Ο Νέρι, το Nτόνετσκ και το χρήμα που θαμπώνει

Η ιστορία του Καστίγιο με τη μεταγραφή στο Ντόνετσκ οφείλει να είναι διδακτική για κάθε ποδοσφαιριστή. Γενικότερα για κάθε επαγγελματία που σέβεται τον κόπο του και που προφυλάσσει το όνομά του. Ο Νέρι πέρυσι θαμπώθηκε μετά τα ματς του Κόπα Αμέρικα, με την προοπτική να παίξει αλλού. Δεν τον αδικώ γιατί και εγώ έγραφα σ' αυτή τη στήλη πως δεν τον χωρούσε πια το πρωτάθλημά μας. Οχι όμως για να φύγει από εδώ για ένα ακόμη πιο υποβαθμισμένο πρωτάθλημα όπως το ουκρανικό. Ο Καστίγιο, όπως και τα περισσότερα παιδιά που καταφέρνουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, δεν είχε κάποιον να τον καθοδηγήσει σωστά.

Ο πατέρας του άρχισε τους άμεσους και έμμεσους εκβιασμούς στον Ολυμπιακό για να αφήσουν τον γιο του να κάνει το μεγάλο άλμα. Εγιναν πολλές συζητήσεις και επειδή ο Ολυμπιακός λογικά ήθελε να εξαργυρώσει στο υψηλότερο δυνατό ποσό ένα περιουσιακό στοιχείο, οι προτάσεις που ήρθαν από καλές ομάδες δεν ικανοποιούσαν οικονομικά. Κι εκείνη που ήρθε με πολλά λεφτά ήταν από το πιο ακατάλληλο μέρος. Η Σαχτάρ και το Ντόνετσκ δεν θα ήταν ποτέ η πρώτη επιλογή κάποιου που θα επιθυμούσε να κάνει καριέρα. Για να γεμίσει όμως τον τραπεζικό λογαριασμό ήταν μια χαρά.

Ο Ολυμπιακός έβαλε ένα... καράβι λεφτά στα ταμεία, παραχωρώντας μεν έναν εξαιρετικό παίκτη, αλλά λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα του κανείς δεν θα ήταν σίγουρος πότε θα δημιουργούσε το επόμενο πρόβλημα. Ο ίδιος ο Νέρι έφευγε χαρούμενος, μια και τα λεφτά που έδιναν οι Ουκρανοί δεν θα τα έβρισκε πουθενά. Μόνο που ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο και σύντομα ο Καστίγιο κατάλαβε πως το Ντόνετσκ δεν είναι μέρος που επιλέγεις να ζήσεις τον χειμώνα. Τον Ιανουάριο, όταν οι Ουκρανοί ήδη έκλαιγαν τα λεφτά τους, του δόθηκε η ευκαιρία να πάει στη Μάντσεστερ Σίτι και στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά κι εκεί δεν έδειξε κάτι το ξεχωριστό.

Οι Αγγλοι έδειχναν σε κάποιες εκπομπές το γκολ που είχε βάλει με το Μεξικό κατά της Βραζιλίας και αναρωτιόντουσαν αν αυτό είναι δουλειά μιας ιδιοφυΐας ή απλώς η τύχη του πρωτάρη! Ο Καστίγιο προσπάθησε να έρθει πίσω στο λιμάνι, αλλά η Σαχτάρ, που θέλει να γλιτώσει ό,τι μπορεί από αυτό το μεταγραφικό «Βατερλό», δεν έκανε τελικά πίσω ούτε την τελευταία μέρα. Τώρα διαβάζω πως ο Καστίγιο θέλει να προσφύγει στη ΦΙΦΑ για να ζητήσει την ελευθερία του. Αλήθεια, με ποια επιχειρήματα; Δεν πληρώνεται και μάλιστα αδρά από τους Ουκρανούς; Δεν έχει την υποχρέωση να είναι εκεί ακόμη και αν δεν παίζει, εφόσον η ομάδα είναι συνεπής σε ό,τι συμφώνησαν;

Και, σε τελική ανάλυση, πότε οι παίκτες θα καταλάβουν πως τα συμβόλαια δεν είναι χριστουγεννιάτικα παιχνίδια για μωρά, τα οποία όσο τους αρέσουν παίζουν μ' αυτά και μετά τα πετούν όταν βαρεθούν, αλλά χαρτιά με δεσμεύσεις και για τις δύο πλευρές;

Ο Καστίγιο πέρυσι προτίμησε τα λεφτά από την προοπτική. Ηθελε, αντί να μείνει στον Ολυμπιακό και να επιδείξει στο Τσάμπιονς Λιγκ την... πραμάτεια του ή αντί να βρεθεί στην Ισπανία σε μια ομάδα που θα τον βοηθούσε ο τρόπος παιχνιδιού της, να εξασφαλιστεί με ένα τρομερό συμβόλαιο. Αυτό έγινε. Του το έδωσαν οι Ουκρανοί με μπόλικο... τυράκι για να τσιμπήσει, αλλά δίπλα σε μια ολόχρυση φάκα. Τώρα, ένα χρόνο μετά, η αγοραστική του αξία έχει εκμηδενιστεί, οι αληθινές προτάσεις είναι δύσκολο να φτάσουν σε ικανοποιητικά επίπεδα και ο ίδιος είναι εγκλωβισμένος σε μια άθλια πόλη, σε μια ομάδα που δεν τον υπολογίζει αγωνιστικά και χωρίς μια μεγάλη διοργάνωση κοντά για να δείξει με το Μεξικό κάτι σε κάποιο μελλοντικό εργοδότη. Χειρότερα δεν θα μπορούσε να τα κάνει. Αλλά η περίπτωσή του οφείλει να αποτελέσει μάθημα προς όλα τα παιδιά που θαμπώνονται από τη λάμψη του εύκολου χρήματος αγνοώντας συνθήκες και προοπτικές.

Μισθωτός ο Pόμαν!

Η περιουσία των καινούργιων επενδυτών στη Μάντσεστερ Σίτι ακουμπά το ένα τρισεκατομμύριο λίρες, κάνοντας ακόμη και τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς με 15 δισεκατομμύρια λίρες περιουσία να μοιάζει… μισθοσυντήρητος. Ακόμη μια αγορά ομάδας στην Αγγλία έρχεται να επιβεβαιώσει πως η Πρέμιερ Λιγκ είναι η «σύγχρονη Μέκκα» του ποδοσφαίρου, όπου όποιοι έχουν λεφτά για ξόδεμα, ξέπλυμα, επίδειξη ή επένδυση οφείλουν να προσκυνήσουν. Η πρώτη κίνηση του Σουλεϊμάν αλ Φαχίμ, που ηγείται του σχήματος, ήταν να δώσει 260 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και μετά άλλα 40 εκατομμύρια για την απόκτηση του Ρομπίνιο.

Αν υπήρχαν άλλες τρείς μέρες για μεταγραφές, να είστε βέβαιοι πως και άλλα μεγάλα ονόματα θα φορούσαν τη φανέλα των «πολιτών». Προτάσεις έγιναν στον Βίγια, στον Γκόμεζ, στον Μπερμπάτοφ, στον Ανρί . Οι οπαδοί ονειρεύονται πάντα να ξυπνήσουν μια μέρα και να δουν έναν τέτοιο ζάμπλουτο τύπο να αγοράζει την ομάδα τους και να ξοδεύει αμύθητα ποσά για παίκτες. Εχω την εντύπωση πως δεν είδαμε τίποτε ακόμη. Και αν οι σεΐχηδες είχαν αγοράσει τη Σίτι τον Ιούλιο, ο Ροναλντίνιο μπορεί να μη φορούσε τη φανέλα της Μίλαν τώρα. Κάντε και μια σύγκριση ακόμη: ο Αμπράμοβιτς έκανε πρώτη μεταγραφή στην Τσέλσι τον Γκλεν Τζόνσον κι αυτό έπειτα από μία εβδομάδα στο τιμόνι. Οι Αραβες με το πρώτο 24ωρο έκλεισαν τον Ρομπίνιο με ποσό που αποτελεί ρεκόρ στα αγγλικά μεταγραφικά χρονικά.