Βρε Πατέρα, πού να πήγαν τα λεφτά;

Eπειτα από τέσσερα ματς για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και ένα για το πρωτάθλημα, δικαίως να αναρωτιούνται κάποιοι στον Παναθηναϊκό πού είναι οι παίκτες που πέρυσι αποτέλεσαν τον κορμό της ομάδας. Αυτοί που ουκ ολίγες φορές έβγαλαν το φίδι από την τρύπα. Πού είναι ο Σαλπιγγίδης, που μέχρι στιγμής παρουσιάζεται χλομός κι υποτονικός και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ προσπάθησε να «ερμηνεύσει» τον ρόλο που του ανέθεσε ο προπονητής του; Κάτι ανάμεσα σε κρυφό σέντερ φορ πίσω από τον Σόουζα και… απόκρυφο «δεκάρι».

Πού είναι ο απροσπέλαστος στην άμυνα Γκούμας, που με την εμπειρία του μείωνε τις πιθανότητες για το τραγικό λάθος και όποτε χρειαζόταν έδινε λύσεις και στον επιθετικό τομέα; Πού είναι ο Μάτος στον χώρο του κέντρου, ο παίκτης που δεν έδινε ευκαιρία σε κανέναν αντίπαλο να κινηθεί με άνεση στη μεσαία γραμμή και συγχρόνως μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα να βγει με επιτυχία μπροστά; Πού είναι ο Ιβανσιτς με τις μπαλιές ακριβείας, την ηρεμία στην οργάνωση του παιχνιδιού και το ρεπερτόριο στις στημένες μπάλες;

Διόλου απίθανο σε λίγο καιρό να αναρωτιούνται πού πήγε και ένα σημαντικό μέρος των εκατομμυρίων που ξοδεύτηκαν κατά τη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου για την ενίσχυση της ομάδας. Ηδη τα λεφτά που δόθηκαν για τον Κλέιτον, καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό, κοντά στα 2 εκατομμύρια ευρώ, μοιάζουν να έχουν διατεθεί… στην υγειά της πολυμετοχικότητας. Ο Βραζιλιάνος δεν πείθει τον Τεν Κάτε, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν πείθει ούτε τον εαυτό του ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος της πράσινης φανέλας. Ο Κλέιτον αποδεικνύεται… Παππάς.

Ηγέτης σε ομάδα μικρότερου βεληνεκούς, απλώς κομπάρσος σε ομάδα που πρωταγωνιστεί. Τουλάχιστον τον Κλέιτον τον είδαν να αγωνίζεται και έτσι μπορούν να τον κρίνουν. Τι γίνεται όμως με τον Χριστοδουλόπουλο, που τόσα κολακευτικά έχουν ειπωθεί για το ποδοσφαιρικό του ταλέντο; Σε καμία από τις 5 επίσημες ενδεκάδες δεν είχε θέση ή, έστω, ρόλο αντικαταστάτη ο φέρελπις ποδοσφαιριστής; Πού είναι ο Μελίσσης, για την αγορά του οποίου δόθηκαν ανταλλάγματα; Πολλοί ισχυρίζονται ότι περισσότερες πιθανότητες έχουμε να δούμε τον Μελίσση πρωταγωνιστή, αν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αποφασίσει να γυρίσει τον Μελισσοκόμο Νο 2 παρά στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού.

Η περιβόητη λοιπόν ενίσχυση και η επιδιωκόμενη πληρότητα σε όλες τις γραμμές συρρικνώνεται σε τρία ονόματα. Ο Γκάμπριελ, που ακόμα ταλαιπωρείται στη δεξιά πλευρά, πότε μπροστά και πότε πίσω, ο Ζιλμπέρο Σίλβα, που διακρίνεται στα ανασταλτικά του καθήκοντα, αλλά μέχρι εκεί και τελικά αποδεικνύεται πανάκριβος για τον ρόλο του… Βαλέ, και ο Σόουζα, που για να συνεννοηθεί με τον κοντινότερο συμπαίκτη του θα πρέπει από τα ουρλιαχτά να πάθει λαρυγγίτιδα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ισχυριστούν ότι οι παίκτες που προέρχονται από την ελληνική αγορά δεν αποκτήθηκαν έπειτα από πρόταση του Τεν Κάτε. Σωστό, αλλά ανήκουν στο δυναμικό της ομάδας και με αυτούς οφείλει να πορευτεί. Εκτός αν έχει ήδη αποδειχθεί με έναν τρόπο που δεν έχει γίνει γνωστός ότι δεν κάνουν για τον Παναθηναϊκό. Οι περσινοί όμως, οι οποίοι έχουν αποδείξει την ικανότητά τους, γιατί δεν αγωνίζονται;