω - κάτω της γραφής, ο επαγγελματισμός του κάθε ποδοσφαιριστή του επιβάλλει κανόνες, που ο ίδιος γνωρίζει και αποδέχεται. Ολα τ' άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Ο Μόρις και ο Βόουτερ δεν βγήκαν ούτε να χορέψουν, ούτε να γλεντήσουν στα μπουζούκια. Ούτε τους είδαν να αγκαλιασμένους στους ρυθμούς ενός τανγκό να διασκεδάζουν την πίκρα τους. Σκασμένοι από τη δουλειά τους, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, αποφάσισαν από να τους πλακώνει το σπίτι, να βγούνε και να συζητήσουν μεταξύ τους το τι έφταιξε (αν έφταιξε κάτι), πίνοντας ένα ποτό.

Το ίδιο που ήθελα να κάνω και εγώ την Κυριακή το βράδυ παρέα με τον Τάσο Νικολογιάννη μετά την «πατάτα», που φάγαμε και οι δύο από τις ομάδες μας. Και μη πει κανείς ότι δεν είχαμε τις «μαύρες» μας.