Κάτω το κεφάλαιο, ζήτω το Αιγάλεω

Με τις συγχωνεύσεις οι ομάδες έχουν καταντήσει σαν τα μαγαζιά της παραλιακής. ΑΣΚ από τη συγχώνευση Κασσάνδρας και Ολυμπιακού Βόλου, όπως «Φαντασία» πρώην «Αστέρια». Κανονικά η ομάδα θα έπρεπε να λέγεται Ολυμπιακάνδρα, αλλιώς γιατί σκατά συγχώνευση μιλάμε. Ιδια περίπτωση κι ο Ατρόμητος πρώην Χαλκηδόνα, δηλαδή «Στορκ» πρώην «Δειλινά», αλλά και ο Εθνικός με τον Α.Ο. Μάνης, όπως «Ρομέο» πρώην «Γκάσμπα», που κανονικά κι αυτός μετά το πάντρεμα θα έπρεπε να ονομάζεται… Μανιακός!

Η φάμπρικα δουλεύει καλά βοηθώντας παράγοντες με σκοτεινό παρελθόν και γκρίζο ποντικί παρόν να διατηρούνται στο προσκήνιο. Η πολιτεία κάνει πως δεν βλέπει. Πάντα εμφανίζεται εκ των υστέρων. Θέλει πρώτα να ζυγίσει τα συμφέροντά της και μετά, αν υπάρχει λόγος, που λέει στο σουξέ του κι ο Νταλάρας, να πάρει θέση. Επειδή όμως το κράτος και η πολιτεία απουσιάζουν από σοβαρότερα ζητήματα, είναι τουλάχιστον αστείο να αναρωτιόμαστε τι κάνουν και γιατί δεν επεμβαίνουν σε ανάλογες περιπτώσεις.

Χθες ο Αντώνης Πανούτσος έγραφε για την περίπτωση του Ηλυσιακού και πως δημοκρατία είναι το σύστημα στο οποίο οι κρατικοί μηχανισμοί εξασφαλίζουν το δίκιο του αδυνάτου. Από τα γραφόμενά του, λοιπόν, εύκολα συμπεραίνουμε ότι ο Πανούτσος τα βράδια διαβάζει κρυφά Διονύση Ελευθεράτο -όταν δεν τον ακούει στο ραδιόφωνο- και πως τα αλληλοκεράσματα με τον σύντροφο Ψαριανό θα τον καταντήσουν κομμουνιστή στα γεράματα.

Αλλά, εκτός από το δίκιο του αδυνάτου, υπάρχει και το ηθικό μέρος του ζητήματος. Κανείς από αυτούς τους προέδρους-σωτήρες δεν ρώτησε, δεν ήρθε σε άμεση επικοινωνία με τους φιλάθλους για το αν γουστάρουν να ρίξουν τα μούτρα τους ή αν η αξιοπρέπειά τους επιτρέπει συγχωνεύσεις κι άλλα κωλομπαραλίκια.

Διόλου απίθανο να μη γούσταραν να πηγαίνουν στο καφενείο και να τους λένε οι στημένοι πως δεν θα υπήρχαν πουθενά, αν δεν το έκαναν πλακάκια με την αρραβωνιάρα τη Χαλκηδόνα ή την μπριόζα Κασσάνδρα. Μπορεί να γούσταραν περισσότερο τη μαγκιά τους αλέρωτη –γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο για όσους δεν βγάζουν από αυτό παράδες- και την ομάδα τους όπως τη γνώρισαν κι την αγάπησαν να παίζει στην Ω' Κατηγορία. Δεν υπάρχει πιο ανιδιοτελής επιλογή για έναν φίλαθλο από αυτή της ομάδας που υποστηρίζει.

Ομάδες που κατρακύλησαν κατηγορίες αλλά κράτησαν αναλλοίωτη την ποδοσφαιρική τους ταυτότητα, εμένα μου φαίνονται πιο συμπαθείς από αυτές που προτίμησαν διάφορα κολπάκια και ωστόσο παραμένουν στην αφάνεια.

Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο αισθάνονται και τα παιδιά στο Αιγάλεω. Τι μεγαλύτερο κακό μπορεί να τους βρει από το να κατρακυλήσουν τρεις κατηγορίες σε τρία χρόνια κι από εκεί που έπαιζαν Ευρώπη, τώρα να μην τους θυμάται κανένας;

Ομως είναι το προεδρικό νταβατζιλίκι που τους γυρνάει τα έντερα! Οτι δικιά μου είναι η ομάδα και την κάνω ό,τι θέλω. Ε, δεν είναι δικιά τους η ομάδα, πώς να το κάνουμε. Στο φινάλε αυτοί βγάζουν λεφτά, επειδή αν δεν έβγαζαν, πολύ που θα τους ενδιέφερε η τύχη του συλλόγου, ενώ οι άλλοι στα τσιμέντα βάζουν όχι μόνο λεφτά, αλλά κάτι πιο πολύτιμο: συναίσθημα. Και για το συναίσθημα δεν υπάρχει νόμος που το προστατεύει και το εξασφαλίζει.