Διαφορά κλάσης

Aυτό που μέτρησε στο παιχνίδι ήταν η διαφορά κλάσης των δύο ομάδων. Φθάνει να ξαναδείτε με προσοχή τη φάση του πρώτου γκολ της Ιντερ, για να αντιληφθείτε το γεγονός. Ο Ιμπραΐμοβιτς περνάει σαν αέρας τον Σιμάο, χάνει το κοντρόλ, αλλά καταφέρνει να γίνει κάτοχος της μπάλας και πάλι, να ακινητοποιήσει δύο παίκτες του Παναθηναϊκού μέσα στη μεγάλη περιοχή, αλλάζοντας τη φορά του σώματός του, και τέλος να δει αριστερά του τον ξεμαρκάριστο Μανσίνι, στον οποίο πάσαρε την μπάλα, δωρίζοντάς του ένα γκολ.

Ακόμη αξίζει να προσέξετε πόσες μπαλιές αναγκαζόταν να αλλάζει ο Παναθηναϊκός για να πατήσει στην αντίπαλη περιοχή και πώς η Ιντερ με δύο τρεις πάσες έφθανε να απειλεί τον Γκαλίνοβιτς. Το θέμα δεν είναι να δεχθείς ένα γκολ από την Ιντερ, το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι από κει και πέρα το παιχνίδι. Γιατί, αν ρισκάρεις υπερβολικά και κοιτάξεις μόνο πώς θα ισοφαρίσεις χωρίς συγχρόνως να προστατέψεις τα νώτα σου, πολύ εύκολα φτάνεις στη συντριβή με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Παναθηναϊκός διαχειρίστηκε, τηρουμένων των αναλογιών, σωστά το παιχνίδι μετά το γκολ που δέχθηκε. Ρίσκαρε ορθολογικά, πίεσε, έκλεισε διαδρόμους και προσπάθησε συγκροτημένα να φθάσει στην ισοφάριση. Ο Τεν Κάτε γνώριζε τη διαφορά κλάσης, αλλά από την άλλη μεριά είχε λάβει σοβαρά υπόψη του το γεγονός ότι ο η Ιντερ είναι μια ομάδα που δεν αγωνίζεται στο ίδιο τέμπο. Αυτό κοίταξε να εκμεταλλευτεί ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο.

Ανεβάζοντας τα χαφ πιο ψηλά στην επανάληψη, οι «πράσινοι» προσπάθησαν να τραβήξουν πίσω την Ιντερ και πέφτοντας πρώτοι πάνω στην μπάλα να της δημιουργήσουν πρόβλημα στην κυκλοφορία. Το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό. Στο πρώτα είκοσι λεπτά της επανάληψης, αν ο Παναθηναϊκός ισοφάριζε, δεν θα αποτελούσε έκπληξη. Δημιούργησε τις ευκαιρίες, πάτησε στην αντίπαλη περιοχή, αλλά η τύχη, βασικός παράγοντας σε αυτό το παιχνίδι, του γύρισε την πλάτη. Οταν όμως η Ιντερ κάνει αλλαγή και βάζει τον Αντριάνο αντί του Μανσίνι, τότε είναι που η κλάση έχει για ακόμη μία φορά τον πρώτο λόγο. Επειτα από μια μαγική πάσα του Ιμπραΐμοβιτς, ο Αντριάνο στην πρώτη του επαφή με την μπάλα σκοράρει και εκεί τελειώνει το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κακός. Το αντίθετο. Εδειξε ότι μπορεί να σταθεί με αξιώσεις απέναντι σε μια πλήρη ομάδα. Η παράξενη ενδεκάδα που παρέταξε ο Τεν Κάτε στην αρχή του αγώνα έμοιαζε όσο περνούσαν τα λεπτά ως η ιδανικότερη γι' αυτό το παιχνίδι. Σαν αυτοί οι ποδοσφαιριστές να επιλέχθηκαν γι' αυτό το συγκεκριμένο ματς. Αλλά σε τέτοιου είδους παιχνίδια χρειάζεται να έχεις και άστρο. Αυτό που πολλοί κατά καιρούς έχουν ισχυριστεί πως έχει ο Μουρίνιο. Ενα δοκάρι στο πρώτο μέρος και τρεις κλασικές ευκαιρίες στην επανάληψη απέναντι σε μια ομάδα σαν την Ιντερ δεν είναι λίγο. Αλλά τελικά αποδεικνύεται λίγο, όταν δεν μεταφράζεται σε γκολ. Η αποτελεσματικότητα λείπει από τον Παναθηναϊκό, την οποία χρειάζεσαι σε αυτά τα υψηλού επιπέδου παιχνίδια. Η αποτελεσματικότητα είναι πιο εφικτή από την ανώτερη κλάση του αντιπάλου.