Το πρώτο ματς κρύβει το κλειδί για την επόμενη φάση

Tην τελική ευθεία, λοιπόν, για τα πρώτα ματς των ομάδων μας στα προκριματικά του Αυγούστου. Αυτός που μοιάζει (και είναι) πιο έτοιμος είναι ο Παναθηναϊκός, που ήδη έπαιξε δύο επίσημα ματς. Διάβασα με προσοχή τις αναλύσεις για το παιχνίδι του στην Τιφλίδα, αλλά δεν πιστεύω πως μπορεί να βοηθήσει ένα ματς με τελειωμένη την πρόκριση από το ΟΑΚΑ για να βγουν συμπεράσματα. Πιο εύκολη ομάδα από αυτή δεν θα βρει ο ΠΑΟ στον δρόμο του φέτος. Ηταν καλό, πάντως, που ο Τεν Κάτε δεν ήθελε να αφήσει τους παίκτες του να νομίσουν πως αδιαφορεί επειδή όλα είχαν κριθεί.

Επίσης, το σοκ της αντικατάστασης του Μάντζιου στο ημίωρο ήταν ένα μήνυμα προς όλους. Ο ΠΑΟ με τη Σπάρτα δεν έχει κάτι να φοβηθεί, αν βέβαια είναι σοβαρός. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είναι πολύ αργή ομάδα και πολύ προβλέψιμη στον τρόπο ανάπτυξής της. Οποιοι έχουν στη μνήμη τους την εξαιρετική Σπάρτα Πράγας του 2002 (με τον νεαρό Πετρ Τσεχ κάτω από τα δοκάρια), την οποία είχε αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός στη δεύτερη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, ας την ξεχάσουν.

Για την ομάδα του Τεν Κάτε το στοίχημα είναι ένα: να πιάσει καλή απόδοση στο πρώτο παιχνίδι και να «χτυπήσει» εκεί μέσα την πρόκριση. Για τον Ολυμπιακό ισχύει ακριβώς το ίδιο. Στη Λάρνακα θα παιχτεί όχι μόνο το πρώτο ματς, αλλά όλη η πρόκριση. Ενας Ολυμπιακός βγαλμένος από το περσινό Τσάμπιονς Λιγκ θα κέρδιζε με άνεση εκεί μέσα και θα τελείωνε το ζήτημα. Ομως, παρά τη βελτιωμένη εικόνα των πρωταθλητών στα ματς με τη Χετάφε και τη Σανταντέρ, το ερώτημα παραμένει: ποια εικόνα θα εμφανίσουν στο «Αντώνης Παπαδόπουλος»; Φυσικά, τα αμυντικά κενά που φάνηκαν έντονα με τους Βάσκους την Τετάρτη πρέπει να μην επαναληφθούν.

Για την ΑΕΚ, επίσης, το πρώτο ματς κρύβει τη μισή πρόκριση. Η εικόνα της μέχρι τώρα είναι ομάδας που αφομοιώνει πράγματα. Ο Γιώργος Δώνης ξέρει πως στα ευρωπαϊκά ματς η υπομονή παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Η Ομόνοια έχει αλλάξει όλη την ομάδα της, αλλά μια ΑΕΚ που θα επιβάλει τον ρυθμό της και θα πιέσει στο ΟΑΚΑ θα καταφέρει να πάρει το σκορ που θα μεταβάλει τη ρεβάνς της Λευκωσίας σε διαδικαστική υπόθεση. Τέλος, για τον Αρη θα είναι ουτοπικό να συζητήσουμε πώς μπορεί να αποκλειστεί από τους Κροάτες της Σλάβεν. Δεν είδα το ματς με την Μπριζ, αλλά δεν χρειαζόταν, ούτε με εκπλήσσει το 4-0 με το οποίο επικράτησαν οι «κιτρινόμαυροι».

Από πέρυσι πίστευα σε αυτή την ομάδα, αλλά έβαζα πάντα την παράμετρο Κόκε στη συζήτηση. Με αυτόν σε καλή μέρα ο Αρης είναι μία κλάση πάνω. Επίσης, με τα αμυντικά χαφ που διαθέτει υπάρχει η δυνατότητα να ανεβαίνουν τα ακραία μπακ και να βοηθούν στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Ενννοείται, λοιπόν, και για τον Αρη πως η πρόκριση μπορεί να κριθεί από το πρώτο ματς. Για όλους κάτι τέτοιο θα είναι μεγάλη ανάσα και θα τους δώσει περιθώρια μέχρι τις ρεβάνς να ασχοληθούν με τις βελτιώσεις που χρειάζονται –έτσι κι αλλιώς–, αλλά χωρίς άγχος.

Το Ολυμπιακό μετάλλιο και η υποκρισία των συλλόγων

Το ποδόσφαιρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπήρξε ποτέ στην πρώτη σειρά από πλευράς ενδιαφέροντος. Ούτε καν στις εποχές που, λόγω της ομιχλώδους κατάστασης με τον ερασιτεχνισμό στο πρώην ανατολικό μπλοκ, χώρες όπως η Σοβιετική Ενωση, η Πολωνία η Ουγγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Ανατολική Γερμανία, η Τσεχοσλοβακία και η Πολωνία κατέβαζαν ομάδες ικανές να πρωταγωνιστήσουν ακόμα και σε Μουντιάλ! Ετσι, αν και σταρ όπως ο Πούσκας, ο Μπλαχίν, ο Λουμπάνσκι, ο Μπεάρα, ο Ντέινα, ο Σπαρβάσερ και ο Αλμπερτ βρέθηκαν με Ολυμπιακό μετάλλιο στην κατοχή τους, το στάτους του Ολυμπιονίκη ελάχιστη αίγλη προσέθεσε στην καριέρα τους.

Ακόμα και την τελευταία 20ετία, που μεγάλοι παίκτες όπως ο Ρομάριο, ο Ροναλντίνιο, ο Τέβες, ο Μασκεράνο, ο Μιχαϊλιτσένκο, ο Λουίς Ενρίκε, μπόρεσαν να ανέβουν στο βάθρο, το Ολυμπιακό Τουρνουά Ποδοσφαίρου δεν ξέφυγε από την αφάνεια. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιολογία για τον «πόλεμο» που άνοιξαν η Μπαρτσελόνα, η Βέρντερ και η Χέρτα με τη ΦΙΦΑ, πηγαίνοντας στο CAS για να εμποδίσουν τον Μέσι και τον Ντιέγκο να πάρουν μέρος στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Το ότι δικαιώθηκαν το θεωρώ πύρρειο νίκη, μια και τελικά οι παίκτες έμειναν εκεί που τους υπαγόρευε η καρδιά τους.

Επίσης, πιστεύω πως είναι υποκριτικό να καταφεύγουν οι ομάδες όποτε τις βολεύει στη ΦΙΦΑ για να ζητήσουν την προστασία της σε περιπτώσεις παράνομης προσέγγισης των ποδοσφαιριστών τους από άλλους συλλόγους ή για να διευθετηθεί μια οικονομική διαφορά, αλλά να την αγνοούν όταν αποφασίζει πως το Ολυμπιακό Τουρνουά εντάσσεται στο επίσημο καλεντάρι. Η επιθυμία των παικτών να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες έπρεπε να γίνει δεκτή από τις ομάδες τους. Κι άλλοι σύλλογοι θίχτηκαν από την απόφαση των παικτών τους (όπως η Λίβερπουλ με τον Μπάμπελ και τον Μασκεράνο), αλλά δεν έκαναν τη φασαρία των υπολοίπων. Δέχομαι πως οι ομάδες πληρώνουν τους παχυλούς μισθούς τους και πως το «παντεσπάνι» για κάθε ποδοσφαιριστή είναι το συμβόλαιο με τον σύλλογό του. Ομως και η επιθυμία του να βοηθήσει τη χώρα του διεκδικώντας ένα Ολυμπιακό μετάλλιο μου μοιάζει και μου ακούγεται δικαιολογημένη 100%.