Ανώτερη του πολυμετοχικού!

Ο Παναθηναϊκός μπήκε καλύτερα στο παιχνίδι. Ελεγχε τον ρυθμό, είχε την κατοχή της μπάλας, αλλά δεν είχε ανάπτυξη. Δεν εκμεταλλεύτηκε, επίσης, την ποιότητα των παικτών του στο κέντρο απέναντι σε έναν άπειρο Πλιάτσικα, που έκανε ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια, σε έναν νευρικό Ρίκκα και σε έναν Μπασινά ο οποίος πραγματικά χθες ήταν κακός. Στο ντέρμπι μετράει ποιος θα κάνει πρώτος το μεγάλο λάθος. Το έκανε πρώτος ο Παναθηναϊκός. Λανθασμένη εκτίμηση του Σαριέγκι, την εκμεταλλεύτηκε ο Εντίνιο, επωφελήθηκε και από τη στιγμιαία αδράνεια του Βύντρα, που άργησε να βγει πάνω του, και σημείωσε ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουμε δει στο πρωτάθλημα.

Μετά το γκολ η ΑΕΚ απέκτησε το μόνο στοιχείο που χρειαζόταν για να τελειώσει ένα ντέρμπι από το πρώτο ημίχρονο. Την αυτοπεποίθηση. Και δεν αναφέρω την ψυχολογία, διότι αυτή την είχε. Μαζί της είχε και τις απαραίτητες πρώτες ύλες για να κερδίσει ένα ντέρμπι. Πάθος, δύναμη και πείσμα. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα, παρά μόνο ολοκληρώθηκε η εικόνα που άρχισε να εμφανίζεται στο πρώτο μέρος. Για να αλλάξει, όμως, κάτι στην εικόνα του παιχνιδιού θα έπρεπε να αντιδράσει ο Παναθηναϊκός. Και να αντιδράσει σωστά, με σύστημα. Αντέδρασε, όμως, σπασμωδικά.

Ο αρνητικός Μουν δεν αντικαταστάθηκε, παρέμεινε στο παιχνίδι και οι «πράσινοι» έδειχναν να μην μπορούν να αναπτυχθούν ούτε από τα άκρα ούτε από τον άξονα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνει τον Τεν Κάτε να πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει πρόβλημα στο σκοράρισμα παίζοντας στην κορυφή μόνο με τον Σόουζα, που χθες Μαϊστόροβιτς και Κυργιάκος τον «έπνιξαν», με δύο παίκτες στις γραμμές δεξιά και αριστερά να τον πλαισιώνουν από μακρινή απόσταση και χωρίς τα χαφ να ανεβαίνουν ψηλά. Σε καμία στιγμή του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός δεν αναπτύχθηκε ορθολογικά, και δεν ήταν η πρώτη φορά.

Αντίθετα, η ΑΕΚ ήξερε τι ήθελε. Εδωσε την κατοχή στον Παναθηναϊκό, του έδωσε χώρο, αλλά όχι και την άνεση να κινηθεί. Η μία και μοναδική ευκαιρία των «πρασίνων» στα 90 λεπτά του παιχνιδιού το μαρτυρά. Οι παίκτες του Δώνη έπεφταν πρώτοι πάνω στην μπάλα, με την ανάλογη δύναμη που χαρακτηρίζει τα ντέρμπι, κάλυπταν τα κενά, διόρθωναν τυχόν λάθη και, τέλος, έκαναν ατομικές ενέργειες που είναι απαραίτητες αν θέλει μία ομάδα να κερδίσει ένα ντέρμπι. Γιατί αυτό το «θέλω», αν μεταφραστεί σε αγωνιστική πίστη και συνδυαστεί με το απαραίτητο ταλέντο, που δεν λείπει από πολλούς παίκτες της «Ενωσης», καθιστά τη νίκη μονόδρομο.