Και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!

Λίγο πριν τελειώσει η χτεσινή έκτακτη εκπομπή στον NovaΣΠΟΡ FM, ένα μήνυμα σχετικά με την αποχώρηση (και του) Ριβάλντο τα έλεγε όλα: «Ο,τι και να λέτε, η ΑΕΚ δεν σας αφήνει ποτέ να πλήξετε». Αυτά που συμβαίνουν στην «Ενωση» φέτος το καλοκαίρι θα ήταν ικανά να κάνουν ακόμη και τα σενάρια του Φώσκολου να μοιάζουν με τη Λιλιπούπολη. Ο κόσμος της ΑΕΚ μούδιασε ακόμη περισσότερο με αυτά που βλέπει και ακούει, συνειδητοποιώντας πως ο ένας μετά τον άλλον αποχωρούν. Ειδικά για τον Ριβάλντο, αφήνοντας στην άκρη τους συναισθηματισμούς, η ουσία είναι μία: η ΑΕΚ αγωνιστικά γλιτώνει από το αναγκαίο πρόβλημα που θα έπρεπε να λύνει κάθε εβδομάδα ο Δώνης, δηλαδή πού θα χωρούσε τον Βραζιλιάνο. Στο 4-3-3, πάντως, όχι. Η ανάπτυξη ομάδας με τον «Ρίμπο» σε αυτή πια την ηλικία στα άκρα, δεν τίθεται ζήτημα πως γινόταν αφόρητα αργή. Αν επιχειρούσε να αλλάξει ο Δώνης σε 4-3-1-2, θα όφειλαν οι τρεις χαφ να τρέχουν για να αφήνουν χώρο και χρόνο στον Βραζιλιάνο να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Μόνο που τώρα, με την αποχώρησή του, ο Δώνης έλυσε το ένα πρόβλημα πριν προκύψει το επόμενο! Ποιο; Να δείξει πραγματικά αν η δυσλειτουργία στο σύστημα οφειλόταν στην παρουσία του «Ρίμπο» ή στην (φανερή) έλλειψη εκρηκτικότητας και φρεσκάδας που παρουσιάζει η ενδεκάδα. Και με το ματς στην Κύπρο να έρχεται τρεις μέρες πριν από το μεγάλο ντέρμπι της πρεμιέρας, στην κεραυνοβολημένη από τα συνεχή γεγονότα ΑΕΚ αρκεί κάτι να πάει στραβά, για λίγα εκατοστά (ένα γκολ, ένα δοκάρι, ένα πέναλτι), ώστε να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα.

Η διοίκηση της ΑΕΚ δεν δείχνει να προχωρεί με βάση ένα πλάνο. Είναι άλλο να θέλεις να απαλλαγείς από μεγάλα συμβόλαια ή να κατεβάσεις τον μέσο όρο ηλικίας της ομάδας και άλλο να γίνονται οι κινήσεις σπασμωδικά. Και με δεδομένο πως μόνο για την περίπτωση Παπασταθόπουλου δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα, διότι και εξαιρετική οικονομικά ήταν ως συμφωνία και εύκολο δεν ήταν να υπολογιστεί πότε θα ολοκληρωνόταν, σε όλες τις άλλες τα ερωτήματα παραμένουν. Συν την ιστορία της αποχώρησης Νικολαΐδη, η οποία βγήκε στο προσκήνιο (τυχαία ή όχι) τις τελευταίες ημέρες και έφτιαξε ένα κλίμα του τύπου «ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα».

Τα υπόλοιπα θα κριθούν, όπως πάντα στο ποδόσφαιρο, από το αποτέλεσμα. Η ΑΕΚ έχασε έναν παίκτη με ειδικό βάρος, το οποίο δεν θα προλάβει να αναπληρώσει ούτε είναι εύκολο. Αγωνιστικά δεν είναι και το χειρότερο σενάριο. Και αν στο ταμείο της έμπαιναν και κάποια χρήματα, ίσως να ήταν και μια μεταμφιεσμένη ευλογία Θεού. Διότι οι Ουζμπέκοι, που έδωσαν 5 εκατομμύρια ευρώ για έναν άγνωστο Βραζιλιάνο 21 ετών πριν από λίγες ημέρες, δεν νομίζω πως θα είχαν πρόβλημα να δώσουν και μισό εκατομμύριο στην «Ενωση» για να συναινέσει στη φυγή του Ριβάλντο. Μόνο δύο λέξεις για επίλογο: όποιοι επικαλούνται τον επαγγελματισμό του Ριβάλντο για να δικαιολογήσουν την επιθυμία του να πάει τώρα στην Τασκένδη, ξεχνούν πως ο επαγγελματίας δεν αφήνει μια ομάδα που δίνει δύο κρίσιμα ματς σε λίγα 24ωρα στα κρύα του λουτρού. Από την άλλη, όποιοι ξεχνούν πως ο Ριβάλντο, αν δεν ήταν τα λεφτά στη μέση, δεν θα ερχόταν ποτέ στην Ελλάδα, παρά μόνο για διακοπές, τότε παρακολουθούν λάθος σπορ!

Φάραγκο δεν θα γίνουν ποτέ

Μία από τις απολαύσεις των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν να βλέπεις την πληρέστερη ομάδα που έβγαλε το πόλο να δίνει παράσταση. Η Ουγγαρία πήρε στο Πεκίνο το τρίτο σερί χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, με την ίδια άνεση που η πρώτη «dream team» σάρωσε στο διάβα της στη Βαρκελώνη το 1992. Το εθνικό σπορ των Μαγυάρων τούς έβγαλε και πάλι ασπροπρόσωπους, με την εκπληκτική φουρνιά των παιδιών που άρχισαν μαζί πριν από 15-16 χρόνια να αγωνίζονται και από τότε, σε κάθε ηλικιακό επίπεδο, σαρώνουν. Ο Μπίρος, ο Κις, ο Βάργκα, ο Κάσας, ο Μπένετεκ, την ώρα του αγώνα θυμίζουν καλοκουρδισμένες μηχανές. Μόνο που αυτό ακριβώς είναι αυτή η επτάδα. Μια μηχανή. Μια τέλεια μηχανή. Μια σπουδαία ομάδα. Κανένας όμως από τους σπουδαίους αυτούς παίκτες δεν είναι Τάμας Φάραγκο. Ούτε θα γίνει. Γιατί εκείνος δεν ήταν μηχανή. Ηταν αυτό που θα ζήλευαν και οι θεοί του Ολύμπου, αν αποφάσιζαν να φορέσουν σκουφάκι και να πέσουν στην πισίνα, υποκρινόμενοι πως ήταν κοινοί θνητοί! Μπορεί τα τρία Ολυμπιακά μετάλλιά του να μην ήταν όλα χρυσά, αλλά ποιος μετρά το μουσικό μέγεθος του Παβαρότι ή του Πλασίντο Ντομίνγκο με το πόσους δίσκους πούλησαν στην καριέρα τους;

Εγιναν ταυτόσημες έννοιες

Στην τελετή παράδοσης της σημαίας των Ολυμπιακών Αγώνων από τους Κινέζους στους Αγγλους, εκείνο που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έκανε εντύπωση ήταν η επιβεβαίωση πως το λαμπερό υπερέχει του άξιου στη σύγχρονη εποχή. Και πως ο κόσμος έχει συνδυάσει την έννοια του διάσημου και του γνωστού με την έννοια του επιτυχημένου. Τα τελευταία είκοσι χρόνια η Βρετανία έχει βγάλει αληθινούς πρωταθλητές. Η λίστα είναι μεγάλη, από τον Ρεντγκρέιβ, των τεσσάρων χρυσών μεταλλίων σε διαφορετικές Ολυμπιάδες στην κωπηλασία, μέχρι τον Ματ Ντίκινσον, αρχηγό της παγκόσμιας πρωταθλήτριας ομάδας ράγκμπι του 2003. Και όμως αυτός που επιλέχτηκε ήταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, σύμβολο της εθνικής Αγγλίας στο ποδόσφαιρο, η οποία απέτυχε ακόμη και να προκριθεί στο Euro 2008. Επίσης η επιλογή μιας τραγουδίστριας, όπως η Λιόνα Λιούις, προερχόμενης από τηλεοπτικό σόου, πασπαλίστηκε με τη συμμετοχή ενός θρύλου της ροκ μουσικής, του Τζίμι Πέιτζ, του ανθρώπου που συνέθεσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες των LED ZEPPELIN. Και είμαι βέβαιος πως δυστυχώς πάρα πολλοί από τους τηλεθεατές αναγνωρίσαν την εξαίρετη αοιδό, αλλά όχι και τον Πέιτζ! Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ζήτησε αυτόγραφο από τον Μπέκαμ, όταν τους σύστησαν στην τελική πρόβα! Οπως έλεγε και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των LED ZEPPELIN, με όλα αυτά μείναμε εντελώς «Dazed and confused». Αλλά η ουσία παρέμεινε μία, πως στον σημερινό κόσμο οι απλώς γνωστοί και οι διάσημοι απέκτησαν ταυτόσημη έννοια με τους μεγάλους και μυθικούς.