ΑΕΚ χωρίς κρίση δεν γίνεται

Το πιο εύστοχο για την πιθανολογούμενη παραίτηση του Ντέμη Νικολαΐδη από την προεδρία της ΠΑΕ ΑΕΚ μου το είπε ένας φίλος ΑΕΚτσής λίγα λεπτά μετά το τέλος της πρωινής εκπομπής, όταν με κάλεσε στο κινητό για να μάθει λεπτομέρειες σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις στα διοικητικά της «Ενωσης».

«Δεν ξέρω τι έχει γίνει και γιατί αποφάσισε αυτή τη χρονική περίοδο ο Ντέμης να δημοσιοποιήσει την παραίτησή του. Λογικά θα το μάθουμε ή θα το καταλάβουμε από αυτά που θα πληροφορηθούμε τις επόμενες μέρες, αλλά αυτό που έχω να πω εγώ είναι πως για πρόεδρος στην ΑΕΚ πολύ κάθισε ο Ντέμης», συμπλήρωσε και αναστενάζοντας έκλεισε το τηλέφωνο.

Σκέφτηκα ότι ο μπαγάσας είχε δίκιο. Τα τελευταία χρόνια ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, από τότε που το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έγινε επαγγελματικό, η ΑΕΚ έχει παραγάγει τόσους πολλούς προέδρους και διοικητικά σχήματα όσο καμία άλλη ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί εντός κι εκτός ελληνικών συνόρων.

Η παράδοση φαίνεται να συνεχίζεται, όπως φαίνεται να τρέφουν την ΑΕΚ οι διοικητικές κρίσεις και αλλαγές, συχνότερες και από αυτές στον στρατό. Την τρέφουν, αλλά, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν τη δυναμώνουν. Η «Ενωση» έχει μείνει πίσω σε τίτλους, σε διακρίσεις, στο πολύκροτο ζήτημα του γηπέδου. Η ΑΕΚ σχεδόν κάθε χρονιά έχει κάτι να ασχολείται και με αυτό να απασχολεί την κοινή γνώμη. Κάθε φορά και κάτι νέο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, εκτός από την αγωνιστική της ανωτερότητα. Τη μια είναι το γήπεδο που γκρεμίστηκε για να αρχίσουμε από τα πιο κοντινά και να μην επεκταθούμε. Την άλλη πού θα γίνει το γήπεδο και γιατί να γίνει εκεί κι όχι αλλού. Μετά η οικονομική κρίση και η ένταξή της στο άρθρο 44. Η ΑΕΚ στο χείλος της καταστροφής. Ο Ψωμιάδης, το κυνηγητό με τον Ντέμη, ο Ντούσαν που επιστρέφει, το πανό, ο προδότης, η «Οriginal» που δεν θέλει να τον βλέπει να κάθεται στον πάγκο, ο Μπάγεβιτς που δηλώνει ότι θα πιάσει τον αρχηγό τους, εμφύλιος στις κερκίδες, ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Δεν θυμάμαι οργανωμένοι οπαδοί άλλης ομάδας ύστερα από εκτός έδρας νίκη να έχουν υποδεχθεί στο αεροδρόμιο τον προπονητή της ομάδας με το σύνθημα «Ντούσαν, προδότη, βγάλε την ΑΕΚ πρώτη». Ακολούθησαν πολλά –αν ακολούθησαν, συγχωρήστε μου τις χρονικές ανακολουθίες, αλλά στην επίκληση των σουρεαλιστικών γεγονότων η μνήμη μπερδεύεται, με αποτέλεσμα να λειτουργεί κι αυτή με σουρεαλιστικό τρόπο.

Λοιπόν, ακολούθησαν οι παραδόσεις οργανωμένων οπαδών στην Αστυνομία έπειτα από επεισόδια, το σίριαλ, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ξεκίνησε στη Λιβαδειά, ο Ντέμης από λαϊκός ήρωας έγινε χαφιές, λευτεριά στους αγωνιστές, έξω οι ρουφιάνοι, άνω-κάτω η «Ενωση», στις κερκίδες οι φίλαθλοι τραγουδούν για την πίπα της ειρήνης, όλοι κοίταζαν τις κερκίδες και λίγοι τον αγωνιστικό χώρο. Ο Σάντος, ο Φερέρ, ο Ιβιτς που φεύγει, ο Μελισσανίδης που επιστρέφει, ο Ανατολιωτάκης στην Ερασιτεχνική που το παίζει Παρτιζάνος, τόσα πολλά να ασχοληθείς, που το πρωτάθλημα περισσεύει.

Και τώρα η παραίτηση Ντέμη, για λόγους φιλοσοφίας, αλλά και οικονομικούς όσον αφορά τη συνεργασία του με τους μετόχους ή σωστότερα τους οικονομικούς αιμοδότες της ομάδας. Δύσκολα ένας πρόεδρος παραιτείται για λόγους φιλοσοφίας όταν οι μεγαλομέτοχοι ανταποκρίνονται στα οικονομικά δεδομένα. Αρα, ο λόγος είναι καθαρά για τα λεφτά που έπρεπε να πέσουν στη μεταγραφική περίοδο και αυτά δεν εξαργυρώθηκαν ποτέ. Ο,τι και να γίνει, όμως, το μάρμαρο το πληρώνει η ομάδα. Σε μια δύσκολη ομολογουμένως περίοδο. Γι' αυτό καλό είναι να μην πανηγυρίζουν κάποιοι με την επικείμενη αποχώρηση του Ντέμη και να θεωρούν τον εαυτό τους δικαιωμένο. Οι κρίσεις δεν δικαιώνουν ποτέ κανέναν. Η σύνεση και η σύνθεση δυνάμεων είναι αυτές που θα κάνουν και πάλι την ΑΕΚ πρωταγωνίστρια. Αν δεν το αντιληφθούν αυτό κάποιοι, και μάλιστα γρήγορα, αν δεν κατανοήσουν το γεγονός ότι η ΑΕΚ είναι μία και όχι αυτή που ο καθένας συντηρεί στο μυαλό του για δικούς του ιδιοτελείς ή ανιδιοτελείς λόγους, τότε οι σουρεαλιστικές εικόνες θα συνεχιστούν επ' άπειρον.