Σκέψεις του αέρα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Στον Ολυμπιακό κάποιοι μουρμουράνε, γκρινιάζουν με τους Λατίνους. Αλλοτε με όλους, άλλοτε με κάποιους. Δεν δικαιολογούν τα λεφτά τους, δεν ανταποκρίνονται στους μεγάλους αγώνες, ιδιαίτερα τους ευρωπαϊκούς, περπατάνε, είναι γενικότερα αδιάφοροι. Πέρσι πρώτος σκόρερ των «ερυθρόλευκων» ανακηρύχθηκε ένας εκ των «περιπατητών», ο Ζιοβάνι με 21 γκολ. Καθόλου φτωχός ο απολογισμός. Εμένα προσωπικά τα γκολ δεν μου λένε κάτι ιδιαίτερο, απλούστατα το αναφέρω για αυτούς που τα επικαλούνται ως επιχείρημα. Φέτος ο πρώτος σκόρερ λέγεται Ριβάλντο με 11 γκολ. Πίσω του ο συμπατριώτης του «Ζιο» με μόλις ένα γκολ διαφορά. Δέκα τον αριθμό, αλλά με λιγότερα λεπτά συμμετοχής, αφού σε αρκετούς αγώνες μπήκε ως αλλαγή. Ο Βενιαμίν των Λατινοαμερικάνων Καστίγιο έχει σκοράρει τέσσερις φορές. Και οι τρεις τους έχουν βρει δίχτυα περισσότερες φορές από τους σέντερ φορ της ομάδας ή από αυτούς που θεωρούνται σέντερ φορ ή ήρθαν στο λιμάνι σαν σέντερ φορ ή επιθετικοί κρούσης, πρώτης γραμμής, πείτε τους όπως θέλετε. Εδώ κλείνω το θέμα και αφήνω τους ειδικούς να μιλήσουν. Ολα αυτά που ανέφερα είναι... στατιστική.

Διάβαζα προχθές στο αεροπλάνο ένα άρθρο στην έγκριτη «Gazzetta dello sport». Εχει ξεκινήσει στην Ιταλία ένα κίνημα, αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι, από οπαδούς αλλά και από παράγοντες που σκοπό έχει να ξεσκεπάσει τους υπερεκτιμημένους παίκτες του Καμπιονάτο. Εχουν καεί στο χυλό οι Ιταλοί και δικαιολογημένα φυσάνε και το γιαούρτι. Αναρωτιούνται λοιπόν άξιζε τόσα λεφτά ο Ρεκόμπα; Τι έχει προσφέρει για τις λιρέτες που ξοδεύτηκαν για την πάρτη του ο Κρέσπο; Η μπάλα πήρε και τον Εμερσον και τον Καλάτζε, έφτασε μέχρι τον Βερόν, αλλά στο διάβα της παρέσυρε και τους γηγενείς όπως τον Βιέρι, που όλο ζητάει χρήματα και γκολ δεν βάζει, αλλά και τον ωραίο των ωραίων Τότι που ζήτησε μία χερσόνησο λεφτά για να αφήσει την αιώνια πόλη για χάρη του Μεδιολάνου. Μπορεί τους κανόνες του παιχνιδιού να τους ορίζει η ελεύθερη αγορά, αλλά όταν αρχίζουν και σφίγγουν τα ζωνάρια, τότε οι συζητήσεις αλλάζουν κατεύθυνση και δεν μιλάνε για κρίση, αλλά για επιστράτευση της λογικής. Με αυτά τα αντανακλαστικά προχωράει ο καπιταλισμός. Μετά προσγειωθήκαμε και δεν ξέρω πώς μπερδεύτηκαν όλα αυτά στο μυαλό μου. Από τη μία οι υπερεκτιμημένοι ποδοσφαιριστές - μεγάλα ονόματα κατά γενική ομολογία- του Καμπιονάτο που οφείλουν να ρίξουν νερό στο κρασί τους και από την άλλη οι περιπατητές του Θρύλου. Δεν ξέρω, μπορεί ο συνειρμός να είναι ατυχής. Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι ότι πολλοί παίκτες στον Ολυμπιακό είναι υπερεκτιμημένοι και μάλιστα δεν είναι αλλοδαποί. Ελληνάρες είναι, που κατά την ταπεινή μου άποψη, η ερυθρόλευκη φανέλα τους έπεσε κατά πολύ βαριά. Αν δεν έπαιζαν δε στον Ολυμπιακό, αποκλείεται να είχαν αυτή την ασυλία τόσο από τους οπαδούς όσο και από τους διαιτητές.

Ετσι, το επιχείρημα αυτός κερδίζει τόσα χρήματα, άρα πρέπει να το αποδεικνύει σε συνδυασμό με το «αυτός κερδίζει τα μισά, άρα δικαιολογείται» καθόλου δεν ευσταθεί. Ενας ποδοσφαιριστής μπορεί να θεωρείται υπερεκτιμημένος είτε είναι πρώτης σειράς, είτε δεύτερης, είτε τρίτης. Υπερεκτίμηση υπάρχει σε κάθε βαθμίδα. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικός όρος εκτίμησης δυνατοτήτων ποδοσφαιριστή, όπως αυτός που έχουμε ανακαλύψει στη χώρα μας. Π.χ. φιλότιμος ή αγωνιστής. Οταν λοιπόν αποφασίσουμε να μιλήσουμε με όρους ποδοσφαιρικούς και στην Ελλάδα, τότε θα μπορούμε να επικαλεστούμε και αυτούς της αγοράς. Μέχρι τότε, να ξέρετε ότι όλοι στη χώρα μας είναι «υπερεκτιμημένοι» επί πιστώσει. Χρόνου και χρήματος.