Ιπτάμενοι Ολλανδοί (Μιχάλης Λεάνης/ SportDay)

Αλκμααρ και Αϊντχόφεν αποχαιρέτησαν Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και Τσάμπιονς Λιγκ αντίστοιχα με ψηλά το κεφάλι. Η τύχη και των δύο κρίθηκε στα τελευταία λεπτά. Εκεί που τις περισσότερες φορές είναι θέμα τύχης και όχι αξίας. Πολλοί θα πουν ότι ένας τελικός ανάμεσα στη Μίλαν και τη Λίβερπουλ φαντάζει πιο ελκυστικός από ό,τι ανάμεσα στην Αϊντχόφεν και τους «reds». Οσον αναφορά στο ειδικό βάρος που έχουν αυτά τα δύο ονόματα, θα συμφωνήσω. Αλλά τα μεγάλα ονόματα δεν εξασφαλίζουν, ή αν θέλετε δεν μπορούν να εγγυηθούν, ότι το θέαμα θα τους συνοδεύει στη λαμπρή τελετή ενός τελικού. Εμένα προσωπικά μου άρεσαν και οι δύο ολλανδικές ομάδες και μπορώ να πω ότι τις εκτιμώ βαθύτατα. Αλλά αυτό που με ευχαριστεί ιδιαίτερα είναι ότι οι Ολλανδοί εδώ και χρόνια, παρ' όλες τις αποτυχίες τους, εμμένουν στο ποδοσφαιρικό μοντέλο που τους έκανε γνωστούς σε όλον τον κόσμο. Δεν έχουν νερώσει το κρασί τους και ούτε σκοπεύουν να το κάνουν. Οι ομάδες τους θα παίζουν πάντα επιθετικά, με άγνοια κινδύνου πολλές φορές και ο αγωνιστικός τους προσανατολισμός θα είναι πάντα ο ίδιος. Να κερδίζουν. Την Τετάρτη το βράδυ μετά το 2-0, οποιαδήποτε άλλη ομάδα, εκτός από ολλανδική, θα πήγαινε πρώτα στα σίγουρα και μετά στα μεγάλα. Και δεν είναι θέμα μιας ξεπερασμένης λογικής.

Είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας, η οποία έχει να κάνει με την ποδοσφαιρική τους καθαρότητα. «Ισοφαρίσαμε το σκορ του πρώτου αγώνα. Ας το προστατεύσουμε και μετά πάμε στην παράταση να δούμε τι μπορεί να γίνει», θα ήταν η σκέψη των περισσοτέρων ομάδων. Οχι όμως των Ολλανδών. Οι αγγλικές ομάδες έχουν αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού τους. Αλλες προς το καλύτερο και άλλες προς το χειρότερο. Στην Ισπανία, προσπαθούν να βρουν το στυλ που τους εκφράζει περισσότερο. Στην Ιταλία, το σύστημα κυριαρχεί παντού. Οι ομάδες είναι ικανές να μπουν και στο αεροπλάνο σε παράταξη 4-5-1. Μόνο στην Ολλανδία παίζουν το ίδιο, ωραίο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Κάποτε ήταν ο Αγιαξ. Μετά η Φέγενορντ, η Αϊντχόφεν, τώρα η Αλκμααρ, αύριο κάποια άλλη. Ωρες-ώρες έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις την ίδια ομάδα με διαφορετικές φανέλες.
Ολοι μπροστά, όλοι πίσω, εναλλαγή θέσεων και ρόλων, παίκτες που και ντρίμπλα θα κάνουν και την ατομική ενέργεια θα επιχειρήσουν. Αν προσέξετε καλά, θα διαπιστώσετε ότι το ολλανδικό ποδόσφαιρο είναι πολύ ελεύθερο στην αυστηρότητα του. Για αυτό και έχει να παρουσιάσει πολλούς καλούς ποδοσφαιριστές σε όλες τις θέσεις. Αν ήμουνα οπαδός της Αϊντχόφεν μετά το παιχνίδι με τη Μίλαν, σίγουρα θα αισθανόμουν πίκρα, αλλά δεν θα ήμουν στεναχωρημένος. Και πως θα μπορούσα, βλέποντας την ομάδα μου να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο. Και για έναν ακόμη λόγο.

Γιατί πολύ απλά θα ήμουν σίγουρος ότι και την επόμενη χρονιά θα είχα κάτι αξιόλογο να διεκδικήσω. Εν αντιθέσει με κάποιους άλλους, που θα ρίξουν εκατομμύρια σε παίκτες, προπονητές, συστήματα, τεχνικές και πάλι θα ζουν στην αβεβαιότητα. Το ολλανδικό μοντέλο ποδοσφαίρου είναι το μόνο που αντιστέκεται. Ευτυχώς, γιατί εκτός από τα οπαδικά μας, θα πρέπει να θρέψουμε τα μάτια μας και την ψυχή μας.